20. High Hi – Firepool
High Hi hing z’n poprock aan een eighties-infuus en destilleerde negen gebalde tracks in een tweede plaat. ‘Firepool’ doet nergens vermoeden dat je eigenlijk naar een trio luistert: aangedikt met synthesizers en drumcomputers, mooi evenwichtig tussen kracht en bombast én geleid door de rake vocale dialoog die gitariste Anne-Sophie Ooghe en drummer Didi Gonzalez voeren, nestelde High Hi zich het voorbije jaar in je gehoorgang, niet van plan snel weer te vertrekken.
19. Borokov Borokov – Enkel duetten
“‘Enkel duetten’ is een fantasierijk project dat voor iedereen wat wils biedt. Er zijn onder meer punkrockschijven, gabberbangers, ballades en pophitjes beschikbaar onder een goede laag electro. De beats zijn niet per sé muzikaal hoogstaand, maar dat is ook helemaal niet noodzakelijk. Het is op z’n minst een unieke luisterervaring waarbij genoten, en vooral, gelachen zal worden.”
18. Kloothommel – Seas near over
“De verzameling robuuste nummers die Kloothommel uit zijn mouw schudt, geeft een pleidooi om binnen het bekende te gaan ontdekken en onderzoeken. Uitschieters als ‘Blossoms’ en ‘Morning, it’s cornered’ tonen evenwel aan dat eens buiten de vooropgestelde lijnen kleuren veel kan opleveren, van kortstondige fragiliteit tot uitgesponnen verwennerij.”
“Patricia Vanneste had, meanderend tussen de wonderen van Zweden en Noorwegen, niet alleen genoeg tijd om over een persoonlijk album na te denken, ze hééft er duidelijk ook over nagedacht. ‘Coral dusk’ is een simplistisch maar gelaagde langspeler dat het best tot zijn recht komt galmend door je oortjes of hoofdtelefoon tijdens een wandeling door het dichtstbijzijnde stukje natuur.”
“‘Thin boy’ klinkt bijna als een bijzonder fancy en absurde soundtrack voor de laatste van de Mario-broertjes. Het wordt opgevolgd door ‘Sumi’, wat de meest vatbare song van het geheel is – wellicht door de fluisterende zanglijnen. Voor de mooiste pianoriedels moet je dan weer bij ‘Polly’ zijn.”
“Dat alles samen maakt van ‘Brutxxl’ een van de relevantste platen van dit jaar. Brandend actueel, tot op het punt dat het brandwondjes achterlaat op de ziel van de luisteraar. Acht nummers die uitblinken in hun onversneden kwaliteit, waarvan enkele zo scherp dat het pijn doet.”
“Soulwax slaagt erin om de veelzijdigheid van dit analoge toestel te laten horen. Van een trage opbouw in opener ‘Movement 1′ tot een soort elektronisch vuurwerk in afsluiter ‘Movement 6’. De titels van de nummers zijn zo even strak als het design van de synthesizer zelf, en het geslaagde instrument is misschien wel de ultieme ode aan hun heilige graal van de synthesizers.”
“Op ‘Noneketanu’ vindt Shht zichzelf niet uit, maar ze breiden hun muzikale wereld wel verder uit. De groep slaagt er in om compleet absurd te zijn, zonder daarbij al te abstract of ontoegankelijk te worden. “Gek of geniaal?” is in dit geval een vals dilemma, want Shht is het gewoon allebei.”
“Het is bewonderenswaardig hoe Peenoise na drie jaar priegelen in de marge nu naar buiten komt met zo’n eigen geluid op dit debuut. We hoorden nog maar weinig dingen die hetzelfde klonken, iets dat niet vanzelfsprekend is met zo’n minimalistisch klankenpalet.”
11. Dirk. – Cracks in common sense
“Als geheel blijft ‘Cracks in common sense’ wel een sterk album met een merendeel aan goeie songs. ‘Golly’ heeft een heerlijk barokke strofe, de bridge op ‘Small life’ rammelt zoals een gitaarmuur dat moet doen en ‘My dog’s dead/The only way is out’ voelt zowaar oprecht melancholisch aan.”
“Hoewel ‘Anti-tragedy’ niet eens een lengte heeft van een halfuur, is de som der delen verbluffend. Het debuut laat dankzij de intussen eigen gemaakte experimenteerdrang hoekjes noch kantjes gespaard om postpunk vakkundig te herkaderen in een hedendaags framework.”
“Bovendien zijn de acht nummers behoorlijk ongerept: de ideeën van de demo’s werden op twee dagen tijd live opgenomen. Hoewel improvisatie nog steeds de basis vormt voor de muziek van Lyenn, zorgt die opname-aanpak voor een extra dynamiek. ‘Adrift’ klinkt daardoor tegelijkertijd rijker en rauwer dan eerder solowerk.”
8. Heisa – Joni
“Met deze tweede langspeler laten de Limburgers een onuitwisbare indruk op je trommelvlies achter. Weinig bands slagen erin om van in het begin met een direct herkenbare sound te komen, ‘Joni’ bewijst dat Heisa een van die bands is.”
7. Lucas Schreel – We are never afraid of getting up every morning
“De verzonnen taal die Schreel bezigt – geïnspireerd door het Japans – zorgt voor een verluchtend laagje, haast naïeve, melancholie. Door teksten te prevelen die enkel hijzelf verstaat, komt de focus bovendien helemáál bij de muziek te liggen. In veel gevallen is dat riskant, hier niet: de folk van Lucas Schreel is rijk.”
“Puja’ is een psychedelische, doch strakke plaat die uitstekend dienst doet als kunstproject of als mogelijke soundtrack voor dans- en theaterstukken. Dat betekent niet dat er geen dansbare momenten zijn die je uit je zetel sleuren. ’Hanuman’ is een energieke, epische track die prikkelt tot op het bot.”
5. Flying Horseman – Mothership
“Behalve een funky toets horen we ook progressieve rock die in het album zit verwerkt. Nummers als ‘Where do you live’ of afsluiter ‘A song that lasts’ worden heerlijk uitgerokken waardoor je aandacht wordt gezogen naar de bas -en gitaarlijnen en je als het ware wordt bedwelmd door de atmosfeer die Dockx wil scheppen.”
4. Sumi – Sumi
“Want hoewel de hoofdingrediënten van deze stoofvleeswestern bestaan uit gitaar, bas en drum, zit er meer dan voldoende variatie in de ritmes en structuur van de instrumentale nummers. De weidsheid uit westerns is niet toevallig een inspiratiebron en het best hoorbaar in ‘Kowboy’.”
“Het vlijtig improviserende en gekend om zijn blitse jazzrock Nordmann is op ‘In velvet’ getransformeerd tot een alleskunnend jazz-quintet dat zinspeelt op het hoofd in plaats van de benen. De blauwe fluwelen, soms iets wat aan de grauwe kant, elektronica die werd toegevoegd smaakt. De mogelijkheden waar de band van hieruit kan gaan zijn oneindig.”
“In slechts een halfuurtje klaart Lous op haar puike debuutalbum de klus. ‘Gore’ barst van de potentiële/gevestigde hits en kent als geheel een zeer hoge replay-factor. Bovendien tonen de harde en evocatieve teksten evenwel haar kunde als songwriter en haar impressionante videoclips die als designer.”
1. Eefje de Visser – Bitterzoet
“Ondanks het hele gamma aan synthesizers die er nu bijkomen, behoudt Eefje De Visser haar eigenheid . Het tempo wordt nooit onnodig opgedreven, de instrumentatie is nooit grotesk, en de hese stem klinkt nooit geforceerd. Kortom, alles is hoe het hoort te zijn. Alsof de drie voorgangers slechts een voorsmaakje waren voor ‘Bitterzoet’.”
Lees verder: 1 2