20. Shame – Six-pack
Shame heeft op ‘Food for worms’ gekozen voor een meer gladgestreken sound. Dat het bruisende ‘Six pack’ blijft bovendrijven zegt mogelijk iets over welke versie van Shame we nog net iets liever zien. Van bij de start, met een intro die zo uit de jaren ‘90 lijkt te rollen, pakken de gitaren (“Hallo Pearl Jam? nog een gitaarriff nodig?”) en de gebiedende stem van Charlie Steen alle ruimte in. ‘Six-pack’, dat de obsessie voor ideaalbeelden tackelt, klinkt bits en scherp. Tot er bruusk op de rem wordt gestaan, de parlando tot introspectie noopt om daarna nog één keer alles aan gort te trappen. (Jonas VL)
[luister hier naar het nummer]
19. Lost Girls – With the other hand
Jenny Hval en Håvard Volden nemen afstand van de lange uitgesponnen tracks van hun debuut en schotelen ons op hun tweede langspeler enkele popsongs voor. ‘With the other hand’ is er daar een van. Een donker jangle-gitaartje ligt aan de basis en wordt wat later vergezeld door uiterst dansbare beats en Hval zelf die er met haar typerende zang een surreële twist aan geeft. Wanneer ze tenslotte het refrein inzet, tilt ze de song helemaal naar een ongekend niveau. (Martijn)
[luister hier naar het nummer]
18. Fat Dog – King of the slugs
Plots waren ze daar, een stelletje ongeregeld, pubers met puisten, een vijftal uit Londen dat humor, rock ‘n roll, dance en balkanbeats tot een explosieve clusterbom kneedt. Fat Dog creëert geen spektakel, het is er één. ‘King of the slugs’ is wat ons betreft al tot anthem uitgegroeid – vraag maar aan Kurt Overbergh hoe extatisch hij er van wordt -. Een grote portie dreigende beats, een snuif balkan synths, wat blazers erover, een zeer dwingende zang, een vleugje ‘Duizend en één nacht’, afgewisseld met een mars-ritme en overgoten met een saus pathos. Iemand nog een receptje voor uw nieuwjaarsfeest nodig? (Jonas VL)
[luister hier naar het nummer]
17. Laurel Halo – Belleville (Ft. Coby Sey)
Met het zachte ‘Belleville’ als lead single wist de wereld direct dat je niet het typische Laurel Halo-knalgeluid moest verwachten op haar nieuwste, ‘Atlas’. Logisch is dan ook de inclusie van zachtmoedige experimentalist Coby Sey op dit nummer. Hun samenzang weet een onaffe en uitermate fijngevoelige pianoballade tot een ambient klassieker te vervormen. (Anton)
[luister hier naar het nummer]
16. Model/Actriz – Amaranth
Je hebt mogelijk al eens een amarant gezien. Deze plant komt namelijk ook in onze contreien voort. De variant waar Model/Actriz-zanger Cole Haden op doelt is de caudatus. Grote rechte aren met bloedrode bloemen die wel wat weg hebben van een penis. Op het album ‘Dogsbody’ komt de toxische, homoseksuele relatie van Haden vaak aan bod, en daar trekken we de parallellen. ‘Amaranth’ gaat op zoek naar de bloeiende schoonheid in een relatie die doodbloedt. Een thema emotioneel geschreeuwd op een dreunende beat, doorspekt met shreddend gitaarwerk. (Louis)
[luister hier naar het nummer]
15. Sufjan Stevens – Will anybody ever love me?
‘Will anybody ever love me’ is met z’n relatief minimale uitwerking qua geluid één van de meer ‘Carrie & Lowell’-aandoende nummers vanop ‘Javelin’, maar deze vooruitgeschoven single, is wel één van de songs die het meeste indruk maakten. Zelfs na tig luisterbeurten breekt ons hart nog steeds in verschillende stukjes elke keer Stevens het refrein inzet met de aandoenlijk simpele woorden “Will anybody ever love me? For good reasons, without grievance, not for sport“. (Lowie)
[luister hier naar het nummer]
14. Amaarae – Co-star
Toegegeven, ik was niet meer verknocht aan Amaarae toen ze door menig muziekblad als dé te volgen artiest werd gebombardeerd toen ze in 2020 ‘The angel you don’t know’ uitbracht. Dat is afgelopen jaar volledig omgeslagen. Deze tweede single in aanloop van haar tweede album zat er bij mij meteen ‘boenk’ op. Je zou deze single in een hokje kunnen zetten met andere ‘minimal’ bangers van onder meer Tirzah, Kelela of PinkPantheress die eveneens mierzoete vocals laten glijden over subtiele elektronica. Al spant ‘Co-star’ wel de kroon met invloeden van amapiano, uk funky, zouk en r&b erin vermengd, is het absurd hoe deze suikerbol tot stand is gekomen in de studio. (Yannick)
[luister hier naar het nummer]
13. The Smile – Bending hectic
Thom Yorke en Jonny Greenwood zijn dezer dagen meer bezig met The Smile dan met Radiohead en dat hoeft geen slechte zaak te zijn. Het openingsalbum van de band is misschien wel het sterkste dat al uit het Yorke-universum voortkwam sinds ‘In rainbows’ en ‘Bending hectic’ laat alvast ook het beste vermoeden voor de tweede Smile-plaat die er in januari aankomt. ‘Bending Hectic’ is een knaller van acht minuten die pas na zes minuten melancholie zijn ware gelaat toont met een stevige, door gitaar-distortion gedragen outro. (Lowie)
[luister hier naar het nummer]
12. Slowdive – The slab
Slowdive is terug en dat zal de goegemeente geweten hebben. De shoegazers klinken op de ferme lap muziek die ‘The slab’ bemoedigend. Het nummer heeft iets onverzettelijks, alsof er niets Slowdive van de wijs kan brengen. Tegelijk zit die spanning vol licht en lucht, waarmee ‘The slab’ eerder verwachtingsvol dan moedeloos klinkt. Er staat je met andere woorden meer glimlach dan treurnis te wachten na het beluisteren van deze parel. (Jonas VL)
[luister hier naar het nummer]
11. Jpegmafia & Danny Brown – God loves you
Als er dit jaar één hiphopplaat was die bewees dat herrie ook gewoon verdomd plezant kan zijn, dan was het wel ‘Scaring the hoes’ van Jpegmafia & Danny Brown. Het scabreuze ‘God loves you’ is daar een van de beste voorbeelden van. Een extatische gospelbeat wordt met modderige bassen naar de tering geholpen terwijl Peggy en Danny hun minst kindvriendelijke rhymes in de microfoon blaffen. Moeten we er nog expliciet bij zeggen dat het resultaat enorm verslavend klinkt? (Tobias)