Wie worden de smaakmakers van dit jaar? Welk talent breekt volledig door? Het zijn vragen die ons elk begin van het jaar weer de kop opbreken. We doen een ietwat gecalculeerde gok en denken dat de artiesten hieronder opgelijst wel eens dé sound van het jaar in zich hebben. Inclusief een playlist om iedere artiest of band wat beter te leren kennen.
Bat Eyes (indie rock)
In 2020 strooiden ze hier en daar met mooie singletjes die er gewoonweg boenk op waren. Eind vorig jaar bundelden ze dan het gros tot een compact ep’tje, inclusief ‘I don’t mind’ dat de band bij die release uitbracht. Het nummer surfte prima voort op het klankenpalet dat de band al had uitgekwanselt op hun eerdere nummers. Vraag is nu of ze de dit jaar weer met een resem knappe singles en daarbovenop een tweede ep’tje zullen droppen. Wij houden ze alvast in het oog. (Yannick)
Bby Eco (hyperpop)
De Amsterdamse Bby Eco brengt een sound die zich ergens tussen nevelige hyperpop en de autotune-pathetiek van Drain Gang bevindt. Zelf noemt hij het ‘eco pop’. Hoe je het ook wil noemen en wat de invloeden ook precies zijn, het staat buiten kijf dat de Nederlander een razend hippe sound naar voren schuift, waarvan het slechts een kwestie van tijd lijkt voordat die in generatie Z een fanatiek publiek vindt. (Tobias)
BLUAI (bedroom pop, indiepop)
Ze wonnen Sound Track, ze staan binnenkort op We Are Open…En nochtans hebben ze nog maar één nummer uitgebracht. Laat duidelijk zijn dat heel wat mensen, inclusief wij, heel wat potentieel zien in de band. Los van de heartbreak die in ‘Lady’ schuilt, is het vooral de vriendschap die ze aanstekelijk werkt. Je voelt als het ware dat het viertal heel goed met elkaar kan opschieten en dat overstijgt bijna de muziek die ze maken. Als het van ons afhangt mogen ze met een tweede nummer, een eerste ep’tje… helemaal doorbreken. (Yannick)
Blue Ruth (industrial)
Hoe moet je beginnen met Blue Ruth te omschrijven? Experimenteel? Genre-bending? De Britse dropte afgelopen zomer een ep’tje waar ze onder meer spoken word onder grove, lompe beats brengt. ‘John Wick’ bevat dan weer allerhande typische uk rave elementen zoals jungle, idm etc. ‘Mausoleum’ doet dan weer je oren knetteren. Eén ding is zeker, in 2021 gaan we nog horen van Blue Ruth. (Yannick)
caroline (post-rock)
Ik weet wat je denkt bij het lezen van het genre dat tussen haakjes staat, maar het Britse gezelschap dat recent een contract mocht tekenen bij Rough Trade is niet zomaar je dime a dozen post-rock band die de gloriejaren van begin jaren 2000 wilt doen her- of liever opleven. Geen groteske soundscapes op debuutsingle ‘Dark blue’ wél een uitgemeten sound die de spanningsboog nooit helemaal los laat. ‘Skydiving onto the library roof’ laat een meer abstract gezicht zien terwijl ‘IWR’ het verst uit hun soundscapes tot dusver ligt met veel folk-invloeden. Het is enigszins jammer dat het heerlijk voortkabbelende ‘BJR’ niet op de debuutplaat te vinden zal zijn. Desalniettemin is het uitkijken naar het debuutalbum dat op 25 februari verschijnt. (Yannick)
Claire Rousay (ambient)
De Amerikaanse was met ‘A softer focus’ uiteraard niet aan haar proefstuk toe afgelopen jaar. Ze heeft intussen een dozijn albums onder haar naam staan. Een groot verschil is de manier hoe breed en positief het album werd onthaald. In het kransje Lea Bertucci, Kelly Moran, Kali Malone of Sarah Davachi is dus heus wel nog plaats voor iemand nieuw op het voorplan. (Yannick)
Dltzk (Emo/digicore)
Nog een jonge wolf die vertrekt vanuit de hyperpop-sound maar er hun eigen ding mee doet: Dltzk wist afgelopen enkele hoofden te doen keren door indie en emo een digitale make-over te geven. Pitchfork bekroonde debuutalbum ‘Frailty’ al met een acht op tien, relatief ongezien voor geluiden uit deze niche. Dltzk heeft dan ook een uitstekende sound die zowel avontuurlijk als emotioneel is, en hopelijk gaat dit jaar ook het grote publiek er aandacht aan geven. (Tobias)
Frankie Fame (indiepop)
Toegegeven, Michael Franck alias Frankie Fame is geen nieuweling. Hij was een tijd lang frontman van Skinny Dynamite tot de band ter hemele ging. Hij ging aan de slag als technicus bij Nice Recordings (blackwave., Gepetto And The Whales etc.), maar doet het nu dus sinds 2020 ook weer op de planken. Frisse, psychedelische en funky indiepop worden single per single je richting uitgestuurd door de man. ‘Tuesday’, ‘Mellow jitter’, ‘Space love’… Het zijn maar enkele heerlijke nummers die Fame al heeft uitgebracht. Wij verwachten dat de stroom aan zonnige songs alleen maar zal blijven toenemen. (Yannick)
Gabriels (neo-soul)
Afgelopen jaar mochten Jacob Lusk en co optreden op Le Guess Who?, altijd wel een visitekaartje om af te geven. De muziek van de band is geankerd in zwarte (muziek)geschiedenis (bekijk ook de clip voor ‘Love and hate of a different time’ waar Lusk op een bepaald moment a capella Billie Holliday’s ‘Strange fruit’ bezingt op een Black Lives Matter-protest). Voorts swingt de band van jazz, doo-wop tot soul, gospel en klassieke r&b. Lusk doet iets wat The War On Drugs met heartland rock deed, iets ‘nu’ tijdloos laten klinken. Uitkijken naar die allereerste plaat als de twee ep’tjes al zo straf klinken. (Yannick)
ishi vu (downtempo)
Een Zweed die goede muziek maakt, niets nieuws onder de zon zou je zeggen tot je debuutplaat ‘La luz’ van de man in kwestie oplegt en je je laat betoveren door zijn licht psychedelische mix van downtempo, house, idm en hier en daar een breakbeat. (Yannick)
Jakey (lo-fi rap)
Er zijn genoeg youtubers die zichzelf muzikant wanen en vervolgens met albums op de proppen komen die weinig om het lijf hebben. Jakey (alias NakeyJakey) mag gerust een uitzondering op deze regel genoemd worden. Hij bracht de afgelopen jaren meerdere singles uit, waaronder pareltjes als ‘Medium’ en ‘South Dakota’. Verwacht je aan een mengeling van (t)rapmuziek en ballades met creatieve sampling uit oude videospellen of vintage Disney-films. Er bestaat een grote kans dat Jakey, na artiesten zoals Joji, de volgende is die het videoplatform inruilt voor een voltijdse carrière als muzikant. (Louis)
KABEAUSHÉ (dance pop)
Eén van de leukste ontdekkingen op het Brusselse showcasefestival, tussen twee lockdowns in, was de Keniaanse KABEAUSHÉ die door het Nyege Nyege-label afgevaardigd werd. Als een compleet onbekende pakte die de zaal in met uiterst veel charisma en een enorm dansbare sound, die pompende beats met heel wat theatrale franjes combineerde. Dit jaar zou er een langspeler moeten verschijnen, waarmee je de sound voor je volgende homeparty dus al gevonden hebt. (Tobias)
Kaleema (art pop)
De Argentijnse bracht met ‘Útera’ haar tweede langspeler uit – een artpop plaat die gonst van groovy elektronica en uiteraard enkele trademark-concepten uit Latijns-Amerika. Intussen plant ze tournees daar, al hopen we dat ze ook hier kan/zal doorbreken. (Yannick)
Lime Garden (psychedelische rock)
Er bestaan amper woorden om te omschrijven in welke mate deze vierkoppige, all-female rockband onderschat wordt. Lime Garden brengt funky, psychedelische rock die experimenteert met elektronische elementen en tongue-in-cheek lyrics aflevert met deadpan vocals die trekken vertonen van St. Vincent. Voorlopig zijn ze nog voornamelijk een groep vrienden die gewoon een pak lol aan het hebben zijn. Maar het zou mij niet verbazen mocht Lime garden spoedig gekatapulteerd worden naar het grote toneel waar ze thuishoort. (Louis)
Mandy, Indiana (dance-punk)
In hetzelfde straatje als HMLTD of Special Interest heb je Mandy, Indiana. Een lawaaimakend punk outfit rond Valentine Caulfield. De band maakte meteen hun eerste waves met ‘Nike of samothrace’, een track dat qua percussie niet had misstaan als Death Grips b-kantje. Niet veel later kwam ‘Alien 3’ dat iets conventioneler klonk en ‘Bottle episode’, leunend op speak-song van Caulfield en (eveneens) verdovende percussie waarna hun eerste ep werd gedropt en we ‘in full’ konden genieten van de potentie die ze hebben. (Yannick)
Marina Sena (hedendaagse r&b, dance pop)
In Brazilië is Sena aan een stevige opmars bezig, een beetje vergelijkbaar met hoe Angèle dat afging enkele jaren geleden bij ons. Haar mengeling van r&b, afrobeats, klassieke dance pop en reggae- en sambainvloeden is op z’n minst gezegd opmerkelijk aangezien ze die genre zo vloeiend aan elkaar weet te lijmen. Haar debuutplaat ‘De primeira’ (die vorig jaar uitkwam) zou zomaar dit jaar eens grote deuren kunnen open doen voor haar. (Yannick)
Promis3 (trance pop)
In België gaan we vaak prat op onze uitstekende muzikale scene, maar hoewel er inderdaad veel vakmanschap te vinden is, blijft de avontuurlijke luisteraar soms wat op zijn honger zitten. Daarom is het zo fijn om een act als Promis3 te zien opduiken, die met hun digitale popsound eindelijk iets vernieuwends laten horen. Het vorig jaar uitgekomen ‘Future funeral’ is een uitstekende ravesong die tegelijk futuristisch en nostalgisch naar de Myspace-era klinkt, een soort Milk Inc voor meerwaardezoekers. (Tobias)
Reinel Bakole (neo-soul)
Eén van de in de gaten te houden Belgen dit jaar is ongetwijfeld Reinel Bakole. Haar eerste ep ‘Closer to truth’ is een te gek eerste project van de jonge vrouw waarbij ze de hulp kreeg van haar band The Solar 3. De ep heeft neo-soul basis, maar laveert moeiteloos richting afrobeats en r&b. Bakole is trots op haar roots en ook deze vindt je bijzonder rijkelijk via instrumentatie dan wel kleine details terug. De manier hoe ze de ep presenteert en heeft uitgewerkt doet alleen maar uitkijken wat haar volgende wapenfeit is. (Yannick)
RXKNephew & Rx Papi (hip-hop)
RXKNephew en Rx Papi zijn de twee meest prominente leden van de Rx Crew, een hiphopcollectief dat zich afgelopen jaar tot internetfenomeen ontpopte. Beide rappers brengen soms meerdere nummers per dag uit en overspoelen youtube zo met hun unieke sound, waarbij elke line apart opgenomen wordt en er zo een lappendeken aan agressieve lines geweven wordt waarbij de energie nooit uitdooft.
Die eindeloze stroom aan freestyles kan erg intimiderend zijn, maar de rappers zijn op hun best wanneer ze hun energie focussen in een album. Zo bracht RXKNephew de plaat ‘Slitherman activated’ uit, een verzameling songs vol licht experimentele beats en hilarische oneliners. Rx Papi verraste dan weer met ‘Foreign exchange’, een album in samenwerking met producer Gud die vooral bekend staat om zijn melancholische beats voor Yung Lean. Momenteel zit Papi in de gevangenis, maar zelfs dat lijkt zijn creatieve flow niet te kunnen onderbreken. Je gaat dit jaar nog horen van de Rx Crew. (Tobias)
Sinéad O’Brien (post-punk)
Misschien schuilt er geen Kae Tempest in elk van ons. In Sinead O’Brien is dit in ieder geval wel zo. De Ierse houdt ervan om poëtische teksten over muziek te draperen. Bij O’Brien mag het iets donkerder en vaak ook iets dansbaarder zijn dan bij haar Engelse collega. Prachtsingles als ‘Taking on time’ en ‘Fall with me’ plaveiden het pad naar het Verenigd Koninkrijk. Zonder covid-stokken in de wielen kunnen we hier in 2022 ook in Europa live van genieten. (Bart)
The Lounge Society (post-punk)
Die-hard muziekfans kunnen Hebden Bridge, een ministadje tussen Manchester en Leeds, kennen van de Trades Club, een legendarisch zaaltje dat vele grootheden in een vroeg stadium op het spoor kwam. The Lounge Society is een band met leden uit deze stad waarvan de naam binnenkort dankzij de dansbare mix van post-punk en aanverwante genres wat bekender in de oren zal klinken. Check alvast songs als ‘Burn The Heather’ en ‘Cain’s Heresy’ om je dansspieren thuis wat op te warmen. (Bart)
TSHA (house)
Had de pandemie er niet geweest dan had TSHA ongetwijfeld ‘nu’ al een dozijn festival plat gespeeld en in een mum van tijd wereldwijd succes gekend, vergelijkbaar met hoe Peggy Gou dat enkele jaren geleden overkwam. Ze dropte een eptje ‘OnlyL’ dit jaar dat barst van de house bangers, nog beter dan ‘Flowers’ uit 2020. Laat de zomer maar snel hier zijn zodat TSHA dijken van sets kan draaien voor een zwetende massa. (Yannick)
Underscores (hyperpop/poppunk)
Underscores bevindt zich op het slimme snijpunt van twee muzikale stijlen. Enerzijds tapt die met hun opgefokte energie en geäutotunede vocals duidelijk uit het hyperpopvaatje, anderzijds brengt die poppunk terug naar de leden van generatie Z die te underground zijn voor Olivia Rodrigo. Vorig jaar wist Underscores al een niche voor zichzelf uit te kerven met de langspeler ‘Fishmonger’ en de uitstekende ep ‘Fearmonger aka boneyard’ – op die laatste werd de sowieso al hippe sound nog wat verder uitgediept met invloeden uit de brostep. Als Underscores hun kaarten een beetje slim speelt, zou 2022 wel eens het jaar van de grote doorbraak kunnen worden. (Tobias)
VTSS (techno)
Wie zich wat in het rave-circuit bevindt, heeft ongetwijfeld al van de Poolse DJ VTSS gehoord. Aanvankelijk brak ze door met uitstekende maar weinig vernieuwende techno, maar de laatste tijd lijkt ze steeds meer naar zo veel mogelijk verschillende elektronische genres te kijken. Ze werkte al samen met LSDXOXO, remixte een track van Danny L Harles ‘Harlecore’ en in haar eigen sets lijkt ze steeds gevarieerder te gaan draaien. VTSS zou in 2022 ook wel eens buiten de Berlijnse nachtclub kunnen doorbreken. (Tobias)
Wet Leg (indierock)
Wet Leg in deze lijst is werkelijk een weggever. Singles als ‘Chaise longue’, ‘Wet dream’ en ‘Too late now’ katapulteerden de groep van het eiland Wight naar de tweede plek in de BBC Sound of 2022 en dit is even logisch als terecht. Het zou ons allerminst verbazen als Wet Leg met het zelfgetitelde debuutalbum dat er begin april aankomt, vertrokken is voor een reeks topplaten en dito concerten die hen tot de status van labelgenoten Arctic Monkeys en Franz Ferdinand moeten verheffen. (Bart)
Wu-Lu (experimentele rock/hip hop)
In een niet zo verleden bracht Miles Romans-Hopcraft al eens een plaat uit, ‘Ginga’ in 2015. Sindsdien is het vrijwel muisstil gebleven rond de man. Er waren wel een aantal ep’s, maar niets ground breaking tot afgelopen jaar dan. Dan begon opeens een steile, maar fraaie opmars aan indrukwekkende singles. Het mag duidelijk zijn dat de man nummers als ‘South’ en ‘Broken homes’ dit jaar in de gaten moeten houden voor een album-drop van jewelste. (Yannick)
Yard Act (post-punk)
Mensen die niet van aftellen houden, kunnen begin 2022 bij Yard Act terecht. In de tweede helft van januari brengt de band uit Leeds zijn debuutalbum uit, met hoekige en soms dansbare post-punk zoals we die al mochten proeven op singles als ‘The Overload’ en ‘Fixer upper’. Mooie bonus zijn de beste Britse lyrics sinds Morrissey en Jarvis Cocker, terwijl de Britten op Sonic City al bewezen dat ze live meer dan hun mannetje staan en daar de favoriete act van menige aanwezige waren. (Bart)
Yeule (glitch pop)
Het euforische eurodance- en hardstylefeestje dat Mechatok en Danny L Harle afgelopen november in de Botanique organiseerden, werd nogal verrassend geopend door Yeule. Haar glitch pop miste de oppeppende energie die de rest van de avond centraal stond, maar in haar eigen niche lijkt ze wel klaar om potten te breken met haar tranentrekkers voor Tumblr-gebruikers. Dit jaar verschijnt haar nieuwe album ‘Glitch princess’, waarmee ze wel eens een breder publiek zou kunnen vinden. (Tobias)