Amenra is populair geworden. Gisteren in Herk waren de vele bandshirts niet van de wei weg te denken en ook buiten de gitaar- en metalwereld komen we er dikwijls eentje tegen. Zelfs Studio Brussel probeert de gitzwarte postmetal van de Kortrijkzanen te verkopen. En we begrijpen het succes wel. De cult die de band over zichzelf creëert is een universele, je hoeft geen metalhead te zijn om z’n muziek te voelen. Het was ook daarom dat de club op Rock Herk uitpuilde van een zeer gevarieerd en tegelijk toegewijd publiek.
Wie naar een optreden van Amenra gaat, weet waarmee hij instemt. De band zal uw oude wonden openreten, er desnoods zout in strooien en ze tot slot in de mate van het mogelijke terug helen. De gedachte dat we na dit concert nog naar een feestelijke afscheidsset van The Van Jets moesten kijken was dus allesbehalve comfortabel. Na Amenra verlang je immers je ziel te laten rusten in een safe haven of die uitpuilende wondes verder te stelpen; je wilt een knuffel van je lief, eindelijk nog eens zeggen aan je ouders dat je ze graag ziet, dierbaren vertellen dat je ze mist of, erger, huilen voor zij die je niet meer in leven kan roepen.
Het was evengoed daarom dat toen tien minuten voor de start van het optreden de lichten uitdoofden, het karakteristiek kraaienlogo van het vijftal op het doek achter het podium verscheen en synchroon de spanning in de zaal steeg, je een half lijdzame, half ongeduldige blik met je buurman uitwisselde. Omstreeks 23u luidde het mythische getik van ‘Boden’ officieel het concert in en een dik uur later was de schade geleden. Rillingen hadden over onze rug gelopen, tranen hadden in onze ogen gesprongen. Of je nu met elke drumstoot had ge-headbangd of stokstijf had stilgestaan, je had een emotionele trip doorgemaakt, zoveel was zeker.
Het was niet de beste keer dat we Amenra zagen, daarvoor waren de omstandigheden niet ideaal. De festivalverlichting kwam iets te veel de tent binnen geslopen, de zonnige beats van een feesttent verder onderbraken al te vaak de levensbelangrijke rustpunten in nummers als ‘A solitary reign’ en ‘.Am Kreuz.’ en Colin H. Van Eeckhout’s stem kwam er niet altijd even goed door in z’n niet-schreeuwerige regionen. Maar laat dat u niet afleiden van de essentie: Amenra was steengoed gisteren in Herk en we vragen ons af of het eigenlijk nog anders kan. Grijp alstublieft de kans om ze te zien als dat nog nooit is gebeurd. We beloven: op lange termijn zal het uw gemoed enkel goed doen.
Amenra staat op 1 september in een uitverkocht Rivierenhof in Antwerpen.
Onze verslagen van de andere optredens van de zaterdag van Rock Herk vind je hier terug.