Voor de apotheose van Lijstjestijd, de beste vijftig albums van het afgelopen jaar, wordt later een antwoord op geboden. Maar stiekem is dit, vind ik, gewoon de mooiste lijst die we de afgelopen twee weken op het internet zullen loslaten. M’n chauvinistisch hart wordt altijd een beetje woozy wanneer we brainstormen voor het samenstellen van ‘de crème de la crème’ van ons pietluttig landje. Noem het gerust trots. Opdat er zoveel geniale muziek wordt uitgebracht, dat buiten onze landsgrenzen wordt opgepikt, beluisterd en… geprezen. Alsof je voor een voetbalploeg supportert ook al ben je zelf geen speler, heb je nauwelijks affiniteit met een bal – maar juich je het succes, de bekers, het lof van dat team wel volledig toe.
Als je de beste Belgische muziek in een ploeg zou moeten krijgen, dan vermoed ik dat menig land jaloers zou zijn op ons elftal àls de bank. Zo rijk is de kern. Van bezwerende jazz, pop, onthutsende dan wel filmische techno tot internationaal geprezen hardcore en uiteraard op het hoogste chavotje diep in de spits Charlotte Adigéry met assistenkoning Bolis Pupul.
Hieronder vind je volgens onze redactie de beste Belgische platen van het afgelopen jaar. Wanneer het album hier het voorbije jaar besproken werd, krijg je daaruit een stukje mee en kan je via de titel doorklikken om te volledige recensie te lezen.
20. Sons – Sweet boy
Niets moeilijke tweede! Niets te dertien-in-een-dozijn-rockband. Doorstuiven en niet omkijken, dat doet SONS nu ook met ‘Sweet boy’. Livereputatie nog wat bijschroeven, zieltjes winnen in binnen- en (!) buitenland, voor Jack White spelen. Waar de jeugdigheid nog steeds wat aanwezig was op ‘Family dinner’, voelt ‘Sweet boy’ gepolijster en grootser. Case in point, ‘Succeed’ en de titeltrack bijvoorbeeld. Ruig en wild zonder meer, maar live nóg memorabeler. (Yannick)
19. Lous & The Yakuza – IOTA
Toen Lous & The Yakuza begin 2022 het bijzonder aanstekelijke ‘Kisé’ dropte, was het moeilijk te geloven dat Lous wederom aan een plaat aan het werken was. Ze had voordien slechts een aantal keren op een podium gestaan en de echte vuurdoop zou pas voor deze zomer zijn. Enerzijds met haar eigen shows op onder meer Core en in de Botanique, anderzijds als voorprogramma voor Coldplay. Coldplay, ja. De singles stapelden zich op en voor een tweede keer werd de rode loper uitgerold, ditmaal ‘Iota’. Het album is, ondanks de onweerachtige cover, een lichter aanvoelende plaat. Dansbaarheid blijft één van de prominente factoren, maar de thematieken schuiven hier meer op van introspectie richting zaken als liefde en aanhankelijkheid. (Yannick)
18. Warhaus – Ha ha heartbreak
“Devoldere heeft zijn tijd genomen licht van koers te veranderen op zijn derde soloplaat. Iets wat nodig leek na twee homogene albums. Sierlijkheid en lichte soul-funk gaan zij aan zij met Warhaus’ gevestigde sound die filmische taferelen waar Nick Cave en Tom Waits Gent ontdekken oproepen. ‘Ha ha heartbreak’ toont een artiest die nog durft groeien en in staat is een album te leveren waar geen enkele zwakke schakel in zit, een zeldzaamheid.”
17. MDCIII – Drawn in dusk
‘Drawn in dusk’ is niet zomaar een titel maar een belofte die het trio Mattias De Craene (saxofoon/drones/fluit), Simon Segers (drums/percussie/elektronica) en Lennert Jacobs (drums/percussie) zonder problemen inlost. De uitstekende sfeerschepperij transporteert je naar de avondschemer waar de titel op toespeelt. Je dwaalt bij wijlen rond op het doek ‘Deep in the jungle of our fiction’ van Rinus van de Velde – nog zo’n getalenteerde Belg. Los van tijd en realiteit kan je je laten meevoeren door de muziek tot die kolkt en schuimt. Maar ga niet kopje onder of je verdrinkt. (Jonas Vda)
16. Willy Organ – Laat ze maar branden
“Door de onsamenhangendheid en de wat donkere teksten voelt dit als een album waarbij je de nummers beter apart in je playlist opneemt. Een shotje Willy Organ te gepasten tijde. ‘Doe toch normaal man’ voor je pre-party om al wat te beginnen shaken. ‘Geef de aarde terug aan de natuur’ voor je party om goed te schtampen. ‘Mensen als ik’ voor ‘t eind van het feest om tot rust te komen.”
15. Doodseskader – Year one
Het is al lang geen geheim meer dat we in België niet bang zijn van een potje teringherrie. Eén van onze grootste exportproducten is Amenra. Stake is een gedaanteverandering later nog steeds razend populair en de fanbase van het ter ziele gegane Raketkanon leek destijds haast een sekte. Uit diezelfde scene is Doodseskader opgestaan, een duo dat bestaat uit Tim De Gieter (Every Stranger Looks Like You, Amenra) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Onmens). Zoals de referenties al doen vermoeden, is ook ‘Year one’ niet voor tere zieltjes: getormenteerd geschreeuw, beukende drums en zompige sludgeriffs. Gelukkig is zulk lawaai spek naar onze bek. (Tobias)
14. Sam De Nef – Dawn/dusk
Dat eerste eptje ‘Lonely day, crowded year‘ liet ons eigenlijk al smelten en naar meer snakken. Soms moeten de dingen niet moeilijk zijn; een man met een straffe pen en een gitaar bij de hand zijn soms genoeg om je door de donkerste dagen, dan wel de wildste zomernachten te loodsten. De instrumentatie mag dan hier en daar wel wat doorschemeren, toch is het vingergetokkel van De Nef en z’n warme stem die ons het meest weet te vervoeren. Dat duetje met Jess Shoman alias Tenci bijvoorbeeld op ‘Passerby’s ghost’, heerlijk toch? Zo.. Moeiteloos een beetje als Sufjan Stevens klinken op nummers als ‘Rushing sky’ en je dan bij iedere luisterbeurt nog steeds versteld blijven van hoe hij folksy nummers toch op zo’n verscheiden manier kan brengen. (Yannick)
13. Intergalactic Lovers – Liquid love
Het wiel vindt Intergalactic Lovers met ‘Liquid love’ niet per se uit. De intimiteit en aaibaarheid in nummers blijft hoog, ook op deze plaat. Het concept rondt het fluctueren van verschillende vormen in liefde werd bovendien kracht bij gezet door iedere single te voorzien van een videoclip. Hierdoor kreeg de plaat – inclusief kortfilm – een nieuwe dimensie die niet alleen via klank, maar evenwel via beeld werd verhaalt. ‘Bobbi’, ‘Crushing’, ‘My low low’, ‘Rise’, ‘Lost’.. Genoeg hoogtepunten te vinden, ook op deze nieuwe plaat opnieuw, van Lara Chedraoui en co. (Yannick)
12. Dans Dans – 6
“Soms, hé, soms in het leven, hé, moet je het niet te ver zoeken“, het is een fictieve quote die uit zowat iedereens mond kan komen. Zo zou het ook kunnen gezegd zijn geweest door Dans Dans toen ze een titel moesten kiezen voor hun zesde plaat. Na vijf albums zit er dan ook heel wat vakmanschap samen gebald in de zes nummer die de zesde plaat rijk is. De zes titels bestaan telkens uit één woord: en dat volstaat want de groep rond de sfeervolle gitaar van Bert Dockx laat vooral de instrumenten spreken. Nog een klein rekensommetje als uitsmijter: ‘6’ klokt af op zo’n zessendertig minuten, dat is omgerekend zo’n 6 minuten per nummer. Enfin, genoeg vijven en zessen, luisteren maar. (Jonas Vda)
11. Compro Oro – Buy the dip
De psychedelische jazzrock van het Gentse Compro Oro neemt je mee op sleeptouw en je valt van de ene muzikale verbazing in de andere. Speelse percussie wordt afgewisseld met zweverige psych-gitaarrifs en frisse elektronica. De eclectische Gentenaren laten zich inspireren door al wat schoon is uit alle windstreken en dat levert wederom een wereldse klinkende plaat af met invloeden die van ver buiten Vlaanderen komen. (Jonas Vda)
Lees verder: 1 2