10. Caroline Polachek – Smoke
Valt het op dat we bij Indiestyle fan zijn van Caroline Polachek? Een beetje, misschien. ‘Smoke’ vat misschien wel perfect haar nieuwste album samen omdat het het begin vormt van alles voor de plaat. “It was, most importantly, the first song for the album written with a breakbeat, which inspired me to carry on down that path. It’s about catharsis.“, gaf ze mee in een interview over de track. Polachek’s vocals klinken niet, zoals elders op de plaat, feeëriek. Het was een bewuste keuze om een keer niet te flexxen met haar vocals en toch zwelt het nummer mettertijd heerlijk aan tot je wel kippenvel moét krijgen van die finale op het einde van de track. (Yannick)
[luister hier naar het nummer]
9. King Krule – Seaforth
Als Archy Marshall een nieuwe plaat uitbrengt, dan zijn de verwachtingen hooggespannen. ‘Seaforth’ was de eerste single van ‘Space heavy’ en loste de verwachtingen meteen in. ‘Seaforth’ gaat over onvoorwaardelijke liefde en de gewichtloosheid die daarmee gepaard gaat “Our love dissolves this universe”. Alles klinkt zacht, zorgzaam en overgoten met een afgemeten galm. De dromerige track werd – volgens de credits – samen geschreven met Archy’s vierjarige dochter Marina Marshall Patimore. Dat doet vermoeden dat het tegelijkertijd een ode aan zijn spruit is. De naam ‘Seaforth’ zou kunnen slaan op een plaats aan de zee, al blijft dat speculeren. In de outro horen we het zachte rollen van golven op het strand en het krijsen van meeuwen en volkomen mindful laten we het nummer los. (Jonas Vda)
[luister hier naar het nummer]
8. Hudson Mohawke & Nikki Nair – Set the roof (Ft. Tayla Parx)
Hudson Mohawke, veteraan van de plezierige elektronica, deed ons al in de late lente glimlachen met zijn inzending voor zomerhit van het jaar. Met behulp van Amerikaanse DJ & producer Nikki Nair plakt hij je oren vol naar kauwgom smakende/klinkende melodieën en suikeren belletjes aangevuld met refreinen precies perfect gepitcht om ook op de hipste kermisattracties gehoord te worden. Combineer deze met een onweerstaanbare schuifelende two-step ritme en de grimmigste der baslijnen en het mag geen wonder wezen dat uitgerekend een dj-set van Björk deze schijf de oververdiende viraliteit schonk waarmee het elk feestje erna tot een hoogtepunt wist te brengen. (Anton)
[luister hier naar het nummer]
7. Four Tet – Three drums
Zou er een betere ochtend bestaan dan wakker worden met ‘Three drums’? Wellicht wel, maar eerlijk gezegd, koffie, een boterham met choco en ‘Three drums’, er zit muziek in. Kieran Hebden komt deze keer dus niet met een voetenstamper zoals ‘Baby again…’ dat hij eerder dit jaar met Skrilex en Fred Again uitbracht.
‘Three drums’ teert op een eindeloze drumloop waarrond sfeervolle synths je meenemen op een tocht doorheen een idyllisch landschap waar de dag zich vredig aan je ontvouwt. Doorheen het nummer ontwaakt er een levenslustige vitaliteit die de dageraad lijkt af te roepen. De mysterieuze zanglijnen die op het eind van het nummer verschijnen geven als kers een fantasierijke toets aan het nummer.
Four Tet is ondertussen mid veertig waardoor we vermoeden dat we dit soort nummers mogelijks vaker van hem te horen gaan krijgen. Wat ons betreft moet hij zich zeker niet inhouden, elk moment van de dag verdient namelijk zijn juiste soundtrack. ‘Three drums’ vormt meerdere momenten in een etmaal een meerwaarde als u het ons vraagt. (Jonas VL)
[luister hier naar het nummer]
6. Evian Christ & Bladee – Yxguden
Wie Bladee (en Drain Gang in het algemeen) al langer in de gaten houdt, hoeven we niet meer te vertellen dat de Zweedse rapper al jaren naar euforische pop en dance grijpt. Dat is ook Evian Christ niet ontgaan, de tranceproducer die dat jaar na zo’n decennium wachten eindelijk zijn debuutalbum ‘Revanchist’ uitbracht. Het absolute hoogtepunt op die plaat is ‘Yxguden’, waarvoor Christ de Drain Gang CEO uitnodigde zodat diens raps de machtige beats nog net iets groter konden doen klinken. De eerste vier minuten van de track zijn al steengoed, met Bladee die het publiek bij de hand neemt en langzaam maar zeker richting extase begeleidt. Niets kan je echter voorbereiden voor de verschroeiende finale die er gewoon om sméékt om in een donkere kamer vol genadeloze stroboscopen gehoord te worden. (Tobias)
[luister hier naar het nummer]
5. Black Country, New Road – Up song
Dit nummer is eerst en vooral een afscheid en een eerbetoon. De gekwelde voormalige zanger Isaac Wood verliet vorig jaar de groep door problemen met zijn mentale gezondheid. In ‘Up song’ verbreekt bassiste en zangeres van dienst Tyler Hyde op magnifieke wijze even de band met het publiek. De fans kunnen enkel beweren te weten welke intieme momenten zich achter de schermen afspeelden. Zij zijn blind voor de diepte van de put waar de vorige zanger, en bij gevolg de band uit moest klauteren.
Black Country, New Road stuwde na het eerste album naar het sterrendom zonder het per sé te ambiëren. Een groep sullige muziekstudenten die het leuk vonden om met elkaar muziek te maken, voor de schoonheid ervan. Na vijf jaar maakte een deeltje van de angst echter plaats voor trots. En terecht, al hun albums zijn lovend ontvangen en verhoogden de standaard voor art rock. Look at what they did together, BCNR Friends Forever. (Louis)
[luister hier naar het nummer]
4. Model/Actriz – Cossing guard
Het viertal Model/Actriz maakt knetterende postpunk met een gezonde portie industrial en noise. Crossing guard begint onderhuids dreigend en introduceert de unieke stem en zangstijl van Cole Haden. Daarna maken de krijsende gitaren hun intrede. Kort daarna hebben we een meezingmoment met “you don’t you don’t you don’t have to submit submit submit yourself to it….”. Goed, als je het nummer nog niet beluisterde zegt het je misschien weinig, maar godsamme, wat is het meeslepend. Iets later in het nummer maakt ‘Germanotta, Stefani’ nog een cameo (de echte naam van Lady Gaga), waarom juist kan ik je ook niet meteen vertellen. Muzikaal mondt ‘Crossing guard’ uit in een climax die meteen ook overgaat in de volgende track op het album ‘Slate’. (Jonas Vda)
[luister hier naar het nummer]
3. Aphex Twin – Blackbox life recorder 21f
Wandelend enigma Aphex Twin kwam ooit, toen de dieren nog spraken, met een koffertje vol synths aan in Gent-Sint-Pieters, onderweg naar Renaat en Sabine van, jawel, R&S records. Single ‘Digeridoo’ die hij daar opnam, katapulteerde hem al snel als rijzende ster in die nieuwe rave-scene, iets wat hij omzette in elektronische legendestatus op de daaropvolgende albums. Dit jaar voegde hij vier nummers toe aan zijn waslijst toptracks, en wat ons betreft mag ‘Blackbox life recorder 21f’ zomaar zij aan zij staan met zijn ultieme classics.
De bezwerende akkoordenprogressie, inclusief uncanny synths die op een dysfunctioneel mannenkoor lijken, de eindeloos opgeknipte breakbeats als ruggengraat, de geweldige tongue in cheek koebel (uiteraard van een 808, op 2:42 een eerste maal): het is vintage Aphex. Op Soundcloud en aanverwanten zijn intussen honderden ongereleasete Aphex tracks te vinden, waartussen onnoemelijk veel pareltjes staan die zijn talent bewijzen, maar het is indrukwekkend om hem op deze ep te horen nét die stap verder te gaan. Als hij écht zin heeft, benadert hij perfectie. (Zeno)
[luister hier naar het nummer]
2. Yves Tumor – Echolalia
Het fenomeen Yves Tumor bleef ook in 2023 het rockerspad verder afwandelen. Experimenteren met 50 jaar gitaargeschiedenis leverde onder meer ‘Echolalia’ op, een swingende combinatie van The Strokes en Vampire Weekend waarbij de Amerikaan zijn ziekelijke liefdesobsessie mierzoetjes en steeds herhalend verduidelijkt. Opvallend frivoler en lichter in productie dan het eerste deel van het album doet het nummer niet misstaan op de soundtracks van late nillies indie sleaze-klassiekers à la Entourage en Gossip Girl. Laat het aan deze kameleon om voorbij de pastiche of flauwe kopieeën gewoon keer op keer erg sterke hits te schrijven. (Anton)
[luister hier naar het nummer]
1. boygenius – Not strong enough
‘Not strong enough’ opent met een gitaartje dat zo weggeplukt kan zijn van een nineties poprockdeuntje. Dan hoor je de stem van Phoebe Bridgers en weet je meteen dat we in 2023 zitten. De supergroep rond Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus timmerden jarenlang aan de weg en bereikten nu het supersterrendom. Na een ep’tje vonden ze nu de tijd om samen een langspeeldebuut te maken. Muzikaal is het allemaal niet heel gecompliceerd. Dat hoeft ook helemaal niet wanneer je over zo’n trio aan stembanden beschikt. Wanneer de strofe “Always an angel, never a god” ingezet wordt, bouwen de drie stemmen fantastisch op naar een hoogtepunt. Je zou bijna willen dat de harmonieën minutenlang blijven aanhouden… en voor je het weet sluit boygenius af met “Go home alone”. ‘Not strong enough’ lijkt zo voorbij, maar dat is enkel en alleen omdat mooie liedjes niet lang lijken te duren. (Jonas Vda)