Dit weekend draait het najaarsfestivalcircus op volle toeren. In Kortrijk is Sonic City aan de gang, wie de Nederlandse grens over wil kan naar Le Guess Who? en in Antwerpen kunnen liefhebbers van hiphop en electronica hun gading vinden op de Faded Weekender. Ondergetekende was erbij in Trix.
Voor een select publiek mochten de jongens van STUFF. de eer van ons land hoog houden en dat deden ze met verve. Waar een heleboel acts vrijdagavond zonder publieksparticipatie niet zouden recht blijven, had het vijftal onder leiding van Lander Gyselinck enkel talent en instrumenten nodig om een show te brengen die steeds het contrast tussen hard en zacht opzocht. Verfijnde invloeden en cheesy electronica werden gecombineerd met brutale uithalen, terwijl de band speels maar strak door de set wandelde. De hoogtepunten werden goed getimed en het optreden kende een gepaste vaart; onze landgenoten hadden gerust wat hoger op de affiche gemogen. Bijvoorbeeld op de plek van Dorian Concept, die een geslaagde performance bracht, maar met zijn meer soulvolle geluid de bijtende climaxen van STUFF. miste.
Na het afhaken van The Internet werd snel een opmerkelijke vervanger gevonden: de Nederlandse alt-r&b-zangeres Sevdaliza. Op papier was dat een uitstekende booking, vooral gezien de internationale aandacht die haar te beurt viel en de coole nummers die ze al op het internet heeft circuleren. Live kon de artieste minder indruk maken, al had het lege podium, het gebrek aan een show en de beperkte ondersteuning (enkel een dj) daar vast wat mee te maken. Nu wist de Rotterdamse ook niet meteen onze aandacht vast te grijpen met uitzonderlijke vocals.
Konden dan weer wel op onze aandacht rekenen: de Amsterdammers van Smib. Helaas draaide hun set uit op meer hype dan inhoud, met veel te lange bindteksten om het publiek op te zwepen en nummers die steeds hetzelfde trucje toepasten. Dat bestond eruit onverstaanbaar en op militante wijze te schreeuwen, en tot op een zeker verzadigingsmoment werkte het wel. Wanneer het tempo naar beneden ging, viel de show helemaal dood. Smib bleek dan beter met het minder subtiele werk, al waren we dat dus na een kwartier wel beu gehoord.
Wie we na een kwartier niet beu gehoord waren, maar wel na vijftien minuten de bühne verliet, was de Awful Records-rapper Father. Zijn blitsbezoekje kwam er pas na de nodige vertraging en ook op het kleine Café-podium misten we misschien een gevoel van urgentie, of toch op z’n minst van bevlogenheid. Het mocht allemaal wat pittiger, en dan vooral de rap zelf. De hiphopper uit Atlanta groeide wel in z’n optreden, maar gaf er te vroeg de brui aan om echt nog met een positief rapport te eindigen.
Het Shabazz Palaces-duo had dan weer niet met zulke problemen te maken. Dat de vocals van Palaceer Lazaro niet krachtig klonken of moeilijk verstaanbaar waren, maakte niet zo veel uit. Hun flow nodigde je gewoon uit om mee te gaan in de futuristische trip die het duo op platen ‘Black up’ en ‘Lese majesty’ uitgetekend had. Niet alleen de raps, maar ook de producties waren vrijdagavond ineen geknutseld om een roes op te wekken. Alle instrumentals werden aan mekaar gebreid tot een exotisch, maar ook galactisch geheel, dat overigens sterk ondersteund werd door een duistere lichtshow. Binnen die heerlijke vervoering was het lang zoeken naar echte hoogtepunten, tot daar ineens een fantastische afsluiter met über-aanstekelijke steeldrumachtige geluiden was om de smakelijke taart van een kers te voorzien. Uitschieter van dag één, concludeerden we zonder twijfel.
Meer experimentele hiphop kwam vervolgens van de R&S-lieveling Blue Daisy. Met zijn prachtige Britse accent wist hij eigenlijk op voorhand al te scoren, de intensiteit waarmee hij dat uitspeelde in zijn rap leverde bovendien alleen maar pluspunten op. Over brutale, industriële producties gebruikte de rapper het volledige podium, en bij uitbreiding zelfs de zaal, om bulderend te keer te gaan. Met een indrukwekkende furie en inleving tekende de Londenaar zo voor de beste vocale prestatie van de dag. In combinatie met de fabrieksbeats vonden we die stem af en toe wel vermoeiend worden, maar langs de andere kant maakte de spanning heel wat goed.
Die spanning misten we dan wel bij de melige show van Post Malone. Wat we van hem te horen en te zien kregen was veel te lui en gemakkelijk, zonder enige uitdaging of inspanning. De gevoeligheid en intimiteit van bijvoorbeeld ‘White Iverson’ scheen daarnaast ook ver zoek in de grote zaal. Jammer ook dat heel wat zang op tape stond, zoals eerder op de avond al het geval was bij Ish Darr. Wanneer die het heft zelf in handen nam, zette hij een eerder degelijke, zij het misschien anonieme, set neer; met hier een daar een feestelijk nummertje dat de sfeer wel in het publiek kreeg. Wanner de vocals uit een doosje kwamen, overheersten ze de sound en dat was net zo’n storend gegeven als de cover-medley aan het einde van zijn optreden.
Ryan Hemsworth deed daarna precies wat van hem verwacht werd: hiphophits afwisselen met schattige bangers. Ook gisteren bleek dat weer een succesrecept: aan een rotvaart draaide de Canadese producer er feilloos een hele hoop materiaal door, gaande van eigen songs over Secret Songs-achtige pop tot de onvermijdelijke Fetty Wap. De dj-set zat zoals gewoonlijk vol onbekend, vreemd materiaal en keerde vaak terug naar de artiest z’n geliefkoosde “happy-sad”-gevoel. Ideaal om te bekomen na een zwaar dagje hiphop luisteren.
Vanavond kan je naar de tweede dag van Faded Weekender. Onder meer OG Marco, Krept & Konan en Koreless sieren de affiche. Tickets en info vind je hier.