Amenra heeft ondertussen geen introductie meer nodig. Wellicht is het de Belgische band met de meest toegewijde fancultus. Hun postmetal is loodzwaar en emotioneel uitputtend, en net die intense kwaliteiten zorgen ervoor dat hun optredens tegenwoordig binnen de kortste keren uitverkopen. Ook in de Vooruit begint de groep stilaan kind aan huis te worden, maar ondanks de regelmatige passage hing er zondagavond alweer een walm van spanning en anticipatie in het Gentse gebouw toen de groep er voor de zoveelste keer geprogrammeerd stond.
De avond werd op gang getrokken door Body of Reverbs, het project van Italiaanse tattooartiest Michele Servadio. “Een intens ritueel voor het leven opgebouwd rond noisy electronica, tatoeages en pijn” werd er ons beloofd, maar met die pijn en intensiteit viel het hartstikke mee. Op het podium lag een man op een tafel met eromheen Servadio en zijn groep die erg serieus kijkend er rond stonden. Op de tafel stond een camera gericht die achter de groep alles projecteerde wat er tijdens het tatoeëren gebeurde – spoiler: bitter weinig. Uit de boxen hoorden we aanzwellende maar weinig geïnspireerde drones die heel het ritueel lang wat bleven zoemen. Het omzetten van het tatoeëren naar noisy electronica viel tegen, want veel meer dan wat ritmisch getik wanneer Servadio zijn naald op zijn levend canvas zette kregen we niet te horen. De man die alles onderging bleef er vooral stoïcijns bij liggen, dus de focus op pijn kwam niet echt uit de verf.
Naar het einde van het optreden toe kwam er ook een vrouw enkele incantaties voorbrengen zoals “You are the subject of metamorphosis” waardoor het geheel wel heel wannabe occult werd. Body of Reverbs nam zichzelf veel te serieus, maar kwam niet verder dan wat esoterische ASMR. Naar het einde toe werden de drones wat harder en industriëler wat cool had kunnen zijn, maar het kalf was al verdronken. Door de ongemakkelijke camerahoek konden we overigens nooit deftig zien wat voor tattoo er nu precies gezet werd en zo voelde het ritueel ook nog eens enorm zinloos aan.
Gelukkig kregen we met de Chinese Pan Daijing daarna nog een voorprogramma te zien dat we wel konden smaken. gehuld in een rood stoffen masker dat haar volledige gezicht bedekte zette de artieste het optreden in gang met glitchy drones en bezwerende zanglijnen. Als een mythologische sirene voerde Pan Daijing haar stemkunst uit over de ruisende muziek, waarna een hartslagbas zijn intrede deed om het geheel wat op te peppen. De eerst lieflijke zang veranderde geleidelijk aan in getergd gekrijs dat ons deed denk aan iemand als Diamanda Galás. De muziek vloog alle kanten uit, van stuwende bassen over vervormde 8-bit tot dissonante pianostukken. Pan Daijing bracht een spannende set vol avant-gardemuziek die dankzij alle afwisseling de spanning er gedurende de hele show in wist te houden.
Uiteraard was het vooral Amenra zelf waar de uitverkochte Vooruit vol spanning op zat te wachten. De lichten werden gedimd en het typische driepotige kraaienlogo van de groep werd geprojecteerd om de anticipatie voor het optreden op te bouwen. Amenra heeft ondertussen zo’n mythische status opgebouwd binnen het Belgisch muzieklandschap dat iedereen op voorhand al zijn adem inhoudt en weet wat voor intense beleving hen te wachten staat. Wanneer dan eindelijk de eerste zompige akkoorden van ‘The pain. It is shapeless’ werden ingezet voelde je de spanning dan ook tot een hoogtepunt komen, om tot uitbarsting te komen bij de eerste echt harde riff.
Amenra staat vooral bekend om z’n loodzware passages en getormenteerde vocals van frontman Colin Van Eeckhout die je de fysieke pijn van de zanger zelf doen voelen, maar de groep is ook een meester in het opbouwen van sfeer. Zonder de rustige, atmosferische stukken zou het optreden na een tijdje zijn impact verliezen maar door de goede opbouw van de nummers blijft elke nieuwe riff weer richt op je ziel inhakken. Om die reden was het wel jammer dat de intro van ‘Boden’ weggelaten werd. Het spannende afwachten tot de mammoetriff na de slepende eerste minuten inslaat is net het beste moment van heel het nummer. Dit is uiteraard maar een kleine opmerking over een verder innemende performance, maar het was toch een licht teleurstellend moment.
Optredens van Amenra zijn altijd een uitputtingsslag, maar in de Vooruit bracht de groep met een set van anderhalf uur een voor hun doen behoorlijk lang optreden. Jammer genoeg ontbraken er nog een paar toppers in de setlist – ‘Ritual’ en ‘Nowena’ bijvoorbeeld – om dit echt tot een van hun beste concerten te rekenen, maar de lange duur van het optreden zorgde ervoor dat we toch behoorlijk versuft achterbleven. In principe blijft Amenra maar hetzelfde kunstje herhalen: het publiek bezweren met mistroostige visuals van desolate landschappen en het publiek murw slaan met hun titanische sound. De ervaring blijft echter elke keer weer zo intens dat we ervan blijven genieten, ook na de tiende keer.
In de Vooruit kan je binnenkort onder andere Wiegedood, Hydrogen Sea en The Black Box Revelation aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op hun website.