Het experimentele hiphoptrio Death Grips heeft een reputatie om u tegen te zeggen, en dat was ook te merken aan de wachtrij voor de Ancienne Belgique. Op plaat gaat het hard tegen onzacht, maar live laten ze die onzacht achterwege (als ze überhaupt opdagen). Even zag het ernaar uit dat de eerste show in drie jaar op Belgische bodem op een no show zou uitdraaien, maar een half uur later dan gepland besteeg de formatie dan toch het podium.
Vooraf was het nogal gissen uit welke albums voornamelijk geput zou worden, maar na vier nummers uit evenveel verschillende platen, was het duidelijk dat recent en ouder werk evenwaardig afgewisseld zou worden. In een rotvaart, die pas stopte toen de zaallichten weer aansprongen, passeerden maar liefst 25 songs de revue. De AB daverde vanaf minuut één op haar grondvesten. Zowel op als voor het podium was een niet aflatende energie te bespeuren. Glimmend van het zweet bewoog MC Ride zijn lichaam als een duivel in een wijwatervat, bijgestaan door drummer Zach Hill en toetsenman Andy Morin. Het publiek besloot bij zoveel intensiteit er een schepje bovenop te doen. Menig crowdsurfer werd uit het publiek gevist en verschillende kledingstukken vlogen door de lucht. Dit was natuurlijk de enige vibe die de muziek kon ondersteunen. De drums van de albumversies werden afgespeeld, terwijl Zach Hill er doodleuk overheen sloeg. Het resultaat was een teringherrie van het hoogste niveau, maar er sloop ook wat chaos in de mix. Vaak duurde het even voor het mogelijk was om te onderscheiden welk nummer gespeel werd, mede doordat de elektronische elementen net iets te vaak verdronken in de geluidsbrij. Als de focus dan wel volledig op de arbeid van Andy Morin kwam te liggen, kregen we plots een volledig andere groep voor ons. Waar voordien de chaos overheerste, sprong het publiek dan synchroon op en neer, waardoor we ons op een Tomorrowland met goede muziek waanden.
Naar het einde toe bleek MC Ride ook maar een mens te zijn. Af en toe moest hij bepaalde stukken laten vallen door vermoeidheid, maar gelukkig vingen zijn kompanen dit op door de meters nog net dat tikkeltje meer in het rood te laten gaan. Na een slotoffensief bestaande uit een eerder onverwachte ‘Lord of the game’, en publiekslievelingen ‘I break mirrors with my face in the United States’ en ‘The fever (aye aye)’ verliet de groep na anderhalf uur onafgebroken op te treden het podium. Aan de zwetende en uitgeputte concertgangers in de locker room te zien had deze show geen seconde langer moeten duren.
De AB verwelkomt in de komende weken onder meer Badbadnotgood, Fatima Yamaha en Fakear. Meer info en tickets zijn te vinden op hun site.