Net voor we collectief 2023 vaarwel zeggen, blikken we nogmaals terug op het afgelopen jaar. Een lijst waar ook wij als redactie het hele jaar naar uit kijken om samen te stellen, met elkaar van gedachten te wisselen en prikkelen om te zien welk album ons, als collectief, nu het meest kon bekoren.
Indiestyle-favorites als Sufjan Stevens, Slowdive, King Krule en uiteraard het triumviraat genaamd boygenius brachten allen bijzondere albums uit. Yves Tumor en Lil Yachty zochten op hun beurt dan weer uit hoe je een rockplaat moest maken. En André 3000 brach een solo ambient, fluit-album, wie had dat zien aan komen. Voorts bracht King Gizzard & The Lizard tot onze verbazing ‘maar’ twee albums uit. Kan beter, me dunkt. Taylor Swift nam dit jaar twee albums opnieuw onder de loep en haar ‘Eras’-tournee is er nu al eentje voor de geschiedenisboeken. Olivia Rodrigo en Caroline Polachek vochten dan weer met nieuw werk voor het kroontje van popprinses. Afin, genoeg gepalaverd. Dit zijn onze favoriete albums van 2023. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen.
Deze lijst werd samen gesteld door André Joosse, Daan Leber, Ismaël Iken, Jonas Vandenabeele, Jonas Van Laere, Lowie Bradt, Martijn Bas, Sarah Van Der Straeten, Tobias Cobbaert, Yannick Verhasselt en Zeno Van Moerkerke.
50. Jessie Ware – That! Feels! Good!
Na het succes van ‘What’s your pleasure’, blijft Jessie Ware ook met ‘That! Feels! Good!’ schitteren op de discodansvloer. “Pleasure is a right”, poneert Ware op de gelijknamige opener, een overtuiging die van de volledige plaat druipt. Sensualiteit in de club of in een meer intieme setting, de lijnen tussen de twee vervagen blindelings en vlotjes op up-tempo nummers als ‘Free yourself’ en ‘Freak me now’. Voor ‘That! Feels! Good!’ deed Ware onder andere beroep op Stuart Price, die als producer van Kylie Minogue en Dua Lipa’s ‘Future nostalgia’ al zijn discostrepen verdiende. (Sarah)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
49. Anohni & The Johnsons – My back was a bridge for you to cross
Anohni stelt haar rug ter beschikking om over te steken. Waar naartoe of waarover mag je zelf invullen. Het is een vorm van dienstbaarheid en ondergeschiktheid die activisme herbergt. ‘My back was a bridge for you to cross’ bulkt van de tedere en zachte songs die mensen willen activeren en tegelijk treurend klinken. ‘Why am I alive now’ komt voort uit een diepgewortelde onrust en tristesse over de huidige status quo. Pijn met een prachtige strik errond. Zo maakt ‘My back…’ constant een ongemakkelijke maar elegante spreidstand tussen de prachtige composities en de onrust van de gevierde songschrijfster. (Jonas Vda)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
48. Yo La Tengo – This stupid world
Het moet van 2006 geleden zijn dat dit sympathieke trio uit Hoboken nog eens een écht goede plaat op ons losliet. ‘This stupid world’ is een naar Yo La Tengo-termen compact album geworden dat qua sound put uit de bijna veertigjarige carrière van de band. Het ene moment vliegen de gitaren lekker uit de bocht (‘Brain capers’), de andere keer komen ze net erg lief uit de hoek, zoals in het door Georgia Hubley gezongen ‘Aselestine’ of ‘Apology letter’, een van de mooiste songs die de band ooit schreef. Ondanks wat de gezegende leeftijd van de bandleden doet vermoeden, klinkt Yo La Tengo frisser dan ooit. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
47. Water From Your Eyes – Everyone’s crushed
Water From Your Eyes bestaat uit Nate Amos en Rachel Brown. Op ‘Everyone’s crushed’ brengt het jonge tweetal een frisse sound waar ruimte is voor experimentatie. Het titelnummer klinkt niet alleen fantastisch, de tekst en de zang van Brown in combinatie met de stemeffecten zorgen voor een wervelend geheel. Water From Your Eyes brengt postpunk voor en door een generatie die in het tijdperk van constante informatie is opgegroeid. (Jonas Vda)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
46. Slowthai – UGLY
Slowthai staat ondertussen garant voor een mix aan opschepperige baldadigheid en genadeloze introspectie. Stukken rauwer, harder en vuiler dan ‘Tyron’ duikt ‘Ugly’ nog dieper in Slowthais mentale toestand, die niet al te fleurig blijkt te zijn. Opener ‘Yum’ is een rechtstreekse neerwaartse spiraal, compleet met gehaaste ademhaling van iemand die de pedalen kwijt lijkt te geraken. Niet alles is kommer en kwel, ‘Feel good’ is een tijdelijke maar welkome vlucht uit het donker. Ook zonder gas te geven werkt het, wanneer ‘Never again’ een somber relaas over een niet vergeten ex brengt. (Sarah)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
45. Daniel Blumberg – GUT
Daniel Bloomberg leidt al enkele jaren aan een auto-immuunziekte. Via zes in elkaar verweven nummers exploreert Blumberg op ‘GUT’ de verhouding tot zijn darmziekte en de fysische uitputting die hiermee gepaard gaat. Die extreme omstandigheden maakt hij bewust voelbaar in zijn minimalistische ballades. Vanuit die kwetsbare positie gaat hij voortdurend op zoek naar oncomfortabele invalshoeken, die, bijna existentieel, verbonden zijn aan de relatie met zijn ziekte. De pracht van de plaat zit verborgen in dat ongemakkelijke gevoel: “Daniel keep on singing, even when your stomach is stinging. Even when you’re thinning and thinning. Everything is out of gut.” (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
44. bar italia – Tracey denim
Het enigmatische drietal Bar Italia uit Londen trok de voorbije jaren wat aandacht via twee korte en rauwe albumpjes, uitgebracht op Dean Blunts label World Music. Met hun derde, ‘Tracey denim’, klinkt de band opvallend soepeler, scherper, meer clean.
Minder onorthodox dus, maar daarom niet minder sterk. De levendige songwriting van het rocktrio zorgen voor een vreemd soort nostalgie dat schippert tussen jovialiteit en zwaarmoedigheid. Lyrics als “I wonder what will happen if I just let go / And let you fall / All on your own / Head first” op het sombere ‘My kiss era’ zinderen nog steeds na. (Ismaël)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
43. Arlo Parks – My soft machine
“I wish I was bruiseless”¸ start Arlo Parks haar tweede langspeler ‘My soft machine’. Het is meer een droom dan een ambitie, want pijnloos door het leven gaan blijkt geen sinecure. Zo bezingt Parks’ zachte stem de pijnlijke ervaring van liefde die vast zit in eenrichtingsverkeer, “waiting for the day when you finally try”. Na in 2021 de Mercury Prize op te strijken voor haar debuut ‘Collapsed in sunbeams’, is ‘My soft machine’ een geslaagde opvolger waarin Parks verder teert op poëtische teksten, vergezeld van een dromerige productie. (Sarah)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
42. oqbqbo & Scandinavian Star – Water tiger
Met ‘Water tiger’ bundelden oqbqbo en Scandinavian Star enkele pandemiesingles en nieuwe producties voor het Deense label Posh Isolation. Hun speelse ambient techno pulseert continu à la Jon Hopkins, maar onderscheidt zich door een perfecte verhouding emotie toe te voegen via bewerkte stemgeluiden als melodieën. Door ten slotte te putten uit typische trancegeluiden en -songstructuren, worden de suggesties aan zweterige nachten die het duo voorschotelt verleidelijk zweverig ingevuld. (Daan)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
41. Indigo De Souza – All of this will end
‘All of this will end’, het is een titel die zowel hoopvol als onheilspellend klinkt. Je zit even in de put? Kop op, alles gaat voorbij. Nee, serieus. Álles gaat ooit voorbij in dit sterfelijke bestaan. Het is van die ambiguïteit dat singer-songwriter Indigo De Souza gretig gebruik maakt op haar nieuwe album. Ze combineert doodeerlijke teksten over haar onzekerheden en verdriet met een grungy, rauwe sound die de kwetsbaarheid van een soort zelfverzekerdheid voorziet. Het is ten slotte niet zwak, maar net moedig om toe te geven dat je net een flink potje gehuild hebt op de parking van de supermarkt. (Tobias)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify