De ledematen loszwieren met hiphop en electronica op dag één van We Are Open

‘Dé staalkaart van wat er in de vaderlandse muziekscene leeft’: zo luidt het credo van showcasefestival We Are Open, dat ieder jaar een tweedaagse houdt in de Antwerpse Trix. Een representatieve selectie van al wat muzikaal sappig en van Belgische bodem is, dat bewijst het festival met deze elfde editie opnieuw. Dat het woord ‘staalkaart’ bestaat en effectief nog gebruikt wordt, ook. Zoals de gekende formule kregen we ook dit jaar vier verschillende podia vol Belgisch talent, met dag één die startte op urban- en electronica-niveau, met heel wat loszwierende ledemaatjes als gevolg.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Foto’s door Lotte Torsin.

Extra reden om te vieren dit jaar: Trix bestaat 15 jaar. Maar eerst dit:

In het Trix Café was het Phoenician Drive die mocht aftrappen. Je zou het een band kunnen noemen, ja, maar we prefereren toch meer het woord ‘ensemble’ bij het zeskoppig muzikaal geheel dat op het podium stond. Een beetje verwonderlijk dat de Brusselse band op deze eerste dag geprogrammeerd stond, in al zijn (vier) gitaren-glorie. Tot de Arabisch-westerse klanken steeds duidelijker hun gehoor vonden. Stilstaan kon, maar was moeilijk en niet aan te raden. De dansbare tonen vloeiden moeiteloos over in de meer psychedelische stukken, wanneer er plots – oh, hallo – wat zang bij kwam, vanuit het hoekje achteraan in de vorm van man met pet en lang haar. Phoenician Drive bracht ons verder instrumenten in alle maten en vormen – is het een ukelele, is het een banjo, nee – wat was het wel? (een oed, zo blijkt) – maar size doesn’t matter als je een band hebt die zo goed ingespeeld is op elkaar. Dit collectief was ‘collectief goed’.

Vervolgens zakten we af naar de grotere Zaal, waar de aantallen op het podium daalden naar het meest eenzame getal: één. Niet dat de Antwerpse Jan Maarschalk Lemmens, oftewel Glints, meer nodig heeft dan een simpele me, myself and beat-bakje-op-stoel. In zijn trainingsbroek vult de man zonder enig probleem in z’n uppie het podium. Heerlijk om iemand zo te zien opgaan in zijn eigen muziek, en ondertussen nog eens het hele publiek mee weet te krijgen. Een geboren entertainer zonder meer, met heel wat goeie, minimalistische trapsongs met dikke bassen hier en daar, een (soort van) Britse tongval en een pak oprechte lyrics – waar hartzeer toch al niet goed voor kan zijn. Zijn topsingle ‘Bugatti’ was natuurlijkerwijs afsluiter van dienst, maar de set die voorafging – met onder andere eerste single ‘Dread’, nieuwe single ‘Gold veins’ en heel wat geperfectioneerde autotune-snackjes – hield een mooi gelijk niveau aan.

Het contrast met het bonkende fluwelige snorretje van de Zaal beneden en het in donkerblauw gehulde, intiemere Club-zaaltje boven kon niet groter zijn. Even wennen, dat wel, om met nog wat autotune-trillingen nazinderend in ons lijf te luisteren naar de eveneens Antwerpse Willem Ardui, ‘taalkunstenaar’ en deel van hiphopcollectief Blackwave. Het woord ‘breekbaar’ weigeren we nog langer in de mond te nemen als we het over sfeervolle melodieën hebben als die van Ardui, maar synoniemen.net leert ons dat ‘teertjes’ evengoed werkt. Teertjes it is, deze Nederlandstalige minimale beats-fluisteraar die zijn hiphop-roeping nooit helemaal achterlaat. Soms wisten we niet goed of we de aandacht erbij konden houden of gewoon wegdroomden, maar hoe dan ook: We Are Open bewijst met deze act alle registers van het electronica- en dansbaarheidsgegeven open te trekken. Het werkt wonderwel, maar het is en blijft a mood, deze Willem Ardui.

Retorisch: hoe goed is Zwangere Guy eigenlijk? Voor iemand die zichzelf hoegenaamd niet serieus neemt, is de Brusselse Gorik Van Oudheusden, Omar G bij STIKSTOF, wel heel real. De lijn tussen taalkunst en performance-kitsch is niet dun, maar heerlijk vetgedrukt. Met een fake Balenciaguy-T-shirt aan bracht hij in de Zaal immer smakelijke beats en bij wijlen oprecht brute lyrics – rillingen bij het nummer opgedragen aan zijn moeder, ‘Gorik pt.1’ – maar bleek hij ook hilarisch te zijn. Guylarisch? Soit, gisterenavond showcasete Zwangere vooral alle nummers uit zijn aankomende nieuwe plaat, die hij zelf ter plekke recenseerde als “maar meh”. Daarop te vinden: een nummer met Selah Sue in featuring-modus. “Als iemand iets heeft begrepen van het refrein, sms me. Ik weet nog altijd niet wat ze zegt”: exact wat wij altijd denken als we een Selah Sue-nummer horen. Amusant en verdomd getalenteerde rapper enerzijds, ongewilde stand-upcomedian anderzijds. Zwangere Guy was ongetwijfeld het sappigste dat we vanavond geserveerd kregen.

 “Dat is hier geen showcase, maar een feestje”, riep Charlotte Adigéry halverwege haar set in de Club. De Gentse Adigéry, die je ook wel kent als Wwwater, verwelkomde exactement gisteren een tweede ep, ‘Zandoli’. Dat ze daarover heel excited was, bleek eens zo duidelijk. Samen met kompaan Boris Pupul (Hong Kong Dong, The Germans) brachten ze met hun duo-project sterke zang, pompende beats en een cuteness overload. Blij kind dadde, dat altijd oprecht graag op een podium lijkt te staan. En terecht, want dat doet ze goed ook. There’s something about Adigéry: eigenzinnig, maar innemend. De Soulwax-invloeden (ze zit onder het DEEWEE-label, van de De Waele-broertjes) waren bij sommige nummers niet veraf, en heel haar set zat vol electronicatracks met een hoek af, die live een zekere ‘veiligheid’ uitstralen. Dat je mag dansen hoe je wil, waar je wil en met wie je wil. Dus deden we dat ook. Naar het einde toe zwakte de set wel een beetje af – kan ook aan het omringende publiek hebben gelegen – maar niets dat we niet kunnen vergeven. Zeker als je ziet hoe Adigéry Pupul een welgemeende knuffel gaf toen hun set gedaan was. Charlotje toch.

We Are Open draaide voor dag één zijn bordje om in de Zaal met Beraadgeslagen. Het Belgisch-Nederlandse duo, bestaande uit STUFF.-lid Lander Gyselinck en Fulco Ottevanger, bevond zich zoals steeds in het midden van de zaal. Handig voor het Trix-personeel, dat zo al vroeger het grote podium kon opkuisen voor dag twee. Tof, jongens, tof. Wel afwezig bij hun set: de ietwat theatrale showelementen die we wel nog zagen in bijvoorbeeld De Roma vorige maand of Het Depot vorig jaar, zoals het woordassociatiespel, de camera die werd doorgegeven en de poging om het publiek tegen de klok in rond het podium te laten wandelen. Ook toen hadden we daar een wat wrang gevoel bij, dat gisteravond eveneens aanwezig was. Het publiek rondom de centrale opstelling leek helemaal mee met BeraadGeslagen, bij ons bleef de overgave een beetje in de luwte hangen. Naar het einde toe werd het beter – het diffuse jazz-spel tussen drum en piano en bliepjes en synths blijft goed in zijn complexiteit – maar helemaal overtuigd lieten Gyselinck en Ottevanger ons niet achter. Of het de beste afsluiter was? Discutabel. Of we daarom per se minder fan zijn van BeraadGeslagen? Neuh.

Vliegende start dus voor We Are Open, dat alweer bewijst te weten waar al het goeds (verstopt) zit en het een podium geeft. De afterparty met DJ Masala (Rik De Bruycker), die als StuBru-presentator met Eigen Kweek hoegenaamd alles weet over verse Belgische vangsten, was de funky afsluiter die deze eerste dag nodig had. Uitkijken naar dag twee, met het betere gitaarlikkende, bas-pompende en alles-moet-kapot-drumwerk