10. Brutus – Unison life
Begin volgend jaar staan ze in een stampvolle AB deze plaat te presenteren. Eíndelijk, zou je bijna zuchten. Met ‘Unison life’ dropt Brutus namelijk alweer een uitzonderlijke, derde teerling in een reeks van drie die alle lof, succes en volle zalen zou moeten krijgen die het verdient. Dat begint dus als een traag opbouwend, atmosferisch post-metal nummer in gang te schieten. Over het genre gesproken, de band breidt voor een eerste keer – zo lijkt het, al waren er al enkele ideeën daarvan te horen op ‘Nest’ – hun klankenarsenaal uit door hun karakteristieke post-hardcore sound te vermengen met dat van post-metal. Hoewel de beuk (‘Victoria’) er nog steeds goed in gaat, worden de registers bij andere nummers (‘Brave’ of ‘What have we done’ bv.) op een andere manier open getrokken – iets wat hen heel goed afgaat. (Yannick)
9. Tristan – Wellif
Isolde Van den Bulcke bracht na die o-zo veel belovende ep ‘Delidomia’ uit 2019 éindelijk haar debuutalbum uit. Wie dat proces een beetje heeft mee gevolgd op haar Instagram weet hoe veel en vaak er werd geschaafd aan de plaat. Hoe ze achter haar keys danste op work-in-progresses. Ze boetseert op ‘Wellif’ uiteindelijk een fraai poplandschap waar meeslepende art pop meets indietronica wel de plak zwaait. Wat een nummer is ‘Human allergy’ trouwens? Wat een oorsnoepje. Toch blijft Tristan niet per se binnen de krijtlijnen tekenen en is er evenwel plaats voor quasi akoestisch gebrachte intimiteit (‘It’s him’) en losbandigheid (‘Hellballad’) bijvoorbeeld. (Yannick)
8. Chibi Ichigo – Sabina
Wie Chibi Ichigo een keer live zag voor de coronapandemie, schrok eventjes op als die de Limburgse rapper enkele jaren opnieuw op het werk zag. Tijdens de lockdowns was Chibi Ichigo niet enkel een Slimste Mens-kandidate geworden, maar blijkbaar ook een technoqueen. De introspectieve, kalmerende trap waarmee ze debuteerde was volledig verdwenen, en in de plek daarvan stond op het podium een artieste die haar zelfvertrouwen opnieuw gevonden had en het publiek wilde overweldigen met beukende technobeats. De albumtitel ‘Sabina’, die naar haar geboortenaam verwijst, lijkt op meer dan één manier een hergeboorte voor Chibi in te luiden. (Tobias)
7. Hoffman, Magdalena Collectief – Salt for Magdalene (original soundtrack)
‘Salt for Magdalene (original soundtrack)’ is een samenwerking tussen Hoffman (Maurice Luijten) en het Magdalena Collectief (Musia Mwankumi, Abigail Gypens, Madonna Lenaert and Maria de Cort). Samen fabriceerden ze een soundtrack voor een film of toneelstuk dat niet bestaat. De – vaak donkere – geluidslandschappen bonken en bonzen, ze krioelen van het leven – zoals afgebeeld op de begeesterende hoes naar ontwerp van Aaron Minnebo. De donkere beats op ‘The grapefruit tree’ laat de adrenaline pompen en je hart sneller slaan. ‘Salt for Magdalene’ laat je niet meer los vanaf je begint te luisteren. Het is een soundtrack die geen beeld behoeft. want de muziek is beter dan de plastische invulling ooit kan zijn. (Jonas Vda)
6. Dienne – Addio
Als je de seal of approval kunt krijgen van Nicolas Jaar kunt krijgen en je debuutalbum mag uitbrengen op Other People, dan doe je iets heel speciaals. Enter Dienne Bogaerts, bekend van Lili Grace. Multi-insutrumentaliste, componiste en schrijfster. Met haar zus Nelle schreef ze in 2020 reeds een ode aan haar broer op ‘Silhouettes’, ditmaal doet ze dat aan haar grootmoeder. Muziek is een gate-away om om te gaan met verdriet, trauma en verlies zo lijkt het, en dat wordt op dit album prachtig geïllustreerd. Bogaerts verloor haar grootmoeder aan de gevolgen van covid-19 en verbleef op dat moment in Italië. Onmogelijk om naar daar te gaan vanwege de restricties heeft ze nooit écht afscheid kunnen nemen.
Desoriënterende nummers als ‘Felicitazioni’ tonen de wirwar aan emoties bij dit verlies, terwijl ‘Tranquillo’ simpelweg ontroert. ‘Ti saluto parte 2’ en ‘Casa di Emma’ hebben op zich weinig om handen, maar binnen de context van het album is het zo’n heerlijk ontluisterende passage die zich evenwel tussen het beklijven van nostalgie en treurnis weet te vinden. De nummers op ‘Addio’ mogen dan lagen elektronica en ambient tot in het oneindige kennen, de mistroostige kleur van Bogaerts’ blaasinstrument blijft wel steeds centraal staan – alsof het een soort harde kaft is van de herinneringen dan wel rouwemoties die Dienne in de plaat heeft gestopt. (Yannick)
5. The Haunted Youth – Dawn of the freak
Joachim Liebens, de bezieler van The Haunted Youth, veroverde meteen veel harten in 2021 met zijn deelname aan StuBru’s De Nieuwe Lichting. Daar veroverde hij harten met Teen Rebel, en wat vooral opviel was de volwassen en voldragen sound. Zoals de bandnaam ook al doet vermoeden gaat het hier niet om optimistische popsongs. Liebens laat zich graag inspireren door alles wat shoegaze is en daarbij aanleunt. De sterke sound van op single ‘Teen rebel’ wordt ook over de hele lijn doorgetrokken op ‘Dawn of the freak’. Het is een indieplaat waar shoegaze, indierock, pop samensmelten tot een straf debuut. Ook live maakt Liebens indruk, ik zag hem aan het werk in een thuismatch op Pukkelpop, waar hij een pak meer scoorde en fans overtuigde dan de Belgen dit WK. (Jonas Vda)
4. Tamino – Sahar
Al sinds het begin van zijn carrière wordt hij vergeleken met Tim Buckley, en met een cover als die van ‘Sahar’ – gitaar in de hand – zet hij die vergelijking een beetje ongewild wat krijgt bij. Echter, krijgen we op de nieuwe plaat een meer gedestilleerd, stripped-back product dan ‘Amir’. De Arabisch-beïnvloede gitaarlijnen (‘The longing’, ‘Fascination’ en uiteraard ‘The first disciple’) vinden nog iets meer hun weg op de nummers van Tamino. Hoewel less-is-more wordt gepraktiseerd op de plaat, voelt de gehele plaat nog steeds ingenieus, filmisch, slim en bijzonder. Angèle laten mee doen op je plaat en haar stem op die stem gebruiken omdat je wéét dat ze zo meeslepend uit de hoek kan komen, chapeau. (Yannick)
3. Use Knife – The shedding of skin
Use Knife is een razend interessante mengelmoes van culturen. Het project begon als het geesteskind van Stef Heeren en Kwinten Mordijck, die elkaar al kenden van hun werk in Kiss the Anus of a Black Cat en in Use Knife nog veel avontuurlijker wilden experimenteren met elektronische muziek. Na een residentie bij Kunstencentrum VIERNULVIER kwam daar nog de Irakese percussionist Saif Al-Qaissy bij, waardoor het geheel heel wat Oosterse accenten kreeg. Op debuutplaat ‘The shedding of skin’ werpt die multiculturele aanpak haar vruchten af: Midden-Oosterse zang-lijnen, knarsende elektronica en opzwepende ritmes smelten samen tot een razend interessant geheel. (Tobias)
2. Lander Gyselinck & Zwanger Guy – Pourriture noble
Het blijft fascinerend dat de twee boezemvrienden na al die jaren éindelijk hebben gevonden voor een plaat. Hoewel Zwangere Guy zowel solo als met Stikstof nogal te keer kan gaan, blijken zowel z’n grote voorbeelden en helden als cuts in z’n solowerk van zeer introspectieve aard. Het kantje dat we af en toe eens te zien krijgen – en nauwelijks live, wordt hier open en bloot ten toon gespreid op gruwelijk clevere jazzhop-instrumentatie. ‘Stier & schorpioen’ is funky, ‘Tleven is te kort’ quasi narcotisch en ‘Verlies’ gaat door merg en been. Alsof Lander Gyselinck onder iedere spat emotie van Guy wel een klank weet te voorzien die naadloos past bij dat gevoel. Tijdloos, nu al. Benieuwd of Guy bij een eventueel volgende soloplaat voort borduurt op de ideeën en stijlen die aanwezig zijn op deze plaat. (Yannick)
1. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul – Topical dancer
” ‘Topical dancer’ is, simpel gezegd, een album waar een talentvolle zangeres en een ijzersterke producer hun krachten bundelen om een ironisch-getint pareltje de wereld in te sturen. Er zullen ongetwijfeld genoeg landgenoten zijn die zich op een of andere manier gepikeerd zullen voelen na het luisteren van deze plaat. Toch voel ik mij bij dezen verplicht om te eisen dat België dit duo omarmt en gebruikt als toonvoorbeeld voor het kunstzinnige, creatieve en muzikale talent dat schuilt binnen onze bescheiden landgrenzen. ‘Topical dancer’ doet niet alleen bezinnen. Het doet ook bewegen.
Het album houdt ons qua tekst een enorme spiegel voor de neus. Op muzikaaltechnisch vlak ontbolsteren Adigéry en Pupul zich in die mate dat de productie doorlopend gevarieerd en interessant blijft. Een plaat meermaals kunnen beluisteren en steeds nieuwe details kunnen ontdekken, is een belangrijk criterium voor een meer dan geslaagd album. Hier slaagt het duo met verve in, wat uiteindelijk zorgt voor een complete ervaring.”
Lees verder: 1 2