30. Danny L Harle – On a mountain
Even leek het de soundtrack te worden voor het rijk der vrijheid, maar nu is Danny L Harle’s ‘Harlecore’ vooral een perfecte scheut antidosis cynisme. Met zijn euforische pophardcore schuwt de producer de grote emoties niet. De ene keer zijn die energiebommetjes zonder meer, maar ‘On a mountain’ vat het gemis van de dansvloer perfect samen. De melancholische vocal is doeltreffend in haar overdreven pathetiek, de razende breakbeats zijn dan weer het perfecte excuus om geoorloofde razernij om te slaan. (Daan)
29. Arca – Prada
Uit de vier verschillende albums die Arca op één week uitbracht, is ‘Prada’ waarschijnlijk het meest toegankelijk nummer. In de Zuid-Amerikaanse elektronische scene wordt al even geëxperimenteerd met reggaeton, nu sluit Arca zich daar ook bij aan. Toch valt op hoe gedetailleerd het nummer ineen zit. In de galm op de zang zit een soort fascinerende afstandelijkheid, wat dan weer contrasteert met de tekst. Die is een oproep tot het inpalmen van de nacht en ongegeneerde queerness op het podium. (Daan)
28. Angel Olsen & Sharon Van Etten – Like I used to
1 + 1 is in het geval van Angel Olsen en Sharon Van Etten veel meer dan de som der delen. De grenzen van de ongegeneerde pathos worden gretig afgetast terwijl deze twee boegbeelden van de singer-songwriterscene smachtend terugblikken op leven, liefde en lockdowns. Hun stemmen verstrengelen prachtig in deze tijdloze ballad die overloopt van tijdloze klasse. (Mattias)
27. Shame – Nigel hitter
Zanger Charlie Steen gooide ‘Drunk-Tank Pink’ op zijn muren en ging binnen zijn zelfverklaarde ‘The Womb’ in isolatie nog voor het ingeburgerd werd. Het vele touren na Shame’s eerste album ‘Songs of praise’ luidde een groot contrast in eenmaal terug alleen thuis, voor Steen de uitgelezen kans om tussen zijn roze muren met al die strubbelingen te gaan zitten en onder ogen te komen. Het resultaat, hun tweede langspeler die logischerwijs ‘Drunk tank pink’ werd gedoopt. Het album en zo ook ‘Nigel hitter’ worstelt met en vertelt een relaas over jeugdige angst die overslaat naar het onbekende veld van volwassenheid. Nooit humorloos en steeds met een bijna tastbare vitaliteit en overgave, is ‘Nigel hitter’ een stavend voorbeeld van het beste wat ‘Drunk tank pink’ te beiden heeft. (Sarah)
26. Silk Sonic – Leave the door open
Bruno Mars schonk ons hét popalbum van de jaren ‘10 met ‘24k magic’, en ook Anderson. Paak kende zijn hoogste vlucht enkele jaren geleden met ‘Malibu’. Ondertussen vormen ze samen Silk Sonic, is de eerdere sérieux gaan varen, en zit de tongue zo ver in de cheek dat we ons afvragen of er überhaupt nog iets overblijft van hun kaakbeen. ‘Leave the door open’ is een met soul doordrenkte liefdesballade, gemaakt om mee te brullen zonder op uw zenuwen te werken. (Zeno)
25. The Bug – Pressure (ft. Flowdan)
Kevin Richard Martin was doorheen de lockdowns zowel productiever als experimenteler geweest. Hij bracht aan de lopende band albums, oude instrumentals en de opvallende samenwerking met Dis Fig uit. Hoewel een groot deel van die output zich in drone en ambientsferen bevond, leek het een kwestie van tijd voor hij zijn meest bekende alias The Bug zou afstoffen.
‘Pressure’, de vooruitgeschoven single van ‘Fire’, is dé track die dit verwoestende album samenvat. Alle karakteristieke kenmerken van The Bug zijn er terug te vinden. Een donker dancehallriddim en verpletterende low ends zijn de fundering van een nieuw hoofdstuk in de frequente samenwerking met Flowdan. Die beschrijft een prerevolutionair sfeertje dat slechts een kleine vonk nodig heeft om zich razendsnel te verspreiden. Daarbovenop merk je ook dat de meer experimentele kant van zijn carrière hier opduikt. Instrumentaal valt op hoeveel lagen en details opeengedrukt zijn tot een imponerend geheel. (Daan)
24. The Armed – All futures
‘Ultrapop’, het album van The Armed dat eruit ziet als een Spotify-playlist en waarop de mysterieuze groep furieuze noiserock mengt met catchy melodieën en popstructuren, kreeg uit hardcorekringen heel wat kritiek omdat het te toegankelijk en te ‘sellout’ zou zijn. Het lijkt haast een opzettelijke middelvinger dat ‘All futures’ dienst deed als lead single.
Op deze track wordt er namelijk de draak gestoken met iedereen die contrair doet om contrair te doen. “I’m anti, ain’t I”, klink het meermaals in het refrein, als iemand die zegt alle populaire dingen te haten, maar wel constant bevestiging zoekt bij het grote publiek om diens zogenaamd stoere attitude. Daarnaast is het ook gewoon een energiebom van jewelste. De fuzzy gitaarlijn in het refrein nestelt je, ondanks alle muzikale chaos, moeiteloos in je geheugen na slechts één luisterbeurt. Noiserock op z’n aanstekelijkst. (Tobias)
23. Indigo De Souza – Hold U
De Amerikaanse bereikt op ‘Hold U’ een ontlading van jewelste. Wanneer je doorheen het album gaat en door de emotieve songs wordt gesleurd die De Souza je presenteert, blijkt deze ‘Hold U’ een baken van licht in een anders zeer donkere tunnel. Instrumentaal zoekt ze het niet al te ver via baslijntjes en synths die vrijwel meteen doen denken aan iets wat op de kast van Parcels zou liggen, manifesteert De Souza een ongebreidelde soort liefde en gevoel voor gemeenschap die ook als losstaande song je een bijzonder warm gevoel bij je achter laat. (Yannick)
22. Shygirl – BDE (feat. Slowthai)
‘BDE’, voluit ‘Big dick energy’, was een tijdje een trendy term op het internet die sloeg op het aura dat een persoon uitstraalde en de grootte van hun (al dan niet metaforische) penis die daarmee geassocieerd werd. Bij Shygirl, die haar artiestennaam oneer maar blijft aan doen, zijn we echter vrij zeker dat het hier niet om beeldspraak gaat.
Hoe expliciet de teksten ook mogen zijn, de echte seksuele energie van het nummer schuilt vooral in de opgefokte beat. De luid aangezette bassen zijn ontworpen om zo luid mogelijk door elke sekskelder te schallen en alle bezwete lichamen aan het twerken te doen slaan. Ook de vocale stijl van Shygirl, half gefluisterd maar vol wulps zelfvertrouwen, zet het fetisjistische sfeertje van de track verder in de verf. Ten slotte komt ook Slowthai het viezerikje uithangen met zijn manische raps, die perfect in het geheel passen. Eindelijk een ‘WAP’ voor mensen die hun muziek graag wat wilder hebben. (Tobias)
21. Beach House – Through me
Ondanks dat Beach House een grote fanbase heeft, krijgt de dreampop-band uit Baltimore ook vaak de kritiek steeds hetzelfde trucje te herhalen. Met ‘7’ uit 2018 gaven ze die criticasters echter geen munitie meer door zichzelf opnieuw uit te vinden. Met ‘Once twice melody’ dat in 2022 verschijnt, lijkt het duo z’n grenzen opnieuw te verleggen, onder andere met ‘Through me’. De track wordt voortgedreven door elektronische drums, met een (naar Beach House normen) ongebruikelijk hoog aantal beats per minuut. De melancholische synth-melodie vormt het kloppend hart, terwijl Victoria Legrands vocalen vooral die nevelige sfeer versterken in plaats van een hoofdrol opeisen. Beach House klinkt als een epische versie van zichzelf, en daardoor was ‘Through me’ makkelijk een grandioze afsluiter geweest op menig album. Maar het feit dat dit slechts track vier betreft van een opkomend dubbelalbum, maakt ons extra benieuwd naar het eindresultaat. (Martijn)
20. Yves Tumor – Jackie
Een vriend van me omschreef een tijdje geleden Yves Tumor als de hedendaagse versie van Prince en/of de muzikale baby met hem en Grace Jones. Het leverde toen veel hoongelach op, al lijkt Tumor release na release toe te werken naar een klank, esthetiek en output waar wel enige waarheid in te vinden is. Het enige dat nog lijkt te ontbreken zijn de fans (wereldwijd) – en daar hopen we alleszins ook hier ons steentje bij te dragen.
Op deze door psychedelica doordrenkte ‘Jackie’ gedraagt die zich nu evenwel als de rockster (inclusief de cover art voor de single) die dat die binnen enkele jaren wel eens zou kunnen worden. De grommende art rock-achtige gitaren die ‘Heaven to a tortured mind‘ kleurden, vinden evenwel hier hun eigen stek. Ondanks de trippy en misschien ontoegankelijke aard van het nummer vond het dit jaar moeiteloos onze replay-knop. (Yannick)
19. Tirzah – Send me
Tirzah zorgde met ‘Send me’ voor het hoogtepunt van de alternatieve r&b van dit jaar. Bouwend op één constante gitaarloop die over het hele nummer wordt herhaald brengt ze een heel persoonlijk nummer over haar mentale kracht: “Send me sun at dawn/Gonna let it heal some more”. Tot in de laatste minuut een elektrische gitaar binnenslaat als een donderslag bij heldere hemel, wat zorgt dat we in volle verwarring achter blijven. (Ewout)
18. Japanese Breakfast – Paprika
Japanese Breakfast zocht inspiriatie voor dit lied bij de gelijknamige bekende animeklassieker. De film toont een marcherende kleurrijke en dynamische massa wezens die doorheen verschillende scènes trekt. ‘Paprika’ is een ode aan deze vitaliteit. De percussie imiteert het marcheren en Michelle Zauner zingt geïnspireerd over het sublieme van het artiestenleven en de muziek die ze maakt.“How’s it feel to be at the center of magic/To linger in tones and words?” vragen mensen haar. Het antwoord zingt ze in hoge noten: “Oh, it’s a rush”. En dat geldt vooral voor dit nummer. Luister, sta op, en zie hoe in deze grijze dagen plots de regen begint te fonkelen. (Laurent)
17. Madlib – Road of the lonely ones
‘Road of the lonely ones’ is één van de meer toegankelijke nummers op Madlib & Four Tet’s album ‘Sound Ancestors’. De r&b-sample van The Ethics krijgt door de zachte gitaarlijnen en de groove drumlijnen een nieuwe dimensie: warme 60’s soul met een tikkeltje anxiety. (Eva)
16. Sons of Kemet – Hustle (feat. Kojey Radical)
Stelt Shabaka Hutchings ons eigenlijk ooit teleur? “Hustle” was het uithangbord van het nieuwste album ‘Black tot he future’ van Hutchings’ band Sons of Kemet. Zware, lompe blazers zetten de toon en vormen de ruggengraat van dit nummer. Het gezang lijkt ons voor te bereiden op een strijd; “Feeding my soul/I go make nothing something”, maar een zachte Lianne La Havas zorgt ervoor dat we niet angstig worden. De percussie is zoals quasi altijd in deze band van een hoog niveau. Het gaat als een duizendpoot; subtiel, coherent en niet overheersend brengt het “Hustle” naar een goed eind. (Laurent)