Een muzikaal enigma op tijd en stond, zorgt voor een degelijke reclame van mond-tot-mond. Dat bleek het geval te zijn voor het Londense viertal Black Midi, die – met een zéér minimale online aanwezigheid en zo goed als geen bestaande nummers – gisteren Het Bos in Antwerpen toch helemaal volgepakt kreeg.
Foto’s door Michelle Geerardyn
Welgeteld één studio-opname kun je op het interwebs terugvinden van de band, omdat ze dan toch maar iets in de lijn van het normale gangetje moesten doen. Want met de meute mee is zeker niet waar het richtingsgevoel van Black Midi naar neigt. Hun debuut-en-technisch-gezien-ook-wel-enige-single ‘bmbmbm’ bijvoorbeeld, (spreek je uit als boom boom boom) begint met een repetitieve gitaargrom die meteen binnenkomt, om vervolgens semi-maniakaal te worden aangevuld door de intense schreeuwtjes van zanger Geordie Greep. Logisch dat die dan ook als afsluiter van de avond werd gebruikt, aka het ‘hitje’ – of dat kon je toch enigszins afleiden van de reactie van het publiek toen de eerste tonen ervan werden ingezet.
Maar ook de rest van de avond kon vast en zeker op onze aandacht rekenen, met een algemeen gevoel van verbazing over waarom deze hybride aan geklingel-klangelige mathrock, noise-tonen en cartooneske postpunk eigenlijk zo goed werkt? Misschien omdat Greep als een reguliere afgeleide van een Beavis en/of Butthead instond voor een paar heerlijke, ietwat theatrale shrieks en gemompel dat nog aanschouwd kan worden als zijnde zang? Of misschien omdat drummer Morgan Simpson één grote tour de force was die iedere song opnieuw onderlijnde hoe strak de band speelde en hoe uitermate deftig het samenspel van Black Midi dus was – die nochtans echt nog niet lang hun plek op het podium proberen claimen. Maar dat ze er thuishoren, zoveel is zeker: Black Midi is live even intrigerend, bezwerend en allesbehalve typerend als je zou vermoeden. Moest David Lynch nog een band hebben toegevoegd aan het heerlijke lijstje dat reeds de revue passeerde in het laatste Twin Peaks-seizoen, dan zou Black Midi zeker niet misstaan op het podium van de Roadhouse-bar.
Hun kunde hebben ze ongetwijfeld geleerd op de Brit School, waar onder andere ook de (iets minder underground) kleppers zoals Adele, Amy Winehouse en The Kooks hun muzikale stiel hebben uitgewerkt. Maar hun eigenzinnigheid komt gegarandeerd voort uit de nood om gewoonweg goeie muziek te maken. Niet dat er geen schoonheidsfoutjes meer te vinden waren – soms iets té veel opbouw dat misschien niet helemaal tot een welklinkende punchline kwam –, maar wat hebben we toch genoten van die harde bassen van bas-beest Cameron Picton, het indringende punkgehalte bij momenten en het mysterie dat ook ter plaatse in ere werd gehouden (interactie met publiek: nul). Er zijn een paar serieuze hoeken af bij Black Midi, maar gelukkig hebben we onze bands graag wat afbrokkelend, of waarom zelfs niet helemaal full circle?
In Het Bos kan je binnenkort The Murlocs (24.02), The Oscillatoin (01.03) en Bliss Signal (03003) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle shows vind je op de website van de zaal.
Black Midi speelt zaterdag 06.04 in de Ancienne Belgique tijdens BRDCST (info & tickets).