Zaterdagavond stond het Coyendanspark te Gent deels in het teken van de jaarlijkse buurtfeesten, maar in een gezellige uithoek van het stukje groen probeerden enkele jonge, Gentse bands te bewijzen hoe beloftevol ze precies zijn. Onze man was ter plaatse voor korte verslagen.
Misschien lag het aan het feit dat een van de leden van Vermillion House in het ziekenhuis lag, maar de band had als moedige opener last van wat onevenwichtigheden. Hun eerder hyperactieve funkjazz (denk aan Steely Dan met ADHD) werd wel leuk, kundig en met veel oog voor details aan mekaar gebreid, toch zagen wij het gelegenheidsviertal vooral moeite hebben met het vertellen van een coherent verhaal. Enerzijds door de prestatiedrang van de muzikanten die wel leken te weigeren twee keer hetzelfde te spelen, anderzijds door de leadzangeres die eerder zong als een Janis Joplin in plaats van de zwoele Nina Simone die de muziek nodig had om te kunnen betoveren.
Met songtitels als ‘Lesbian tango’ en ‘Sexy time’ probeerde Madame Blavatsky hun bloedserieuze composities alsnog een humoristische kant te geven, voor ons wordt het vooral zwoegen om jou als lezer hun sound uitgelegd te krijgen. Beeld je misschien BADBADNOTGOOD in die experimenteerden met dubstep en spacefunk, waarover een enkele gitaar soleerde alsof het oeuvre van Django Reinhardt en Funkadelic daar het perfecte maatje voor vormde. Ons bleef het verbazen, de jury die hen de tweede plek toebedeelde en het publiek dat hen de publieksprijs cadeau gaf duidelijk ook.
Daarna werd het tijd voor het hardere werk, met Crowd Of Chairs die met razende schreeuwen hun korte set openden. Wij zijn er nog altijd niet uit of de combinatie van vocalen uit de screamo-scène met Sonic Youth-achtige geluidsmuren nu spannend was of eerder afdeed aan het eindresultaat, maar dat belette niet dat het tempo van het trio ons helemaal opzweepte. Vooral de dynamische drumpartijen stuwden het optreden vooruit en het korte tussenstuk waarin de bassist even de taak van mompelende vocalist op zich nam bewees dat er meer dan spierballen in de band zit. Crowd of Chairs zou later op de avond de overwinning op zak mogen steken.
Gloria Boateng leek het meeste last te hebben van het korte kwartier speeltijd die alle deelnemers kregen. Vanaf de eerste seconde probeerde zij namelijk aan publieksinteractie te doen alsof ze al een dik uur ook muzikaal de toeschouwers aan het overtuigen was. Die verwoede pogingen beletten haar vast om zich helemaal in het optreden te smijten, dat we nog het best kunnen omschrijven als het meemaken van de opstanding van de Gentse M.I.A. Ongeveer op elk deuntje kon je eigenlijk wel “Live fast / die young / bad girls do it well” plakken en het zou ons niet verbazen dat Boateng dat motto ook steeds in het achterhoofd heeft bij het schrijven van haar urban sounds. Gloria zou op het einde van de avond met de derde plek gaan lopen.
The Jagged Frequency kwam ons als voorlaatste er aan doen herinneren dat bandjes zich nog steeds gretig laten inspireren door Led Zeppelin en vooral de moderne twist die Jack White aan die muziek heeft gegeven, en dat de grens tussen spannende adept en inspiratieloze copycat nog steeds erg dun is. Wij waren eerder geneigd het duo bij die tweede groep te plaatsen, vooral omdat wij vijf seconden na de set al moeite moesten doen om ons nog een riff of krijsende zanglijn voor de geest te halen.
Niets beter dan wat dromerige pop om je de avond in te sturen, en dus bleek Nunki de ideale afsluiter van De Beloften 2015. Net als bij Vermillion House bleek het voor de bandleden lastig optornen tegen een charismatische en zeer aanwezige frontzangeres, al bleef het in het geval van Nunki alles mekaar wel mooi aan te blijven vullen en een stevig geheel te vormen. De grootste uitdaging voor de band wordt ongetwijfeld om een richting te kiezen en daar vol voor te gaan. Afgaande op de performance van gisteren omschrijven we de groep eerder als een soort etherische Intergalactic Lovers, een omschrijving en een sound die eigenlijk vlees noch vis is.