In tegenstelling tot andere jaren bleven de eerder gevestigde waarden in ons prachtige muzieklandschap in de studio plakken. dEUS vond na jaren dan weer de studio… terug en kwam er dit jaar uit met nieuw werk. 2023 zal echter vooral blijven herinnerd worden als eentje waar het ‘voor de jonkies’ was. Camille en Pommelien Thijs domineerden zo, volgens de Ultratop, de platenrekken. In andere kringen was er het debuutalbum van bands en artiesten als Sergeant, Rosa Butsi, Johannes Is Zijn Naam, Echo Beatty, Oproer, Gros Coeur en ga zo maar door. Ze kwamen binnen onze redactie echter een beetje te kort en moesten de duimen leggen voor de volgende tien albums. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen.
Onderstaand lijstje zijn onze favoriete Belgische platen van het afgelopen jaar.
10. LũpḁGangGang – Dopamine overdose
Een heerlijk streepje jazz fusion uit onze hoofdstad. Naar eigen zeggen inspireert de band zich op artiesten als Black Country, New Road en Yussef Dayes voor hun sound. Hoewel ze nog die hoogtes bereiken, is het zeker een goede plaat om mee uit de startblokken te schieten. De titel ‘Dopamine overdose’ is wat ons betreft ook niet gestolen. Veel van de nummers zijn heel up-beat. Al gaan ze soms ook over op tragere, intiemere stukken zoals op ‘Metaphor’. Waar de vocals soms wat te kort schieten, slaagt LũpḁGangGang er vooral in om te tonen hoe ongelooflijk strak ze muzikaal-technisch zijn. Er is duidelijk een durf om meerdere genres te tackelen. Bovendien hebben ze er duidelijk ook de skills voor. Er is ambitie om genrebending te zijn en toch blijft de jazz overheersend, wat niet per sé een minpunt hoeft te zijn. Dit debuut bruist van potentieel en deze groep is er eentje om onder de loep te blijven houden. (Louis)
Beluister: Bandcamp
9. It It Anita – Mouche
Laat de ontzettend schattige golden retriever op de cover je niet misleiden. It It Anita brengt op ‘Mouche’ ruige noise rock. Dat wordt meteen duidelijk met een oogopslag naar de tracklist. Veel puppy-eyed happiness is er niet te vinden met titels als ‘Crippling guilt’, ‘Psychorigid’ en ‘Disgrace’. De afgelopen jaren zijn we gezegend met een aantal geweldige noiserockbands in ons midden. Denk aan Raketkanon, Stake en Hypochristmutfreefuzz. Met ‘Mouche’ is It It Anita goed op weg om zich tussen dat rijtje te nestelen. Het mag voor ons bij momenten gerust nog iets gewelddadiger en ruiger. Al wordt het op nummers als ‘Kinda the same’ wel duidelijk dat er genoeg gas in de tank zit. Op hun derde plaat gaat It It Anita mooi op hun vurig elan verder, zonder (onnodig) te innoveren. Live zal de plaat alleszins stevig tot uiting komen, een schouder uit de kom hebben we alleszins voor over. (Louis)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
8. Camille Camille & Sam De Nef – Waving
Twee kousenvoetenhelden met een gitaar; Sam De Nef en Camille Camille bundelden de krachten het afgelopen jaar. Op ‘Waving’ wordt één plus één drie. De prachtige harmonieën die het tweetal produceren zijn wondermooi in al hun eenvoud. De twee tokkelende gitaren vormen een spaarzame instrumentatie die de schoonheid van de stemmen onderstreept en fluoriseert. Op ‘Before we die’ doen piano en percussie hetzelfde, terwijl ze muzikaal voor afwisseling zorgen. Dit kort plaatje is er eentje om te koesteren. Ik hoop van harte dat het gelegenheidsduo Sam De Nef en Camille Camille opnieuw samenkomt om meer breekbare hersenspinsels te delen. (Jonas Vda)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
7. Ão – Ao mar
In 2020 bestond Ão nog uit twee compagnons; Brenda Corijn en Siebe Chau. Tegenwoordig gaat de band als quartet door het leven. Het kan verkeren. In een jaar of drie tijd is het project van Corijn en Chau ontbolstert tot één van dé te in de gaten houden indiebands van ons land. En terecht. Het viertal vindt de perfecte kruisbestuiving tussen de zuiderse, fado-achtige instrumentatie, klassieke kamerpop en een snuifje elektronica. Klaar om à la Jungle en Khruangbin heel de wereld te veroveren, toch? (Yannick)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
6. Tsar B – To the stars
Op haar tweede plaat trekt Justine Bourgeus oftewel Tsar B alle registers open en pakt het net wat theatraler aan dan op haar vorige werk. In de donkere popmuziek weerklinkt zowel smaakvolle r&b als echo’s uit de trip-hop. We horen zware bassen en sfeervol synth-werk, ondersteund door lekkere beats. Om die reden zijn FKA Twigs en Chromatics nooit veraf, maar Bourgeus geeft haar eigen draai aan deze stijl door wat kamerpop-elementen(viool/cello) te introduceren. Tot slot van rekening klinkt ‘To the stars’ ook nog eens als een klok dankzij de heerlijke productie die de plaat internationale allures geeft. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Spotify
5. ECHT! – Sink along
Eclectisch is het ideale containerbegrip om de muziek van ECHT! te omschrijven. Mijn poging: jazzy instrumentale trap zonder rap. Dat dekt natuurlijk niet de volledige lading, want de Brusselaars mengen verschillende stijlen en invloeden in hun dansbare geluid. ‘Sink along’ is de tweede langspeler van het viertal. ECHT! nodigt je uit om mee weg te zinken in hun album. Een tip om je ideaal onder te dompelen in de ‘Sink along’: luister niet door oortjes of een hoofdtelefoon. Je moet de bassen kunnen voélen op een – liefst krankzinnig grote – installatie. (Jonas Vda)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
4. Melanie De Biasio – Il viaggio
‘Il viaggio’ vertaalt zich letterlijk naar “reis”, en dat is ook precies hoe deze avontuurlijke dubbel-elpee aanvoelt. Melanie De Biasio laat de rokerige jazz-club muziek achter zich en waagt een sprong in het diepe met deze parel. Volgepropt met field recordings en soundscapes, vertelt ‘Il viaggio’ het verhaal van de reis die haar grootouders maakten om van Italië tot in België te geraken. De songs brengen je in een diepe droomstaat. De stem van Biasio – waarvan het lijkt alsof ze in je oor ligt te fluisteren – geeft de plaat tegelijkertijd een erg persoonlijke lading mee. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Spotify
3. Loverman – Lovesongs
Muzikant James de Graef (bekend van Shht) verovert als Loverman in sneltempo de harten van zowel het Belgisch als het internationaal landschap. Zo mocht hij vorig jaar als voorprogramma mee op Europese tour met Tamino. Loverman verliest zich niet in de clichés van country-genres, integendeel. Hij zet zich bijzonder kwetsbaar op als singer-songwriter en behandelt eros met veel bravoure. Die liefde bezingt hij ‘o’ zo matuur in ‘Call me your loverman’, een nummer opgedragen aan de jarenlange relatie die hij had met Daisy Darkpark. Hier en daar duikt haar vocals overigens zelf op. “I believe in you, that’s what I said / And I still do, even though you left”. Het loslaten, daar gaat liefde volgens hem over. Deze focus maken van de nummers geen klaagzangen, maar introspectieve scènes over liefde en verlies. En of het geheel filmisch klinkt; koorzangen à la Morricone, een subtiele vioollijn hier en daar en galloperende percussiesaldo’s maken van ‘Lovesongs’ een groots maar intiem epos. (Ismaël)
Beluister: Apple Music | Spotify
2. Bert Dockx – Ghosts
Soms beluister je uit nieuwsgierigheid een plaat en blijk je achteraf hooked. ‘Ghosts’ is zo een plaat. Na een eerste luisterbeurt heb je niet het gevoel dat je net een openbaring hebt beleefd, maar elke extra rit maakt dat je ze toch nog een keer opzet. Maar even terug naar oktober 2021: Dockx gaat door zijn rug tijdens een optreden in De Roma. Hevige emoties en stress kregen hem fysiek en mentaal klein. Zijn gitaar vergaarde stof als gevolg van een burn-out. Het zijn die geesten die hij samen met zijn band verdrijft op ‘Ghosts’.
Introspectie krijgt een centrale rol toebedeeld op ‘Ghosts’. Wie echter troosteloosheid verwacht is er aan voor de moeite. Hoop en zelfs lichtheid schemeren nadrukkelijk door. Bluesy gitaarriffs (‘Dog’), scherpe ambient (‘More love’), zwoele melancholie (‘Ghosts’), een liefdeslied (‘Paper skin’) en een benauwende dooltocht van twaalf minuten (‘Planets’), Dockx heeft aan zeven nummers genoeg om een veelkleurig therapeutisch muzikaal pakket samen te stellen. (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
1. Youniss – White space
Toen Kunstencentrum Vooruit van naam moest veranderen omdat een zekere politieke partij hun naam gekaapt had, bracht dat meer dan één verandering met zich mee. Viernulvier was niet alleen de nieuwe naam voor het kunstencentrum. Het werd meteen ook een platenlabel. Een verandering die we alleen maar toejuichen, want de voorlopig beperkte output is van heel hoog niveau. Als eerste release bracht het vorig jaar ‘The shedding of skin’ van Use Knife uit, een plaat waarop elektronische beats en Arabische ritmes op een intrigerende manier samenkwamen.
Ook ‘White space’, het tweede album op Viernulvier Records en ons Belgische album van het jaar, is een interessante smeltkroes van invloeden en culturen. Youniss liet zich inspireren door zijn voorliefde voor punkcassettes en leverde korte splinterbommen af die ergens tussen punk, industriële hiphop en elektronisch lawaai liggen. Via dit overdonderende geluid, en met behulp van referenties naar onder meer ‘Twin Peaks’, legt hij zijn eigen identiteit als niet-witte man in een witte wereld (white space, snap je?) onder de loep. (Tobias)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify