De voorbije week logeerde Drake, vermoedelijk momenteel ‘s werelds grootste popartiest, twee dagen in het Sportpaleis. Wie op Instagram al onvermijdelijke spoilers zag passeren, wist wat dat betekende: de Canadese acteur-gone-rapper had een groots circus met een soort lichtgevende maan en dansende ballonnetjes in petto, naast een reeks hits die in meer of mindere mate de afgelopen jaren de radio en het internet domineerden.
Er is al het nodige geschreven over de manier waarop de hiphopper jongeren weet aan te spreken via social media-klare shows. Terecht ook, want wie even rondkeek zag vooral veel tieners en twintigers het publiek vullen, bijna allemaal met een smartphone in hun hand om elk hoogtepunt vast te leggen. Ja, hij bracht met z’n set vol korte song-highlights een show op maat van Snapchat (of beter, Instagram Stories). En ja, met die visuele trucjes (maan en lichtjes) wilde de dertiger ongetwijfeld vast instant memes creëren.
Aubrey Graham sprak echter ook een taal way before hashtags, op maat van iedereen die in het Sportpaleis ‘s mans familie vervoegde. Hij leek eerder een soort boodschap te brengen met deze Boy Meets World-tour: Drake is een sterke man op wie je kon rekenen, ooit gestart als een weinig verdienende nobody (zijn eigen woorden), die rhymes spuwde op het ritme van een push-upsessie. Z’n flow was namelijk karakteristiek traag maar stevig, klaar om te chargeren waar nodig. Als een krachtige uitslover die enerzijds als idool optreedt en anderzijds toch zijn voeling met de luisteraars niet verloren is, zo moest hij overkomen. Daar bleef het echter niet bij: doorheen z’n uitgebreide bindteksten en met een stevige preek aan het einde moest duidelijk worden dat Drake’s fans, zolang hij de scepter van de popmuziek zwaait, veilig zijn.
Zo klonk Toronto’s bekendste inwoner als een rots in de branding voor z’n aanhang. Wanneer hij shout-outs uitdeelde aan willekeurige toeschouwers, smeekte iedereen om erkenning. Die gaf de hiphopper maar al te graag: “hoewel ik jullie daar vanachter niet zie, I feel ya” luidde het op een gegeven moment. Het zorgde voor een hiphopshow met een positief sfeertje, al was het uiteraard moeilijk om al die complimentjes niet als fake love te zien. Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat zijn strategie wel werkte. Rondom me smolten mensen schijnbaar zienderogen weg bij een zoveelste liefdevolle bindtekst.
Zo ontstond er een spreidstand die gaandeweg Grahams carrière gaan definiëren is: die tussen de rol van stoere, authentieke macho en de rol van gevoelige, zelfs melige softie. Voorlopig komt de muzikant er gigantisch goed mee weg: hij is cool genoeg voor de boys, zacht genoeg voor de girls en de gulden middenweg voor een generatie die zich steeds minder in binaire hokjes wil laten vangen. Die twee gezichten zie je ook in het onderscheid tussen rap-Drake (pas maar op voor z’n worst behavior) en pop-Drake (die too good voor z’n meisje is).
Gisteren bleek die spreidstand tegelijk een garantie op succes en een risico op verval. De variatie die hij ermee in het concert kon steken, zorgde ervoor dat de setlist geen moment verveling toeliet. Bovendien bevestigde de artiest als een solide ster die vakmanschap uitstraalde, de hele show alleen kon dragen en gewoon ook het oeuvre had om een mooie hitshow af te leveren. Hier en daar passeerde er misschien een overbodig nummer uit ‘Views’, maar verder kwam Drake met een strakke setlist. Dat betekende echter niet dat de hoogtepunten talrijk waren: de beste rap-Drake liet zich meer zien dan de beste pop-Drake, maar dan nog kwamen de meest vurige verses van de Britse grime-artiest Giggs, die even op het podium geroepen werd. Een moshpit aan het einde voelde dan ook geforceerd, hoewel de rapper toen met een paar ‘If you’re reading this it’s too late’-nummers beter op dreef was. Voor z’n hitjes leunde de Canadees daartegenover te hard op een backing track en een ijverig meezingend publiek om echt indruk te maken.
Maar goed, Drake moest zich niet helemaal inspannen om het publiek uit zijn hand te laten eten. Hij was dan ook de juiste man op de juiste plaats: de perfecte popster voor een divers en jeugdig publiek op zoek naar een idool in deze woelige tijden.