Wie had ooit gedacht dat er een hiphopliefhebber in Trevor Powers schuilt? Flying Lotus, Kendrick Lamar, Run The Jewels: ze krijgen allemaal zijn goedkeuring. “Hiphop is vaak leuker en opgewekter dan pop. ’t Is een beetje een vicieuze cirkel: als ik serieuze vragen krijg, geef ik serieuze antwoorden terug. Terwijl ik helemaal niet zo ernstig ben.” Powers is verrassend uitgelaten wanneer we ons naar de tuin van de Brusselse Botanique begeven, waar hij met Youth Lagoon een paar uur later zal optreden. Verrassend, omdat hij op plaat vaak klinkt als een schuchtere jongen die met elk zuchtje wind dreigt weg te waaien, en bovenal omdat hij op zijn derde album ‘Savage hills ballroom’ het verlies van een goede vriend draaglijk probeert te maken. Maar hier, in de Brusselse zon, is hij de vrolijkheid zelve.
Indiestyle: ‘Year of the hiberation’ was een erg intiem debuut. Daarna maakte je ‘Wondrous bughouse’, dat dan weer volstond met experimentjes. Nu is er ‘Savage hills ballroom’, waarop je wel erg direct en gefocust klinkt.
Trevor: (met uitgestreken gezicht) Ik ben erg gefocust.
Indiestyle: Vanwaar die evolutie?
Trevor: Ik heb een soort van nieuwe kijk gekregen terwijl ik op tournee was met ‘Wondrous bughouse’. Ik ben heel experimenteel in alles wat ik doe en eigenlijk nooit tevreden met geluiden. Dus zoek ik voortdurend naar nieuwe dingen, dat gaat nooit veranderen. Toen ik een tijdje geleden in Londen zat, kreeg ik een telefoontje waarin ik te horen kreeg dat een goede vriend die ik heel jong had leren kennen was verdronken in een rivier in mijn thuisstad Boise.
Ik weet niet precies hoe ik daar mentaal door veranderd ben, maar het had wel een grote impact op me. Ik was dan ook nog steeds behoorlijk aangedaan toen ik aan ‘Savage hills ballroom’ begon, al gaat het zeker niet enkel over hem. Toch had ik plots een vooropgestelde richting in gedachten voor het album, en wist ik dat het rauw moest klinken. Er was geen behoefte meer om mezelf te verstoppen achter verschillende effecten. Op dit album paste dat, al gaat m’n volgend werk zeker niet in dezelfde lijn liggen. Ik val niet graag in herhaling.
Indiestyle: Het viel me al op dat sterfelijkheid en de dood een terugkerend thema vormen op. Heeft het afronden van de plaat je persoonlijke visie op die thema’s beïnvloedt?
Trevor: Ik denk het niet. Er zijn mensen die vinden dat al m’n albums draaien rond sterfelijkheid. Dan antwoord ik graag dat ik denk dat elke artiest op een bepaalde manier beïnvloed is door sterfelijkheid. Of je nu een rapper of een komiek bent: het komt er telkens weer op neer dat dit leven erg tijdelijk is. Het is een universeel thema.
Indiestyle: On ‘The knower’ lijk je niet erg opgetogen te zijn met de samenleving waarin je leeft. En ook een titel als ‘Rotten human’ doet niet veel positiefs uitschijnen.
Trevor: Als je het zo zegt lijkt het wel alsof ik neerkijk op anderen. Dat is zeker niet de bedoeling. Die teksten slaan meer op mezelf, ik hou mezelf een spiegel voor en kijk hoe ik mezelf anders gedraag tegenover verschillende mensen. Iedereen lijkt onbewust een soort van geïdealiseerde versie van zichzelf te creëren zodra hij of zij openbaar verschijnt, en dat is tegenwoordig enkel prominenter en permanenter geworden. Hoewel die nummers tekstueel dus vrij donker zijn, vind ik het zelf eerder een grappige vaststelling om dat soort gedrag te zien. Dat is ook waar ‘Savage hill ballroom’ op slaat. Het is geen fysieke plaats, eerder een plek die mensen weerspiegelt: wit marmer en bladgoud langs de buitenkant die de vreselijke voorstellingen die zich binnenin het gebouw afspelen niet altijd kunnen maskeren.
Indiestyle: Is dat ook waar de song ‘Highway patrol stun gun’ over gaat?
Trevor: Grotendeels wel ja, ook in dat lied verwerk ik een paar vaststellingen, vooral dan over het gewelddadige karakter van hoe we soms met elkaar omgaan. Zeker het afgelopen jaar zijn er in Amerika heel wat incidenten geweest waar ik oprecht door aangedaan was. Je zou denken dat we met de jaren wel wijzer en milder worden voor elkaar, maar dat lijkt niet echt het geval te zijn.
Indiestyle: Je schreef de nieuwe nummers opnieuw in je thuisstad Boise. Heeft de plaats waar je muziek maakt een invloed op wat je schrijft?
Trevor: Boise is een vrij afgelegen plek, ik kan mezelf er makkelijk afschermen van de buitenwereld. Op die manier kan ik vrij geconcentreerd doorwerken. Het opnemen heb ik in Bristol gedaan, en dat is toch een groot verschil. Dat bedoel ik niet negatief: ik ben het gewend om in steden te leven en ik hou ook erg van de afwisseling die ze bieden. Dat vind ik ook zo leuk aan touren: je komt haast elke dag op een andere plek en je kan zoveel ontdekken en leert zoveel verschillende mensen kennen.
Indiestyle: Je hebt tijdens de opnames ook het lopen ontdekt.
Trevor: Klopt, en het heeft een erg positief effect op me. Mijn brein draait vaak overuren en ik krijg voortdurend ideëen of zaken die ik wil doen of vertellen. Door te lopen verplaats ik die activiteit naar mijn spieren en dat helpt me echt tot rust te komen. Meestal loop ik een dikke vijf kilometer en wanneer ik dan bezweet terug thuiskom, voel ik me als herboren. Ik heb trouwens nu ook m’n loopschoenen mee, kwestie van scherp te blijven op tournee.