Hoewel we bij Indiestyle het albumformat een warm hart blijven toedragen, is ook de ep een erg interessante manier om nieuwe muziek op de wereld los te laten. Er zit wat meer vlees aan dan aan een single, maar dankzij z’n beknopte speelduur vraagt het toch minder toewijding van de luisteraar dan een langspeler. Daarom is de ep het ideale format om nieuwe wateren te testen, of het nu om een eerste wapenfeit van een frisse artiest gaat, of een gevestigde naam die wil aftasten hoe een nieuwe stijl bij zijn gevestigde publiek werkt. Dat, of een artiest had gewoon niet genoeg materiaal om een heel album te vullen en koos voor het ‘less is more’-principe. All killer no filler. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen.
Dat laatste geldt ook voor onze lijst met favoriete ep’s die in 2022 uitkwamen. Check hieronder onze top twintig.
20. SEBii – VVYELLOW
Om te zeggen dat SEBii zichzelf niet serieus neemt zou op z’n minst een gigantisch understatement zijn. Er zijn zelfs genoeg recensenten die zeggen dat de lyrics het zo overdreven belachelijk zijn, dat het alles ondergraaft wat SEBii te bieden heeft. Dit vinden wij echter iets kort door de bocht. Het is al lang geen geheim meer dat zoomers niet anders doen dan zichzelf onderdompelen in talrijke lagen aan ironie. Als je deze bril even mee opzet en kijkt naar het totaalplaatje, inclusief de mixing en sampling, dan zie je dat dit jong hyperpoptalent heel veel potentieel bezit. ‘VVYELLOW’ is bewijs voor het feit dat je soms je syllabus aan de kant moet leggen, en gewoon moet inzetten op het hebben van plezier. (Louis)
19. Meetsysteem & Victor De Roo – Was het maar niet zo’n feest
De Brusselse Victor De Roo hopt als het ware van project naar project. Na samenwerkingen met vocalisten als Alex Deforce en Felix Poffé, viel zijn productiestijl in de smaak bij de Nederlandse zanger Meetsysteem. “Laat ik hem gewoon een mailtje sturen”, zei die laatste en zo geschiedde. Deze fijne ep bevat een fris gevoel van poëzie met nummers als ‘Alsof het regent’, dat een gelijkaardig landschap schildert als de tristesse van Marc Diddens ‘Brussels By Night’. De titeltrack is dan weer een aangenaam streepje synthpop, gekenmerkt door een aanstekelijk refrein en een droge maar charmante productie van De Roo. (Ismaël)
18. Slikback – Tier
Kenia’s meest knallende exportproduct moet echt een enorme back catalogue of werklust hebben want hij bracht dit jaar niet minder dan tien ep’s en albums uit. Met ‘Tier’ zet Slikback zijn aanpak van beenharde, gehakkelde ritmes, zware bassen en dreigende sferen simpelweg verder. Geef zeker ook ‘Kekkan’ en ‘TYPE_’ en ‘Lossless’ met Brodinski een kans om te horen wat één van Oost-Afrika’s meest interessante producers nog in zijn mars heeft. (Anton)
17. Kleine Crack – Crack Slagter vol. 8
We moeten het blijven herhalen, Kleine Crack is dé engste rapper van het land. Op ‘Crack Slagter vol.8’ heeft hij slechts zes tracks en elf minuten nodig om je murw te slaan. Onvoorspelbaar sluipt hij rond in zijn duistere universum. Soms lijkt hij witheet van paranoia (‘IKBENKKPARRA’), maar evengoed roept hij in ‘ALLES IS OP’ traag dreigend een beeld op van wat staat te gebeuren als de voorraad op is. Een andere constante die blijft verbazen is de herkenbare, op Memphis rap geïnspireerde productie van Slagter. In een eerste sessie blaast die geluidsmuur je volledig weg, maar de manier waarop is de perfecte fundering voor Kleine Cracks’ raps. Die gaat van drug-infused sloomheid (‘ALLES IS OP’) tot Memphis Gabber (‘DODER DANS’). (Daan)
16. Torus – 333 mirrors
De Nederlandse Torus is al even een naam die aandachtig gevolgd wordt in de niche-elektronische scene, en met ‘333 mirrors’ blijft het zijn klankenpalet uitspreiden. ‘Sound of the drums VIP’ is een hemels zachte begeleider voor zonsopgangen. Ook ‘Omnia’ en ‘3000 mirrors’ spelen met ijle trance, ‘Chroniko VIP’ refereert nog het nadrukkelijkst naar de rave. Die geluiden worden dan weer prachtig in- en uitgewoven in mistige, maar synthzachte, ambient boordevol ideeën. (Daan)
15. Overmono – Cash romantic
Laat je niet vangen aan de booskijkende bruller op de cover van deze ep. ‘Cash romantic’ van de Britse bass masterminds Overmono staat bomvol met aanstekelijke bangers. ‘Gunk’ is zonder twijfel één van de beste dance-cuts uitgebracht dit jaar met een replay-value die radiostations niet zouden van mogen wegkijken. De twee schakeren ook op deze ep wederom van genres. ‘Gfortune’ had gek genoeg gewoon op die nieuwe van Alex G kunnen staan, terwijl ‘Bone mics’ een nocturnische future garage track is. De twee kunnen niet verder van elkaar liggen, en toch passen de twee als puzzelstukken in elkaar. Fans van Bicep voegen trouwens best ‘Phosycon’ toe aan hun playlist – nog zo’n banger van hen, hier met iets meer focus op het gutsen van de bassen. (Yannick)
14. Kleine Kova – Kalasjnikova
VHS (lees: vampieren heksen spoken) is al een tijdje onze favoriete hiphopcrew uit Antwerpen. Misschien ken je Kleine Crack al, de officieuze leider van de bende die de typische horrorraps uit Memphis een Antwerpse makeover geeft. Wie dit jaar echter misschien nog iets snediger uit de hoek kwam, was Kleine Kova, het enige vrouwelijke lid van de VHS-crew. Zoals ze zelf rapt draagt ze altijd een bivakmuts over haar schedel, dus niemand weet echt hoe ze eruit ziet. Die mysterieuze verschijning past echter perfect bij haar duistere muziek, waarin het gevaar altijd om elke hoek van de Antwerpse straten schuilt. (Tobias)
13. Cryalot – Icarus
We begonnen ons stilaan af te vragen of Sarah Bonito wel in staat was om negatieve emoties te voelen. Haar werk met Kero Kero Bonito klinkt immers altijd zo opbeurend en optimistisch dat het erop leek dat de zangeres 24/7 in een wereld van vijftig tinten roze vertoefde. Met haar nieuwe soloproject laat ze echter de andere kant van haar psyche zien. Ze noemde zichzelf Cryalot, naar eigen zeggen omdat het project ontstond in een periode toen ze veel moest huilen. Op haar debuut-ep ‘Icarus’ klinkt haar stem even helder als anders, maar de instrumentele achtergrond klinkt een pak duisterder. De grootste schok is het door metal geïnspireerde ‘Hell is here’, maar in elk nummer schuilt een onderhuidse dreiging. (Tobias)
12. Jpegmafia – Offline!
De EP ‘Offline!’ voelt aan als JPEGMAFIA’s zegetocht na het goed onthaalde ‘LP!’ van vorig jaar. De typische experimentele hiphop van de New Yorker is ook hier weer van de partij, maar tekstueel toont de rapper hier zonder scrupules zijn emotionele kant. Een speciale vermelding gaat naar opener ‘HAZARD DUTY PAY!’, waar hij zijn productietalent toont met jazz-geladen samples en soulpercussie gelaagd met de vurige vocals die we van hem gewend zijn. Hoewel deze ep voornamelijk voelt als meer van het vorige (de nummers stonden vorig jaar al op de ‘offline’-versie van ‘LP’, maar geraakten toen wegens copyrightproblemen niet op streaming), there’s no such thing as too much JPEGMAFIA. (Louis)
11. Shht – Oh, shht
Wanneer je de uiterst aanstekelijke synthesizers van Shht een paar keer gehoord hebt, dan krijg je die moeilijk nog uit je hoofd. Daarbovenop brengt het viertal hun muziek live met nog een extra hoek af, maar vooral heel veel energie. ‘Oh, Shht’ telt vier energetische en dansbare oorwurmen die uitpuilen van de urgentie tot ze barsten. De vinylrelease zorgde ervoor dat iedere fan een collectors item ontving, aangezien de belhamels van Shht elk exemplaar als een leeg canvas gepersonaliseerd invulden. (Jonas Vda)
Lees verder: 1 2