30. Caroline Polachek – Pretty in possible
Toegegeven, het volledige album ‘Desire, I want to turn into you’ had hier kunnen pronken. De pracht van deze ‘Pretty in possible’ is echter dat het volledig uniek is. Het nummer heeft geen vast thema en is volledig geschreven door Polachek’s stream of consciousness. Het is een uitdaging die ze zichzelf oplegde om niet steeds terug te grijpen naar haar vertrouwde structuren. De lyric “Potential is the drug they never knew you never tried” is ondertussen iconisch geworden. Een mooie slogan als hart onder de riem voor iedere zelftwijfelaar. Da, da-da, da, da, da-da, da. (Louis)
[luister hier naar het nummer]
29. Turnstile & Badbadnotgood – Mystery
Turnstile kleurde gretig buiten de punklijnen door samen met de mannen van BADBADNOTGOOD drie nummers van hun gesmaakte ‘Glow on’ onder handen te nemen. ‘Mystery’ veranderde zo van scherpe punk naar een dromerige versie die minder bijt maar niet minder aanklampt. Geen dreiging meer te horen bij Brendan Yates, die meer gelaten klinkt en schijnt te aanvaarden dat het mysterie misschien wel echt niet meer terugkeert. De zweverige intro werd geherinterpreteerd door fluiten die niet meer de uitgang worden gewezen door de gitaren, die hier even niks te zoeken hadden. (Sarah)
[luister hier naar het nummer]
28. Space Afrika & Rainy Miller – Sweet (I’m free) (Ft. RenzNiro & Iceboy Violet)
Op ‘A grisaille wedding’, het album waarop Space Afrika & Rainy Miller de handen in elkaar slaan, staan langs de ene kant bloedmooie nummers die naar ambient neigen, en langs de andere kant eerder door UK hiphop geïnspireerde tracks. ‘Sweet (I’m free)’ valt duidelijk in die laatste categorie en geldt als het meest bouncy moment op de plaat. Maar ook wanneer de artiesten hard gaan, sluimert er een breekbare schoonheid doorheen de beats en de teksten. (Tobias)
[luister hier naar het nummer]
27. Kelela – Contact
Deze single voelt als zachtjes heen en weer schuifelen, een kot in de nacht, in een veel te kleine club waar de helft van het volk al is vertrokken. De beats lijken je oren in te knorren, trager dan ze normaal zouden aanvoelen. Gezichten vervagen en bewegingen van dansende mensen rondom je worden één grote waas. Kelela heeft een patent op dit soort fluwelen club-bops en met ‘Contact’ krijg je de perfecte soundtrack voor ná het uitgaan. (Yannick)
[luister hier naar het nummer]
26. Caroline Polachek – I believe
De vraag was niet of Caroline Polachek met een nummer in deze lijst ging staan, maar eerder: met welk nummer, en met hoevéél nummers? ‘Desire, I want to turn in to you’ is een eindeloos vloeiend lijst instant-klassiekers, ongetwijfeld één van de beste popalbums van dit decennium. ‘I believe’ omcirkelt perfect wat op haar album puntgaaf wordt aangeduid: een onvoorstelbaar stembereik mét punch, een mengelmoes van futuristische popsounds én oerklassieke UK garage-drums, de dansbaarheid én de emotie. ‘Look over the edge, but not too far’, wij kijken reikhalzend uit naar het vervolg, en het kan ons eerlijk gezegd geen moer schelen moesten we onze nek daarbij te ver uitsteken. (Zeno)
[luister hier naar het nummer]
25. Pangaea – Installation
Oncontroleerbaar schuifelen, ongemakkelijk draaien en kriebelen tot in elke vezel. Nee, stilzitten lukt niet bij ‘ Installation’, de zomerknaller van Hessle Audio’s ambassadeur par excellence Pangaea. Geen wonder dat de dreunende baslijnen, rechttoe rechtaan speelgoedmelodie en ultracatchy vocal chops elke festivalweide en club wist te vullen. (Anton)
[luister hier naar het nummer]
24. HMLTD – The end is now
Als single van het album ‘The worm’ is ‘The end is now’ het lied dat het verhaal start. De worm komt Engeland opslokken, als metafoor voor het stijgende aantal depressies bij de lagere en middenklasse. Gebukt onder de elite, ook wel de ‘devertebrates’ genoemd, die zonder ruggengraat bidden tot de worm en hem kracht bijgeven. ‘The end is now’ is een waarschuwing en een noodkreet. De kapitalisten hebben de worm wakker gemaakt als gevolg van hun hebzucht, en wij worden het slachtoffer, maar er is hoop. “This is not your world! Yeah! Come on! Dream!” (Louis)
[luister hier naar het nummer]
23. Olivia Rodrigo – Get him back!
Je kunt zeggen wat je wil van ‘GUTS’, maar het is een oorwurm van een album. Rodrigo rockt gewoon verder op het elan van haar debuut, maar schrijft en zingt ‘nog’ beter dan daarvoor spilling her guts out. De singles waren er voor deze lijst voor het uitkiezen: ‘Vampire’, de peppy ballad turned into een poprock vulkaan? ‘Bad idea right?‘ met die nu al iconische videoclip en die raunchy nillies garage rock-riff die het hele nummer omkapselt? Nee. Al hadden ze voor mijn part ook deel mogen uitmaken van deze lijst. ‘Get him back!’ is een anthem, stadion rock done right. Het is high school-heartbreak op een zeer sinistere, en met punch, manier trachten te revancheren op een zeer eigenwijze manier. (Yannick)
[luister hier naar het nummer]
22. Animal Collective – Defeat
‘Defeat’ vormt het 22 minuten durende middelpunt/hoogtepunt van ‘Isn’t it now’, de laatste lp van Animal Collective. De driedelige track start als een psychedelische ballade van bijna 9 minuten om vervolgens over te gaan in een vrolijke, springerige AC-song zoals de band er wel meerdere op z’n palmares heeft. Dat is echter van korte duur, want de laatste 10 minuten brengen je weer helemaal in hogere sferen. Eén ding dat we echt niet begrijpen: wie haalt het in z’n hoofd om dit als single uit te brengen? (Martijn)
[luister hier naar het nummer]
21. Snow Strippers – It’s goin bad
Goed nieuws voor mensen die nostalgisch zijn naar zowel de witch house scene van tien jaar geleden als de trancepop van Crystal Castles: het Amerikaanse duo Snow Strippers is op een missie om beide geluiden terug te brengen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar ‘It’s goin bad’, de lead single van hun in mei verschenen ‘April mixtape 3’. De strofes klinken even dansbaar als bezwerend, maar het zijn vooral de grootse synthmuren in het refrein die van dit nummer een hoogtepunt van het jaar maken. (Tobias)