45. Soul Glo – Jump!!(or get jumped!!)((by the future))
Herrie, herrie, en nog eens herrie. Dat bracht het punktrio Soul Glo het voorbije jaar vanuit Philadelphia naar de rest van de wereld. Een groot aandeel van het lawaai schrijven we toe aan rapper/schreeuwer Pierce Jordan die op ‘Jump!!(or get jumped!!)(by the future)’ een tour de force verricht. Zijn indrukwekkende woordencascade – die lyricsites als genius.com handig voor ons op papier zetten – betuigt zijn woede tegenover politiebrutaliteit (“R.I.P. Chynna, Ms. Taylor, and Mr. Arbery / What can activate the rage that we be harboring?”) en manifesteert zijn persoonlijke onmacht tegenover welke zaken er wel of niet in doofpot worden gestoken (“I can get touched before I get to really speak, what if I die next week?”). (Ismaël)
44. Sematary – Bleed a river
Haunted Mound head honcho Sematary tovert met zijn beproefde recept van occulte horrorrap, Chief Keef-invloeden en shoegaze/emo-knipogen weer eens een stevige single op tafel. Op ‘Bleed a river’ laat de rapper zich deze keer van zijn meest romantische kant zien, al mag je dat op een ‘Silence of the lambs’-achtige manier interpreteren. (Anton)
43. Los Bitchos – Pista (fresh start)
Woorden hebben ‘Los Bitchos’ niet nodig. Alleen rotaanstekelijke gitaren, wiegende ritmes en bakken plezier. Het zou zomaar de intro kunnen zijn van een (al dan niet komische) serie uit het vorig millennium waar elk personage één voor één voorgesteld wordt. Ingewikkeld is het allemaal niet, dansbaar des te meer. (Jonas Vda)
42. Just Mustard – Still
De Ierse postpunkers van Just Mustard stonden al lang op de radar van ondergetekende. Zielsgelukkig was ik, toen de band dit jaar doorbrak met de captiverende, veelgeprezen plaat ‘Heart Under’. Muzikaaltechnisch is ‘Still’ een paradepaardje van de sound die de band zich op dit album volledig eigen maakte. Tornende gitaren met een echo die knarst tot in de hersenstam. Gelaagd met een walmende, diepe bas en de fijngevoelige, fluisterende vocals van Katie Ball. Haar vocals op ‘Still’ zijn heerlijk aanvullend, al blijven ze puur tekstueel gezien redelijk abstract. “So bitter, I am yours. In this river, I am yours”. Een sprekend voorbeeld van less is more. (Louis)
41. Jockstrap – Glasgow
Eerlijk: toen Jockstrap een debuutplaat aankondigde met deze single, hadden we absoluut geen idee hoe dat album zou gaan klinken. ‘Glasgow’ opent breekbaar met een dialoog tussen een muziekdraaidoosje en een harp. Georgia Ellery, violiste bij Black Country, New Road, toont wat voor geweldige zangeres ze is. Plots tjirpen er vogels en wordt er een cleane, akoestische kampvuurgitaar ingezet die van Natalie Imbruglia had kunnen zijn. Ineens menen we in Ellery de snotvallingstem van de vroege Joni Mitchell te horen. De combinatie van sprookjesachtige strijkers, clevere melodieën en haarfijne producties van Taylor Skye gaat nooit vervelen in die vijf-en-een-halve minuut. Bijzondere popsong. (Frederik)
40. Horsegirl – Anti-glory
Buiten ‘een girlband zijn’ doet het Amerikaanse Horsegirl weinig revolutionairs. Nora Cheng en co. putten naar hartenlust uit de betere alternatieve ninetiesrock, en dat doen ze simpelweg heel goed. Deze opener van hun gesmaakte debuutplaat klinkt snedig en volwassen. De gitaren scheuren en rammelen zoals het hoort, de baslijnen zijn droog en sterk. Cheng klinkt koel doorheen de dynamische song met interessante songstructuur – wat is nu eigenlijk het refrein?! Hou hen in de gaten! (Frederik)
39. Chat Pile – Slaughterhouse
Het is moeilijk om een nummer te cherrypicken uit een plaat die in zijn totaliteit het meest om het lijf heeft. Sludgemetalband Chat Pile stormde dit jaar uit de startblokken met debuutplaat ‘God’s country’. Een album dat, afgespeeld op wel volume dan ook, de weerbaarheid van je trommelvliezen en mentaal welzijn op de proef stelt. ‘Slaughterhouse’ is een voorbeeld van die rauwe, staalharde, scheurende noiserocksound die op heel het album te vinden is. De tekst is binnen het genre waarin de band speelt, eerder supplementair op de muziek. “Hammers and grease”. “Live in different skins, and remove all your skins”. Kort, en even horror-esque als de backing track. (Louis)
38. Varg²™ & Golin – Without waves
Varg²™ blijft een vaste gast in deze lijst. Als het nu met experimentele ambient is, of met Big Bonking Bangers als ‘Without waves’, de Zweed blijft telkens verrassen. Op dit nummer slaat hij de handen in elkaar met Golin, een Japanse producer die ook vaak te spotten valt in Brussel. Het resultaat is botsautomuziek van de bovenste plank. De Japanse vocals van Golin zorgen ervoor dat het nummer niet uit de bocht vliegt, maar door de snelle trance en hardcorekicks van Varg²™ krijg je prompt het gejaagde gevoel van een inhaalrace in de laatste ronde. (Daan)
37. Wednesday – Bull believer
Van een kanonskogel van een single gesproken. Maar liefst 8 minuten en 45 duurt deze song, take that, The War On Drugs. Karly Hartzman weet al enkele jaren te begeesteren met liefelijke, dan wel meeslepende slaapkamerpopnummertjes. Leg ‘Yep definitely’ en ‘Mowing the leaves instead of piling ’em up’ (uitgebracht dit jaar) naast elkaar – en het verschil is énorm. Nu maakt Hartzman zich op om volgend jaar opnieuw een album uit te brengen en als het aan deze song ligt, is de transitie naar full-on emo zo goed als compleet. Wat een nummer. (Yannick)
36. Soccer Mommy – Shotgun
Een nummer dat, op de goeie manier, meer brengt van wat we gewend zijn van Soccer Mommy. Liefdesteksten met een scherpe rand, gebracht met een timbre die je terugbrengt naar je jaren als zuigeling in (voetbal)moeder’s armen. ‘Shotgun’ beschrijft de ervaringen en de twijfels die ontstaan bij het inzetten van een nieuwe relatie. Het wordt omschreven als iemand die wacht om in iets te vliegen waar potentieel in zit. “Whenever you want me I’ll be around. I’m a bullet in a shotgun waiting to sound”. Al bij al is het voornamelijk een catchy popnummer met een aanstekelijke gitaarriff, en shoegaze-synthesizerpartijen om bij weg te dromen. (Louis)
35. Mitski – Heat lightning
Tussen al de vrij dansbare en glittery elektronica, schuilt ‘Heat lightning’. Eén van de weinige ballads, en een knipoog richting de jongere Mitski die met dit soort nummers haar gram haalde in de muziekbizz. De context en inhoud zorgen voor een beter begrip van het nummer, en waaróm er geen climax komt, hoewel je die gevoelsmatig wel verwacht tegen het einde van het nummer. “And there’s nothing I can do, not much I can change / So I give it up to you, I hope that’s okay“, klinkt het onder meer in het refrein. Een geniale penstrook die in het nummer de vermoeienissen van het artiestenleven tracht neer te pennen in een nummer dat klinkt als pure hartzeer – en dat zal het voor een groot deel misschien ook zo zijn geweest. Alsof ze die verwachte climax niet kan geven. Machteloos kijkend van de zijlijn. (Yannick)
34. Kendrick Lamar – We cry together (feat. Taylour Paige)
De prijs van ruzie van het jaar gaat naar Kendrick Lamar en Taylour Paige die een geweldig vijandige woordwisseling wisten te vertalen naar een rapsong. Tussen de scheldwoorden spelen de twee met genderstereotypen en ontstaat er een vreemde seksuele spanning. De sublieme performances zijn eindeloos entertainend en doen ons ook vragen stellen bij enkele moeilijke kwesties zoals cancel culture. Zo werpt Paige het verwijt naar Lamar “You the reason R. Kelly can’t recognize that he’s abusive”, waarop hij antwoordt “Man shut the fuck up, we all know you still playin’ his music”. Shoutout naar The Alchemist, die enkele jaren geleden de beat maakte, eentje die uitblinkt in zijn eenvoud. (Ismaël)
33. Ice Spice – Munch (feelin’ u)
Recht uit de Tiktok-trenches zet New Yorkse drillrapster Ice Spice zichzelf te markt als dé Gen-Z troonopvolgster van Cardi B en consorten. Met een to-the-point beat, quotebare lyrics en lekker arrogante flow heb je tegenwoordig aan 1 minuut en 44 seconden genoeg om een digitale wereldster te worden en ermee misschien wel in het Merriam-Webster woordenboek terecht te komen. (Anton)
32. The Smile – The smoke
Een protestnummer met als drijvende kracht niet de stem, maar wel de basriff van Thom Yorke. ‘The smoke’ klinkt niettegenstaande hoopvol en verbindend dankzij/ondanks het typerende, soms ijzige stemgeluid van Yorke. (Jonas VL)
31. The Haunted Youth – I feel like shit and I wanna die
Of die door Kurt Cobain neergepende song nu als inspiratie diende voor deze Alkenaar of niet, het maakt niets uit. Joachim Liebens heeft hoe dan ook een bijzonder aanstekelijke dreampop-hit te pakken. Slechts vier regels tekst (die haast naar het pathetische neigen), en voor de rest doet de simpele maar o zo effectieve instrumentatie z’n werk. Vooral het dromerige gitaarwerk naar het einde toe springt in het oog en vormt een waar hoogtepunt. The Haunted Youth heeft goed naar artiesten als DIIV en M83 geluisterd, maar z’n debuutalbum – en deze track in het bijzonder – raken een specifieke dreampop-sweetspot als geen ander. (Martijn)