Donderdag las je hier over de première van MONOMONO’s eerste single. Gisteren programmeerde het Urgent.fm-zondagavondprogramma Glimworm Hester Bolle (Oaktree) en Anne van de Star (Nobakov) in Plek. Waar vorige maand het Stofwolk-collectief allerhande performances cureerde, werd gisterenavond de Gentse kelder gehuld in dunne witte doeken met een podium in het midden. Op dat eiland bereidde het Antwerps duo hun elektronische brouwsels.
Het eerste deel van de avond was meteen ook het meest uitdagende: de debutanten blonken uit in een improvisatie-set. We vergaten al snel de ietwat ongemakkelijke aankondiging wanneer Anne een sleutelbos rond de micro deed rinkelen en zo de poort opende naar een zee van doordachte aanzwellende en afnemende geluidsdeiningen. Nu eens stuurden ze feeërieke synthgolven op ons gehoor af, dan weer werden onze trommelvliezen overdonderd door rommelende bulldozer-techno. Onvoorspelbaar, maar steeds met genoeg structuur om niet in trance te verdwalen. De intensiteitsmeter sloeg tilt wanneer Hesters viool haar intrede maakte: de strijkstok tikte urgent tegen de witte doeken en trilde recht door je heen.
MONOMONO was op haar best wanneer de dames vanop hun met knopjes en lichtjes bezaaide troon geïmproviseerde soundtsunami’s op je deden neerdalen. Waar je in het eerste deel op de tippen van je tenen stond om niets te missen, kreeg je vervolgens een welkom kussen onder de kont voor uitgesponnen live-versies van hun nummers. Dat vast stramien leek de experimentalisten in al hun avontuurlijkheid ietwat te beperken. De repetitieve strijkersecho’s en vocale samples boden meer houvast dan voordien, maar net die samples gaven eveneens een minder vernieuwende postpop-bijklank. Dat is voor de experimentele geluidstovenaressen niet positief. De vocals werkten echter wel wanneer de elektronica domineerde en ze tijdens korte fragmenten de ruimte in gestuwd werden. Gek genoeg klonk MONOMONO gestructureerder in het improvisatiedeel dan in het beter voorbereide tweede deel, waarin de geluidsapparatuur hier en daar haperde.
MONOMONO liet in Gent geluiden horen waarvan je hoopt dat de harde schijf van je laptop ze nooit maakt. Het duo klonk bij momenten avontuurlijker dan Oaktree en toegankelijker dan Hiele en schipperde zo tussen de toppers van de Belgische electronica. Het resultaat is niet iets om naar te luisteren tijdens het multitasken, maar des te meer een beklijvende totaalervaring. Noem het experimentele elektronische geluidsalchemie, noem het dark post post post-electro: het was vooral heel spannend.