Omdat onze favoriete albums en ep’s kiezen nog niet moeilijk genoeg was, besloten we naar jaarlijkse gewoonte ook om gezamenlijk tot een lijst met de 75 beste nummers te komen. Wie het goed deed in die andere lijstjes wordt ook hier rijkelijk beloond (zie Big Thief en FKA Twigs elk drie keer terugkomen), met daarnaast artiesten die je in onze eindejaarslijstjes nog niet zag opduiken. We goten deze lijst ook in een playlist die wat ons betreft een representatieve weergave is voor hoe 2019 klonk. Verplicht luistervoer voor al wie tijdens de Tijdloze-countdown mompelt dat dat nog eens échte muziek is.
75. Rosalia – Aute cuture
Rosalía! Voor iedereen die vergeten was waar het woord ‘roepnaam’ voor staat, verhief Rosalía haar eigen shoutouts tot kunst. Is het kitsch? Jazeker. Maar is het kronkelende, castagnette klepperende, klap-op-de-vuurpijl kitsch? Wees daar maar zeker van. (Zeno)
74. Bladee & Ecco2K – Vanilla sky
De langdurige samenwerking tussen Drain Gang-vrienden Bladee en Ecco2K bereikt nieuwe hoogten op ‘Vanilla sky’. Als twee geautotunede engelen brengen de twee een hemels duet dat zich tussen de roze wolken afspeelt. Bladee laat zijn stem langzaam meevoeren met de wind en zorgt zo voor de atmosferische toets, terwijl Ecco met zijn immer pakkende stem het tempo in de song steekt en voor een wervelwind aan emoties zorgt. De beat klinkt licht en flinterdun, maar is de perfecte ondersteuning voor het tweekoppig koor. (Tobias)
73. DIIV – Blankenship
Net voor het einde, wanneer je dacht dat de derde plaat van DIIV uitschieters mist, slaat de band toe met ‘Blankenship’. Het tempo hoog, de uithalen fel: zo hebben we de Amerikanen het liefst. Alle lof voor Ben Newman die van achter zijn drumstel z’n bandleden richting grootsheid stuwt. (Mattias)
72. Injury Reserve feat. Aminé – Jailbreak the Tesla
Het debuutalbum van Injury Reserve is duidelijk opgedeeld in een helft banger en een helft introspectief werk. Dankzij de geweldige beat, die klinkt als een recept van de Teriyaki Boyz dat door SOPHIE geherinterpreteerd wordt, is ‘Jailbreak the Tesla’ het absolute hoogtepunt van die eerste helft. Muzikaal gezien klinkt het nummer even hoekig als de nieuwe Cybertruck die Elon Musk onlangs nog met gemengde ontvangst voorstelde. De futuristische beat op ‘Jailbreak the Tesla’ vormt een perfecte combinatie met de lyrics, waarin Ritchie With a T en Aminé door de stad cruisen in een Tesla die ze digitaal gekraakt hebben. (Tobias)
71. Solange – Stay flo
Zeg niet langer “zus van een popicoon” tegen Solange Knowles. Op laatste plaat ‘When I get home’ brengt ze ons heerlijk dromerige artpop met soul-, funk- en zelfs jazzinvloeden in een licht sensuele verpakking. Solange viel in 2019 amper te negeren, en vanzelfsprekend is ‘Stay Flo’ dan ook terug te vinden in ons eindejaarslijstje. Het is een nummer dat eens niet over feminisme, ‘Black lives matter’ of andere problematieken gaat, maar ons op ontnuchterende wijze toont hoe we als jonge personen soms ook even alles moeten lossen om mee te kunnen blijven drijven met de stroom. De synths blijven in je oren cirkelen zoals een kater de dag na dat avondje uit rond je schouders blijft hangen. (Naomi)
70. Lana Del Rey – California
Met ‘Norman Fucking Rockwell!’ lijkt Lana Del Rey finaal de critici voor zich te hebben gewonnen. Al is het niet dat de New Yorkse veel heeft veranderd aan haar formule; liefdesperikelen en oer-Californische verwijzingen vormen er nog steeds de hoofdingrediënten van. Het is de helderheid van Lana’s mijmeringen die haar liedjes toegankelijk, maar ook des te krachtig maken. ‘California’ vermengt de romantische West Coast-hunkeringen met een bepaalde droefheid, die doorheen de song steeds meer aanzwelt tot iets bijna fysiek tastbaars. Waar vroeger vaak werd getwijfeld aan de oprechtheid van Del Rey, raakt de songwriting – gedrenkt in eenzelfde zonovergoten nostalgie als de productie – in deze woelige tijden een gevoelige snaar. (Pascal)
69. Helado Negro – Running
Na een tiental jaar onder de radar gewerkt te hebben, mag 2019 gerust beschouwd worden als het jaar van de doorbraak van Helado Negro. Het achtste album van de Amerikaan met Ecuadoraanse roots mocht op heel wat bijval rekenen, hetgeen we alleen maar kunnen toejuichen. ‘Running’ is een van de vele pareltjes die ‘This is how you smile’ rijk is. Heerlijk rustgevend zondagochtendmateriaal – inclusief warm dekentje, vertegenwoordigd door de aangrijpende stem van Roberto Carlos Lange – dat niemand onberoerd zou mogen laten. (Pieter S)
68. Loyle Carner ft. Jordan Rakei – Ottolenghi
De samenwerking tussen Londens liefste rapper en bevriende Nieuw-Zeelandse elektronicaproducer Jordan Rakei smaakt bijna even lekker als de gerechten van vegetarische chefkok Yotam Ottolenghi zelf. Geen onlogische titelkeuze, aangezien Carner zelf kooklessen organiseert voor kinderen met ADHD. Dat heet ‘Chili Con Carner’. Mocht iedereen die gestemd heeft op dit lijstje dat verhaal kennen, had dit nummer vast een pak hoger gestaan. (Mattias)
67. Sleaford Mods – Kebab spider
Mark E Smith van The Fall is niet herrezen in 2019 en dus is het goed dat we nog steeds terecht kunnen bij Sleaford Mods voor bijtende melodische kritiek op de Britse maatschappij en cultuurwereld. Op ‘Kebab spider’ maakt de groep komaf met muzikanten en documentairemakers die vooral schone schijn en poses verkopen. Het kenmerkend tongue-in-cheek galgespuug van Jason Williamson en Andrew Fearn zit hem vooral in gevatte sneren zoals “We ain’t shoeshine boys for fakers, bingo punks with Rickenbackers” en “Who knew they got the experts in?”. Een dansbare beat, Nottingham slang en boze blikken maken het nummer volledig af. (Eva S)
66. Daniel Norgren – The flow
Een minimaal gebruik van drums, bas en piano met daaronder de geluiden van overwoekerende natuur en een defecte meelmolen brengen je in een mum van tijd in een soort van trance tijdens ‘The flow’. Het lijkt tevens ook de perfecte combinatie voor Norgren om al mijmerend op zoek te gaan naar datgene dat hem in beweging brengt in een wereld waar deuren en rolluiken voor zijn neus gesloten worden. Een wereld waar veel kostbare tijd moet gestoken worden in het ondernemen van een actie, om dan hopelijk geïnspireerd te raken. (Jens)
65. Fat White Family – Feet
De drugdemonen binnen de beruchtste band uit Engeland zijn officieel verdreven, bewees een door kernleden herenigd Fat White Family dit jaar – inclusief de release van een derde langspeler. Opener ‘Feet’ geeft al meteen de hint naar wat de rest van ‘Serf’s up!’ ook laat zien: weg van die ontspoorde postpunk en zwalpende psychfolk maakt de groep intussen een soort kapotte krautpop – iets kalmer, opvallend doordachter, maar niet noodzakelijk minder bevreemdend van tijd tot tijd. Bij ‘Feet’ betekent dat zoveel als The Fall in een barokkig discojasje. (Gilles)
64. Bon Iver – iMi
Heel anders dan zijn eerste twee albums, begint Bon Iver steeds meer te knippen en te plakken. Flarden van samples, bewerkte en onverstaanbare geluiden verzoent hij op een nummer dat nog steeds zijn folkachtige kenmerken behoudt. iMi is door zijn schizofrene karakter een uitspringer op ‘i,i’: aanvankelijk heel mysterieus maar overwegend toegankelijk door enkele vrolijke noten. Aan het einde ontsporen de talrijke blazers even voor een vreemde intermezzo, maar vindt Bon Iver snel zijn weg weer terug. (Gertie)
63. James Blake ft. André 3000 – Where’s the catch
Is het allemaal te mooi om waar te zijn? Dat is de vraag die James Blake zich stelt op ‘Where’s the catch’, de single met André 3000 vanop ‘Asume form’. Wie de vorige albums van Blake wat kent, weet dat er al wat teleurstelling in zijn leven is geweest, maar hij mag zich nu terecht gelukkig prijzen: “Everything’s rose now”. André 3000 – die je kent van Outkast – klinkt daarentegen onzekerder en is bang voor het addertje onder het gras (van de tuin van Eden: “A burden in beautiful times, a garden snake: Won’t bite me, but frightens me like I know I’m ate,” zingt hij op zijn sterke flow. Simpele beats en een repetitief pianolijntje, meer hebben ze niet nodig om dit eindejaarslijstje te halen. (Guillaume)
62. Strand Of Oaks – Weird ways
Melancholie troef in de opener van Timothy Showalter zijn Strand Of Oaks. Weird ways is zijn nostalgische terugblik en het groeiende besef dat er een tijd van komen en van gaan is. Het intieme begin van ‘Weird ways’ maakt geleidelijk aan plaats voor een gigantisch orgelpunt al heel vroeg op hun nieuwste plaat ‘Eraserland’. Bijgestaan door zijn band kondigt hij zijn afscheid aan bij iets wat ooit zijn ‘scene’ bleek te zijn. (Jens)
61. The Japanese House – Maybe you’re the reason
De oplossing van existentiële momenten in personen gaan zoeken is misschien niet meteen het beste idee. En als je zwaar allergisch bent aan meligheid aan meligheid is dit niet jouw nummer. De anders steevast ijzig klinkende Amber Bain breekt hier in haar rol en gaat voor een romantisch offensief in ‘Maybe you’re the reason’. Daarbij is ook aanstekelijkheid een nieuw middel in het arsenaal en zo werd 2019 een jaar waarin The Japanese House ons overtuigde van haar veelzijdigheid. (Michelle)