De festival- en concertzomer was dit jaar een welles-nietesspelletje van voortdurend wijzigende maskervoorschriften, bubbelgroottes en ventilatie-urgentie. Om er het beste van te maken sloeg de Arenbergschouwburg de handen (excuseer, ellebogen) in elkaar met verschillende culturele organisaties uit Antwerpen om toch nog openluchtevenementen te organiseren in het Openluchttheater van het Rivierenhof. Zondagavond namen drie bands vanop het Gentse Unday Records het podium over, en alledrie hadden ze iets nieuws om voor te stellen.
Echo Beatty is ondertussen al ruim een jaar omgevormd tot soloproject van Annelies Van Dinter. Na de breuk met haar muzikale en amoureuze partner verscheen eind vorig jaar de uitgepuurde ‘Ode to the attempt’-ep, en die vormde in het Rivierenhof ook de basis van de setlist. Ze begeleidde zichzelf op gitaar, schakelde een drumcomputer in en zorgde dankzij de nodige effectjes ook voor harmoniezang in het nog onuitgebrachte ‘Myriad of impossibilities’, dat haar naar eigen zeggen wel relevant leek om nu te zingen. Om die reden werd ook ‘Sparks’ vanop debuutplaat ‘Tidal motions’ opgediept. Echo Beatty besloot wijselijk om de muziek voor zich te laten spreken, en zette daarmee de toon voor de rest van de avond.
Het lijkt haast alsof er geen Unday labelnight plaatsvindt of Bert Dockx speelt er wel. De Antwerpse gitarist is niet enkel een van de meest productieve muzikanten van het land (Dans Dans, Strand, Ottla), hij was met Flying Horseman ook een van de actiefste bands tijdens de lockdown. Zesde plaat ‘Mothership’ verscheen in juni in volle coronatijden, wat maakte dat het lang onzeker was of het album voor een publiek voorgesteld zou kunnen worden. Dockx liet zich in interviews meermaals ontvallen een publiek nodig te hebben, al is daar op het podium niets van te werken. Ook in de vernieuwde, compacte opstelling speelt de band verbeten en zonder al te veel publieksinteractie – veel meer dan dat de vinylversie van de plaat wat duurder is om de band en organisatie te steunen en een “Tot een volgende keer maar weer, daag” werd er niet gezegd.
Dat is niets nieuws voor Flying Horseman, en ook niet nodig. De set bestond haast uitsluitend uit nummers vanop ‘Mothership’, en dus kregen we meer grooves en zaten de keys en synths van de zussen Maieu nadrukkelijker in de mix. In ‘Where do you live’ hoorde je dat Dockx een zelfzekerdere zanger is geworden en zocht hij de grenzen van z’n stembereik in de hoogte. Via het catchy ‘Set reset’ en een nerveus ‘Secrets’ ging het naar ‘A song that lasts’, dat live de titel waarmaakte met de ritmesectie als kronkelende ruggengraat. Met ‘Private isle’ en ‘Bright light’ werd teruggegrepen naar de duisternis van vorige plaat ‘Rooms / ruins’, met de zang van de Maieu’s als alarmsignalen voor Dockx’ gesoleer. Het groovy titelnummer van ‘Night is long’ sloot af, en terwijl de rookmachine de band bijna deed vervagen in het duister eindigden zowel Dockx als bassist Mattias Cré op hun knieën aan hun effectenpaneeltjes.
Die duistere grooves bleken de ideale voorzet voor Dijf Sanders. Zijn jongste plaat ‘Puja’ verscheen op Valentijn maar kreeg pas gisteren z’n livedebuut. Behalve monitors, samplebakken en toetsen werd Sanders geflankeerd door drummer Simon Segers en Mattias De Craene op sax, dwarsfluit en een arsenaal oosterse toeters. Voor de opnames van ‘Puja’ trok Sanders naar Nepal, en de daar opgenomen samenzangen klonken in de huidige afstandscontext extra exotisch. Het was helaas lastig om je al zittend in de kou te laten meeslepen door deze broeierige mix van Oosterse en Westerse grooves die meesterlijk gespeeld werden. Met name tijdens ‘Ravana’ en ‘Santoshi mata’ was het lastig om niet recht te springen. Het doet alvast dromen om dit in een donkere en warme club mee te maken – de wierook nemen we dan zelf wel mee.
In het kader van Take Care spelen de komende weken onder meer Glints (01.09), De Nieuwe Lichting (03.09) en TheColorGrey + Ikraaan + Chibi Ichigo + Meyy (06.09) in het Openluchttheater. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.