Enkele decennia geleden was alles duidelijk, je droeg ofwel baggy trousers en een veel te grote capuchon trui, Buffaloschoenen en een bomberjack of een versleten jeans en flanellen houthakkershemd. Elke stijl vrij rechtlijnig verbonden aan een muziekgenre. Vandaag zie je de combinatie plateauzolen, olifantenpijpen en crop top op straat passeren en weet je helemaal niet meer van welke pijlen deze passant zijn muzikaal hout maakt. De lijst met beste gitaaralbums volgt deze trend en is ondertussen even veelzijdig als de kleerkast van een modale puber. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen.
Voor we het over diversiteit hebben, volgt eerst de leegte die Arctic Monkeys achterlaat. Ondanks de wereldwijde lof voor ‘The car’ werd onze redactie onvoldoende geprikkeld om hen een plek bij de ultieme gitaar twintig te gunnen. Oudgedienden die wel lof blijven oogsten zijn ondere andere de Yeah Yeah Yeahs, die na negen jaar niets van hun glans zijn verloren. Ook Thom Yorke en Jonny Greenwood (Radiohead) zijn met The Smile vertegenwoordigd. Dankzij drummer Tom Skinner (Sons of Kemet) kregen de heren een nieuw, vrijer speelveld om hun ideeën vorm te geven. Met The Soft Moon vinden we de laatste band terug die meer dan tien jaar geleden zijn eerste plaat uitbracht.
Nog opvallend, na de vaderlandse teleurstelling op het WK, zien we ook geen enkele gitaarplaat van eigen bodem terug. Wel van de partij zijn enkele puike debuutplaten. Het bekendste debuut komt allicht van Wet Leg dat in de eigen slipstream van ‘Chaise longue’ min of meer de verwachtingen kon inlossen. Voorts doet PVA aan dancepunk, combineert Wu-Lu donkere logge hiphop met drum’n bass en grunge invloeden, zet Los Bitchos olijke instrumentale cumbia op de kaart, terwijl Chat Pile noise en metal gebruikt om een samenleving in verval een spiegel voor te houden.
Naast Chat Pile kunnen fans van ruwe gitaren hun hart ophalen met de platen van Gilla Band , Soul Glo, The Garden en Special Interest. Althans als we bij die laatste hun doortocht op Sonic City even voor de geest halen – de fotografen op de eerst rij zijn nog steeds herkenbaar aan de voetafdruk van zangeres Alli Logout op hun voorhoofd.
Blijven over? Een amalgaam aan bands die de laatste jaren bij elke release in dit overzicht kwamen aandraven. Zo is Viagra Boys zichzelf in de annalen van de rockmuziek aan het sprinten, al zal hun live reputatie hier ook wel een basket-, tennis-, of voetbal toe bijdragen. Black Midi tekent met ‘Hellfire’ voor de derde keer present met een conceptuele zegetocht door het land der avantgardistische jazzrock. Fontaines DC bewijst dat hun postpunk van weleer verveld is tot een geluid dat een massa kan vervoeren zonder zichzelf te verloochenen.
Er zijn veel opzienbarende zaken die we kunnen vertellen over de band die het hoogste schavot inneemt. 1. Vorig jaar vertoefden ze op dezelfde plaats. 2. De band is levendiger dan ooit, maar doet het nu wel zonder zijn oorspronkelijke zanger. 3 De nummers van dé gitaarplaat van 2022 zullen hierdoor nimmer nog live te horen zijn. 4. Live spelen ze op dit moment acht nieuwe nummers, dus wellicht kunnen we ook in 2023 nieuw werk van Black Country, New Road verwachten. Het feit dat de BC,NR steeds in staat is om een totaal ander gezicht te laten zien zonder daarmee enige sikkepit van kwaliteit of geloofwaardigheid in te boeten maakt hen tot één van de meest interessante bands van het moment.
Bekijk hieronder de volledige lijst:
- Black Country, New Road – Ants from up here
- Fontaines DC – Skinty fa
- The Smile – A light for attracting attention
- Gilla Band – Most normal
- Chat Pile – God’s country
- Black Midi – Hellfire
- Just Mustard – Heart under
- PVA – Blush
- Special Interest – Endure
- Viagra Boys – Cave world
- Wet Leg – Wet leg
- Soul Glo – Diaspora problems
- Wu-Lu – Loggerhead
- Los Bitchos – Let the festivities begin!
- Porridge Radio – Waterside, driving board, ladder to the sky
- The Soft Moon – Exister
- Working Men’s Club – Fear fear
- Yeah Yeah Yeahs – Cool it down
- Imarhan – Aboogi
- The Garden – Horseshit on route 66