Ondergewaardeerd blijkt toch nog vaak, ook onder onze redactie, het ep-formaat. En toch is en blijft het dé perfecte opstap voor veel bands en artiesten om een grote doorbraak te forceren. In tegenstelling tot andere jaren blijken dj’s en bij uitbreiding elektronica veel minder aanwezig in onze lijst. Al wordt dat ruimschoots goed gemaakt door bands die graag buiten de lijntjes kleuren; Maruja, Ugly en het Belgische The Rats behoren dit jaar tot onze favorieten. Wie weet zit er bij een aantal wel een elpee in de oven aan het braden! In de gaten houden dus. Check hier alle andere overzichten van Lijstjestijd. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen en Jolien Wilke.
Deze lijst werd samengesteld door Eli Goldenberg, Eva Gutscoven, Jeroen Gunster, Jolien Wilke, Jonas Vandenabeele, Louis Van Keymeulen, Lukas Dederen, Martijn Bas en Yannick Verhasselt.
10. The Rats – Disco to disco
Zoals het ongedierte betaamt is overlast het gevolg van hun aanwezigheid. We vermoeden dat The Rats zich in 2025 als een echte plaag in alle vochtige ruimtes van het Belgisch muzikaal landschap zou kunnen verspreiden. Op ‘Disco to disco’ klinken The Rats brutaal, bruisend en balorig Brits. Ideaal voor groezelige achterkamers vol schorriemorrie. Denk bij deze Gentenaars aan weinig ontziende post-punk waarbij het bewegen van ledematen een wankele evenwichtsoefening is tussen dansen en elkaar de kop inslaan. Ooit miste zanger Emile Dekeyser een crowd tijdens het surfen waardoor hij onzacht in aanraking kwam met de vloer van de Botanique (The Joy Formidable was het een jaar later niet vergeten). Met The Rats heeft hij een manier gevonden om zijn driften vanop het podium op de wereld los te laten. (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
9. Marina Satti – P.O.P.
Wie het afgelopen jaar naar Eurovision keek, hoort misschien wel een belletje rinkelen bij de naam Marina Satti. De Griekse nam namelijk deel aan de liedjeswedstrijd met ‘ZARI’ – een electropop-nummer dat de grenzen flink aftast. Hoewel ze, volgens ons, een pak hoger had mogen eindigen, was ze wel één van de smaakmakers van het festival. Drie dagen later dropte ze ‘P.O.P.’, zonder enige aankondiging. Een experimenteel popgoedje dat blijft plakken. Hoewel ‘TUCUTUM’ al in 2023 werd uitgebracht, hoorde je pas iets verder in de tracklisting wat deze ep zo speciaal maakt. De Rosalía-eske benadering om traditionele folkmuziek, clubmuziek en experimentele pop te vermengen, werkt ook hier bijzonder knap.
‘Mixtape’ verdient dan zo weer een eigen vermelding en voelt een beetje als de ruggengraat van de ep. Het 10 (!) minuten durende nummer verandert over z’n runtime verschillende keren van ritme, intensiteit en timbre. Alsof je naar dj-mix aan het luisteren bent die naadloos aan elkaar getapet is. (Yannick)
Beluister: Apple Music | Spotify
8. Moses Sumney – Sophcore
Moses Sumney bewijst met ‘Sophcore’ opnieuw waarom hij een van de meest unieke stemmen is in de hedendaagse muziekwereld. Twintig minuten lang dompelt de enigmatische Sumney je onder in een bad vol verleiding en mysterie. R&B, gospel en rock komen er moeiteloos samen. Momenten van pure magie, zoals ‘Gold coast’, waarin Sumney’s kenmerkende falsetto zweeft boven dromerige synths, worden afgewisseld met nummers als ‘Hey girl’. Daarin onderstreept Sumney tekstueel zijn innerlijke dualiteit: “I am not a woman / I am not a man.” Het dansbare ‘Sophcore’ is een nieuw bewijs van Moses Sumney’s betoverende kracht. (Eli)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
7. BadBadNotGood – Mid spiral: growth
Met ‘Mid Spiral: Growth’ levert de Canadese band BadBadNotGood een fascinerende EP die hun innovatieve, genre-overschrijdende aanpak moeiteloos voortzet. De EP is onderdeel van de ‘Mid Spiral’ reeks, waaronder ook ‘Chaos’ en ‘Order’. ‘Mid Spiral: Growth’ voelt als een experiment in muzikale groei en evolutie, waarbij de typerende sound van BadBadNotGood wordt behouden. Zoals altijd is jazz duidelijk aanwezig: complexe structuren, improvisatie en prachtige harmonieën. De band mengt het jazz-genre met frisse invloeden vanuit hiphop, elektronica en psychedelica. Het resultaat: een sonische trip die zowel vertrouwd als verrassend aanvoelt. Wederom bewijst de band hun meesterschap in strakke samenwerking en experimentatie, zonder hun eigenheid te verliezen. ‘Mid Spiral: Growth’ voelt als een uitnodiging: dompel je onder in het muzikale universum van BadBadNotGood. Het zal je alvast niet teleurstellen. (Jolien)
Beluister: Apple Music | Spotify
6. BabyRose & BadBadNotGood – Slow burn
Op ‘Slow burn’ bundelen BabyRose en BadBadNotGood hun krachten voor een sfeervolle trip van 23 minuten, waarin R&B, americana en psychedelische rock naadloos in elkaar smelten. Het akoestische ‘Caroline’, met een gastbijdrage van Mereba, vormt een breekbaar hoogtepunt, terwijl ‘Weekness’ een rauwere, introspectieve kant laat horen waarin gruizige gitaren het voortouw nemen. BADBADNOTGOOD’s ontspannen composities, in samenwerking met Baby Rose’s unieke stem, maken van ‘Slow burn’ een meeslepend en intiem geheel dat liefde in al haar facetten weet te vangen. (Eli)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
5. The Garden – Six desperate ballads
‘Six Desperate Ballads’ is niet je doordeweekse punk EP. Neen, het is een rijkelijk gevulde EP met invloeden uit drum and bass, experimentele rock, post-punk en elektronische muziek. Een hele boterham, dus. En wat voor één. The Garden bewijst hun eigenheid en DIY-mentaliteit niet te verliezen. Ze voegen er juist nog een extra laagje bovenop: ze combineren onverwachte geluiden, voegen elektronische elementen toe die met momenten wat ongemakkelijk aanvoelen, deconstrueren verschillende genres en voegen ze nadien gezellig samen tot een bizar, maar toch aangenaam klinkend geheel. ‘Six Desperate Ballads’ is een EP die je voorbijraast. Verleg je grenzen voor deze uitdagende luisterervaring: start. (Jolien)
Beluister: Apple Music | Soundcloud | Spotify | YouTube Music
4. Ugly – Twice around the sun
Nog een indiepaddestoel uit Brits bodem. Geef iemand anders de ingrediënten waar deze zeskoppige Londen-based band mee werkt en in 90% van de gevallen wordt een sonische Frankenstein gemaakt. Ugly verweeft ze in een aanstekelijk continuüm van koorzang, post-punk en art-pop op ‘Twice around the sun.’ Op ‘Icy wind sky’ geeft de herhaalde zang een cadans aan een steeds evoluerende instrumentale achtergrond. En de ongrijpbare hook in ‘Sha’ (“Nam-myoho-renge-kyo”) blijft koppig in je hoofd rond draven. (Eva)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
3. Bon Iver – Sable,
In de jaren na ‘i,i‘ (2019), verschenen er verschillende nummers van – of met – Bon Iver. Denk maar aan ‘Evermore‘ of ‘Exile‘ met Taylor Swift. Het bleef echter reikhalzend uitkijken naar een échte nieuwe release van de alom geliefde Justin Vernon. Plots was daar een ep’tje drie prachttracks (en een weinigzeggende intro). Vintage Bon Iver, maar dan met de levens- en muzikale ervaring van de man die zeventien jaar geleden ‘For Emma, forever ago’ ineen bokste. ‘Awards season’ bevat alles wat een Bon Iver-numer onvergetelijk maakt: de poëtische teksten van Vernon in combinatie met zijn warme diepe stem, en een uitgepuurde instrumentatie en compositie die op het juiste moment uitwaaiert. Als het volgende werk van dezelfde torenhoge kwaliteit is, dan zetten we best een emmer klaar om al watertandend geduldig af te wachten. (Jonas Vda)
[lees hier onze recensie van de ep]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
2. Glass Beams – Mahal
Glass Beams’ nieuwste ep, ‘Mahal’, is een fraaie mix van psychedelische rock en traditionele Indiase muziek. Het Australische trio onder leiding van Rajan Silva creëert met de vijf instrumentale tracks – net zoals op ‘Mirage’ uit 2021 wederom een bijzondere, hypnotiserende sfeer. Meeslepende, soms funky, gitaarlijnen en ritmische percussie centraal staan. Fans van Khruangbin, het Nederlandse Yin Yin of het zwaar ondergewaardeerde project Arc De Soleil, zullen er vast kaas van eten.
De titeltrack ‘Mahal’ valt op door zijn memorabele gitaarmelodie, terwijl ‘Orb’ een meer funky benadering biedt met een opbouwend ritme. Waar Khruangbin dankzij zang de songs extra schwung geeft, is dat hier eigenlijk nauwelijks een gemis. Glass Beams is een band om in de gaten te houden – eentje waarvan je aanvoelt dat ze wel eens op zeer grote podia gaan terecht komen wanneer ze met een studioalbum aan komen leuren. Afspraak volgend jaar, same place, ander lijstje? (Yannick)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
1. Maruja – Connla’s wall
Wie hopeloos op zoek is naar een nieuwe “Black Midi” of “Black Country, New Road” kan misschien wel wat met Maruja. Niet alleen omdat deze vierkoppige band uit Manchester onder de zogenaamde hippe “Windmill Scene” wordt geschaard, ook omdat ze een unieke sound hebben en met dezelfde intensiteit spelen als eerder genoemde groepen. In 2023 bracht Maruja hun debuut-ep uit, ‘Knocknarea’, en die zorgde voor een behoorlijke hype bij de muzikale fijnproevers. ‘Connla’s well’, het vervolg, bouwt daarop verder en is gelukkig opnieuw een schot in de roos.
Al met de instrumentale opener waan je je meteen in een grauwe post-apocalyptische wereld, die louter met behulp van rock instrumenten en een saxofoon wordt gecreëerd. Als Godspeed You! Black Emperor een postpunk-band was geweest, had die mogelijks zoals dit geklonken. De dissonante tonen van ‘Zeitgeist’ en ‘One hand behind the devil’ refereren dan weer meer aan de New Yorkse no wave-scene aan het begin van de jaren 80. Ondanks alle associaties heeft Maruja toch vooral een eigen smoel. Het prijsnummer van de ep is ‘ongetwijfeld The invisible man’. Een spannende, 6 minuten durende track met een geweldige opbouw waarin zanger Harry Wilkinson het over z’n mentale gezondheid heeft. Wat ons betreft, kan die eerste full length niet snel genoeg komen. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify