Black country, new road doet tegendraads in Botanique

Black Country, New Road (BCNR) is één van de aanvoerders van de nieuwe lichting post-punkers die ontstaan is in het post-corona Verenigd Koninkrijk. De jonge twintigers brengen een frisse wind door het post-punkgenre, overstijgen hun genre en tonen steeds lef. Hun debuutplaat ‘For the first time‘ had een interessante mengeling van post-punk, free jazz en invloeden van bands als Slint. Alle post-punkogen waren gericht op hun eerste passage in België waar ze hun debuutwerk mochten voorstellen.

Drug Store Romeos kreeg de eer om de Botanique op te warmen. Ze serveerden dreampop die in het begin hier en daar wat pit of spannendere productie miste. Echter, nadat de set vorderde kwam de band steeds meer op dreef. Met nummers over dansen, werken en opnieuw dansen zorgden ze voor steeds meer opwinding. Op het einde sloot de frontvrouw af met een dwarsfluitlijn, een prelude voor het saxofoongeschut van de hoofdact.

Toen het moment was aangebroken voor Black Country, New Road om op het podium te verschijnen, galmde ‘Sicko mode’, de wereldhit van Travis Scott en Drake, door de boksen. Het publiek keek verward in het rond en ging er van uit dat er iets moest zijn mis gegaan. Niets was echter minder waar, want al snel verschenen de bandleden op het podium en testten ze hun instrumenten op het ritme van het nummer. BC,NR was naar Brussel afgezakt om heerlijk tegendraads te doen.

Het zevental begon hun officiële set met ‘Instrumental’, de openingstrack van hun debuutalbum en dat -zoals de titel doet vermoeden- volledig instrumentaal is. Het was het perfecte begin om kennis te maken met de instrumentale compositie van de band, die niet alleen de traditionele instrumenten van post-punk, maar ook een akoestische gitaar, viool en zelfs jazz bevatte. De saxofoon in combinatie met gesyncopeerde drums gaven het nummer al snel jazzinvloeden.

Vervolgens was het tijd voor ‘Athens, France’, tevens het tweede nummer op hun plaat. Hier gooide Isaac Wood voor de eerste keer zijn absurde lyrics op het publiek. Toch was de begeleiding van zijn band net iets te zwak om de woorden echt doeltreffend te doen aankomen. Zijn woorden kwamen aan als iets tussen narratief en poëtisch. Het werd echter iets wat tussenin ligt en waarbij het doel enigszins gemist werd.

Daarna volgde ‘Concorde’, het eerste nummer dat niet uit hun debuutplaat kwam en dus al iets is van hun volgende plaat. “I fell in my feed and the doctor said: we’re running out of options”, zong Wood. Teken dat tevens op hun volgend werk er meer dan genoeg plaats zal zijn voor de beschrijving van absurde scènes. Vervolgens keerde het zevental met ‘Science fair’ terug naar hun debuutplaat. Wood beschreef hier opnieuw een bizarre scène waar een acrobaat van Cirque Du Soleil ten val komt. Hierdoor beginnen kinderen te wenen en in de chaos die volgt, mede door de overvloedige alcohol die vooraf is gegaan, is enkel het surrealistische mogelijk.

Daarna was het tijd voor ‘Chaos space marine’, hun pas uitgebrachte leadsingle voor hun aankomende album. De chaos overheerst zo sterk dat het zelfs psychedelisch aanvoelt. De band heeft dan ook in een interview bekend dat het nummer is ontstaan door ieders ideeën samen te gooien in één song. Bijgevolg voelt het nummer aan als één grote mengeling van ideeën, alle gekheid op een stokje. Met ‘Good will hunting’ kregen we opnieuw nieuw materiaal voorgeschoteld. Wood beschrijft een vrouw die hij ontmoet en waar hij meteen voor valt, mede door haar Billie Eilish-achtige stijl. De dame gaat naar Berlijn verhuizen en Wood is de wanhoop nabij. “Please know / That I’m just trying to find /Some way to keep me in your mind”, zingt hij onder begeleiding van syncopes die zijn woorden kracht bij zetten.

Na dit nieuw materiaal was het met ‘Track X’ terug tijd voor een nummer uit ‘For the first time’. Terwijl de saxofoon, viool, gitaren, synths en drums wild te keer gaan beschrijft Woods een romantische, doch absurde scene: “Dancing to Jerskin, I got down on my knees / I told you I loved you in front of black midi“.

Ten slotte was het nog tijd voor twee onuitgebrachte nummers. ‘Mark’s theme’ begon verrassend met piano en dwarsfluit, maar ging al snel over in geschreeuw waarin Wood he problematisch gsm-gebruik van de huidige generatie aankaart. “And every phone died then / And no-one had wifi inside your apartment“. Dit kwam tevens terug naar voor op ‘Basketball shoes’, het slotnummer van de set; “We are still / And we never look at our phones anymore“. Een rare tirade van iemand die tegen zijn eigen generatie ingaat, terwijl net het internet hetgeen is dat hem het meeste heeft toegestaan deze eigenaardige genremashup te creeëren.

Op die manier kregen we niet echt de albumvoorstelling waar we op voorhand hadden gehoopt. Veel mensen keerden teleurgesteld en verward naar huis. Toch zal dit waarschijnlijk alles zijn wat het zevental met deze avond wou bereiken. Terug gaan naar de essentie van post-punk: heerlijk tegendraads doen.