Wie gedurende de afgelopen maanden al eens naar een feestje van Peter Verbeke geweest is, zal meer dan tevreden zijn om te horen dat hij voortaan permanent gaat samenwerken met de Make-Up Club, de Gentse club waarin de amper 25-jarige Verbeke reeds succes oogstte met de eerste twee edities van zijn beruchte Hindu Nights. Peter wil het mogelijk maken voor de Vlaamse jongeren om net als hun Britse leeftijdsgenoten te feesten op goede, maar vooral ook herkenbare indie – een idee dat zeker en vast een brede doelgroep zal aanspreken. Aan de vooravond van de opening van de Make-Up Club dit weekend heeft hij meer dan genoeg werk om handen, maar toch vond hij de tijd voor een gesprek met Indiestyle over zijn plannen en dromen met de club.
Indiestyle: Hoe ben je voor het eerst in contact gekomen met de Make-Up Club?
Toen ik nog in Londen woonde, waar ik heb gedoctoreerd – en natuurlijk ook veel ben uitgegaan. Eerst heb ik er een jaar gestudeerd, nadien een half jaar gewerkt en dan ben ik beginnen doctoreren.
Tijdens het uitgaan ben ik Paul Gallagher tegengekomen en zonder dat ik wist dat het de broer van Noel en Liam (van Oasis) was, zijn we aan de praat geraakt. Op een bepaald moment ben ik dus wel te weten gekomen dat hij de broer van was, net zoals het feit dat hij vroeger dj was en daar graag opnieuw mee zou beginnen. Op mijn beurt vertelde ik hem dat ik graag feestjes zou organiseren, het type indiefeestjes waarvan er zoveel zijn in Londen, waar waarvan er zo goed als geen zijn in België. Paul en ik waren beide enorm dronken en helemaal out of the blue stelde hij voor dat ik een feestje moest organiseren en dat hij niet alleen zelf zou komen dj’en, maar ook nog Phil – de dj van de Oasis tour – zou meebrengen. Ik sprak hier enkele vrienden in Gent over aan en zij wisten me te vertellen dat de Make-Up een heel toffe club was en dat ik misschien eens moest gaan praten met de huurders ervan om te zien of zij er voor openstonden. Ik ging de toenmalige huurders opzoeken met mijn voorstel, maar zij stonden aanvankelijk nogal sceptisch tegenover het idee van indiefeestjes in België, waar het toch vooral house- en technofeestjes zijn die de klok slaan. Ik zei dat we het echt toch eens moesten proberen. Gelukkig hebben ze uiteindelijk toegestemd, waarschijnlijk mede doordat de club op dat moment niet meer zo goed draaide.
De eerste ‘Hindu Nights’ werd meteen een groot succes. Zo ben ik er eigenlijk ingerold. Er volgden nog een tweede ‘Hindu Nights’ (ook in de Make-Up Club) en een puur indiefeestje – ‘I bet that you look good on the dancefloor’ – in de Tijuana (voortaan zal ook dat plaatsvinden in de Make-Up Club).
Bekend is een groot woord, maar Gent is klein en al gauw wisten de mensen waar we mee bezig waren. De man die de Make-Up gekocht had, kwam naar me toe en vroeg of ik niet geïnteresseerd was om samen iets te doen. Op dat moment was ik mijn doctoraat een beetje beu – al is het niet uitgesloten dat ik er nog mee voortga – en zag dit voorstel als een nieuwe uitdaging. Ik kon het alleszins proberen en zag het ook als een kans om meer indiefeestjes erdoor te krijgen, al is dat zeker niet het enige waarop ik me willen focussen.
Indiestyle: Wat gaan we naast indiefeestjes dan nog krijgen in de Make-Up Club?
We openen deze week vrijdag met ‘Sugarpopp’, ook een feest van mij. Er zal indie gedraaid worden, bijvoorbeeld door Mikey Four – een resident in de Koko (Londense indieclub). Toch speelt hij naast Black Kids, Ting Tings en Arctic Monkeys ook evengoed muziek van Klaxons, Justice en Digitalism. ‘Hindu Nights’ zie ik echt als hét rock ’n roll feestje, terwijl ‘I bet that…’ zich meer richt op de recente indie. ‘Sugarpopp’ moet daar ergens tussen liggen en het meest commerciële feestje van de drie worden. Let wel, commercieel in de zin dat een breed publiek aangesproken wordt. We gaan zeker geen platte beats draaien.
Indiestyle: Wat zijn de voornaamste veranderingen die er zullen komen met jou mee aan het roer van de club?
Er komen natuurlijk uitzonderingen omdat het niet altijd mogelijk is de juiste artiest op de juiste avond te boeken, maar de bedoeling was eigenlijk om vrijdag mijn feesten te organiseren en zaterdag die van Mo. Mo zorgt meer voor funky house, een voortzetting van wat er leeft in België.
Vrijdag moet voornamelijk de jonge generatie aanspreken, de generatie die gaat kijken naar The Kooks in de AB, die naar Pukkelpop gaat, die thuis veel naar goede muziek luistert maar geen plaats vindt om op die muziek te kunnen uitgaan. Het is die generatie die ik wil aanspreken om ook te gaan clubben in het weekend, in plaats van op iemands kot te zitten of op café te gaan omdat ze daar wel goede muziek draaien, of zelfs tegen hun zin ergens heen te gaan à la Culture Club of Decadance terwijl ze die muziek niet eens goed vinden. Dat is echt iets dat voortdurend gebeurt. Ik hoor vaak van vrienden dat ze naar de Overpoort gaan om zich ladderzat gaan drinken en gaan dansen op slechte muziek, gewoonweg omdat er niks anders is. Zelf had ik dat gevoel ook in mijn studententijd. Ik zat constant op café omdat die wel mijn type muziek speelden. Maar dan kwam ik toe in Engeland, waar ik in Koko drieduizend mensen zag dansen op Arctic Monkeys. Toen vroeg ik me echt af waarom ik dat geen vijf jaar aan stuk gedaan kon hebben, echt uitgaan op mijn favoriete muziek.
Indiestyle: Je hebt dus voornamelijk je inspiratie opgedaan in Engeland?
Alleszins. Ik was voordien nog niet op het idee van indiefeestjes gekomen. Dat kwam pas toen ik Engeland aankwam en er flyers uitgedeeld werden met een playlist op. Ik bekeek die flyer eens en stond echt versteld: Arctic Monkeys, Oasis, Stone Roses… Ik vroeg me af wat ik me daarbij moest voorstellen en ging er naartoe.
Het was te doen onder de Astoria, een bekende venue in Londen, en ik stootte op vijf, zeshonderd man die daar stonden te dansen op die goede muziek. Toevallig speelde The Gossip die avond, in de periode nog voordat ze bekend waren. Ik heb die altijd onthouden, zeker omdat hun zangeres redelijk dik is, en wist nog wie ze waren toen ze uiteindelijk bekend zijn geworden. Dat is wat wij hier ook willen doen, goede bandjes – en dus niet alleen dj’s – programmeren voor hun doorbraak.
Kijk nu naar Culture Club, die de official MGMT afterparty te pakken hebben. Voordat ik hier ben komen werken, had Bart van Culture Club mijn advies gevraagd omdat het niet zo goed met de club ging en omdat ze vooral problemen hadden met het aantrekken van jonger volk. Ik heb hem toen gezegd dat hij zich specifieker op dat jonge publiek moest afstemmen, met muziek als Klaxons en MGMT. Achteraf bekeken had ik hem dat beter niet verteld, maar ja, toen wist ik nog niet dat ik bij Make-Up zou komen werken.
Die MGMT afterparty gaat door in de Vooruit, maar eigenlijk had die beter hier plaatsgevonden, amper 200 meter verder. Ik denk niet dat de jonge mensen nog zo geneigd gaan zijn om naar Culture Club te gaan, dat is passé volgens mij. Niet meer voor de jonge gasten, maar voor de gasten met een BMW die een dure Bacardi cola willen gaan drinken, maar niet komen om te feesten. Dat vind ik dus wel jammer. Maar om even terug te keren op dat aantrekken van bands: vanaf het moment dat een band bij Live Nation zit, kunnen wij dat niet meer betalen. We willen goede bands uit Oost-Londen, Parijs, Amerika… naar hier halen nog voor ze bekend worden. Dan hopen we dat de jonge mensen gauw gaan beseffen dat de Make-Up een jaar eerder bands heeft geprogrammeerd die dan aan het doorbreken zijn. Zo’n soort club willen we worden. Wij moeten niet voor Klaxons gaan, want dat kunnen we financieel niet aan.
Indiestyle: Jonge bands dus, en ook een nadrukkelijke focus op het jonge publiek?
Dat klopt. Zowel op mijn avonden als op de avonden van Mo willen we een zo jong mogelijk publiek aantrekken.
Onlangs kreeg ik een telefoontje van Lenny van Freaky Age om te zeggen dat Hindu Nights in Joepie stond. Eerst dacht ik ‘oh fuck, Joepie’, maar toen las ik dat artikeltje eens. De titel was iets van ‘dansen op rock ’n roll’ en dan dacht ik dat het misschien toch nog niet zo slecht was als het eerst leek. Als meisjes van 15 die naar The Kooks luisteren dat lezen en naar de club komen, dan heb ik dat liever dan wanneer die oh zo coole gasten van 28-29 jaar in skinny jeans afkomen, zoals er zoveel rondlopen op de Beestenmarkt hier in Gent. Die komen toch alleen maar met de idee dat ze op het hipste feestje in Gent zijn. Geef mij dan maar die 15-jarige Kooksfans die tenminste echt enthousiast zijn en niet alleen komen op cool te zijn, maar een tof feestje willen. Al bij al vind ik het dus niet slecht dat we ook in Joepie staan.
Hetzelfde ook met Freaky Age, die op Hindu Nights komen spelen. Ik heb daarover al een aantal klachten gekregen van gasten die op Facebook verkondigen dat Freaky Age muziek voor kleine mannen is. Dat versta ik dus niet. Ok, Freaky Age is een groep die volgens mij zowel op Studio Brussel als op Q-Music als op Donna gespeeld kan worden, en die zowel in de Joepie als in de Humo kan staan. Maar is dat nu niet juist de essentie van muziek? Dat er zowel een element van kwaliteit – en ik vínd Freaky Age goed – als een poppy element moet kunnen inzitten.
Arctic Monkeys zijn ook poppy, net als Oasis. Op een bepaald moment speelde Oasis op Network voor 250.000 man, maar ze hadden 12 miljoen ticketaanvragen. Dat wil zeggen dat bijna een vierde van heel Groot-Brittannië naar die optredens wou! Zowel jongens met een ‘klakse’ op als gasten met skinny jeans aan, iedereen wou naar Oasis gaan kijken. Dat vind ik ook goed aan Freaky Age: zij spreken heel veel mensen aan.
Ik weet het, Blackbox Revelation is voor veel mensen waarschijnlijk heel wat cooler dan Freaky Age, maar voor mij niet. Die jongens zijn 17 jaar en hebben al drie steengoede nummers en nog een aantal andere goede nummers op cd staan, dus ik zie niet in waarom we daar kritiek op zouden moeten hebben. Ik heb die gast met zijn kritiek – iemand die ik niet kende – opgebeld en gevraagd hoe oud hij was. 26, zei hij, waarop ik hem vroeg hoeveel hits hij al had geschreven op zijn zeventiende. Hij begon terug te krabbelen en te zeggen dat hij het niet zo bedoelde, maar ik vind dat je in dat geval ook niet moet staan roepen dat Freaky Age muziek voor kleine mannen is.
Indiestyle: Is dat niet een beetje het heersende – nogal misgroeide – idee, dat commerciële muziek per definitie slecht is en dat indie enkel echt en goed is wanneer het ontoegankelijk genoeg is?
Ja, voilà. Dat is wat ik met Make-Up wil doorbreken, want ik vind dat idee echt bullshit. Ik denk dat de meeste indie van vandaag echt poppy is. The Kooks zijn poppy, Arctic Monkeys… Ik geef nu altijd wel dezelfde voorbeelden, maar er zijn er nog veel meer.
Kings of Leon, bijvoorbeeld. Hun nieuwe cd wordt door iedereen beschreven als stadionrock, maar is dat daarom minder goed? Ok, hun eerste cd was héél indie met korte, maximum drie minuten durende nummers die wel erg strak waren. Nu op hun vierde cd, een paar jaar later, zijn ze – ik ga niet zeggen een nieuwe U2 geworden, maar maken ze wel nummers die ze in een stadion kunnen brengen. Is dat daarom slecht? Ik vind van niet. Ik denk dat iedereen het leuk zou vinden als we ‘Sex on Fire’ op Hindu Nights zouden spelen. En laten we hopen dat er weer niet enkele bij gaan zitten die gaan zagen van ‘oh, dat is veel te poppy’. Fuck it.
Indiestyle: Ik denk zelfs dat de nieuwe cd van Kings of Leon zo klinkt omdat ze dat soort muziek nu pas hebben léren maken.
Ja, dat denk ik ook. En we willen dan ook aantonen met Make-Up dat goede indie wel degelijk poppy kan zijn.
Om nog een voorbeeld te geven: 2 Many DJ’s. In het begin vond ik hen super. Hun cd kwam uit terwijl ik nog naar sixties- en seventies muziek zat te luisteren en er helemaal niets nieuws was voor ons. Plotseling waren er die twee gasten uit Gent die Iggy Pop gingen mixen met Beyoncé en er een housetune bovenop deden. Toen dacht ik dat de eerste stap was gezet naar mijn muziek en dat die muziek ook bij de party’s afschuimende massa bekend geraakte.
Al die jaren later heb ik nog altijd veel respect voor hen, maar ik vind het spijtig dat al wat ze nog doen pompen is, eigenlijk. Keiharde technobeats. Daartussen komt dan eens ‘Song 2’ van Blur, waarop iedereen gek wordt. Als ze die reactie zien, vraag ik me af waarom ze niet meer zulke muziek spelen? Waarom moeten dj’s altijd uit de hoek komen met ofwel een remix – terwijl het originele nummer negen op de tien keer beter is – ofwel met een obscure plaat die niemand kent, om toch maar tegen de andere dj’s te kunnen zeggen van ‘ha, die plaat hebt gij niet hè, en ik wel’. Dat interesseert de mensen niet.
Als je gaat naar ‘Hindu Nights’ is dat niet om de zoveelste remix van The Gossip te horen. Ik denk dat de mensen nog eens het origineel willen horen, want ‘Standing in the Way of Control’ is gewoon een goed nummer.
Idem voor wat Soulwax nu heeft gedaan met ‘You Can’t Always Get What You Want’ van de Rolling Stones. Als je daar eens goed naar luistert, valt het op hoeveel bleeps en blops ze daar in verwerkt hebben, maar ik vraag me af waarom ze niet nog eens het oorspronkelijke nummer spelen. Volgens mij gaat iedereen dat vandaag ook nog altijd goed vinden. Neem nu ‘She Loves You’ van de Beatles. Als je dat opzet, zal iedereen dat goed vinden, daar is geen remix voor nodig.
Met Make-Up willen we de muziek terug voorop stellen. Er is zoveel goede muziek en de dj’s moeten daar ondergeschikt aan zijn. De muziek primeert bij ons, niet de dj’s – al is het natuurlijk des te beter wanneer je goede dj’s in huis hebt. De muziek moet voor alles gaan, het mag niet belangrijker zijn dat je cool bent, dat je goed gekleed bent of een grote auto hebt.
Indiestyle: Maar is het niet zo dat die gevreesde hipsters eigenlijk al aanwezig zijn in de club?
Ja, zeker wel. Op de eerste Hindu Nights stonden al die gasten van de Beestenmarkt meteen voor de deur. Ze hadden natuurlijk gehoord dat de Make-Up de nieuwe coole place to be was. Op dat moment wist ik dat die hype twee edities zou meegaan. Na de derde editie zouden ze wel iets vinden dat de Make-Up plots niet meer cool genoeg zou maken. En kijk, ze hebben al iets gevonden: we hebben Freaky Age geprogrammeerd, een band die het ook goed doet bij Joepie-lezers.
Nu ja, ik heb eigenlijk liever dat die hippe mensen niet komen en dat we in plaats daarvan een publiek krijgen dat komt omdat het de muziek goed vindt en omdat het een toffe avond met vrienden wil beleven.
Ik wil nu wel niet gaan stigmatiseren. Er zijn mensen die hip zijn, maar dan net omdat ze de muziek goed vinden. Als ik uitga, sta ik ook wel eens voor de spiegel me af te vragen wat ik ga aantrekken. Mensen mogen zich natuurlijk opkleden, maar wanneer je alleen naar een feestje komt omdat het een hip feestje is, terwijl je de muziek maar niets vindt, dan heb ik liever dat je thuisblijft. Dat zijn meestal toch de mensen die zogezegd te cool zijn om te dansen. Moest de club daarmee vol zitten, zou ik er echt niks meer aan vinden om een feest te organiseren.
Indiestyle: Ik heb de indruk dat onze jongeren niet echt in een rockcultuur ingebakken zitten, zoals dat in Engeland bijvoorbeeld wel het geval is.
Ja, dat verschil is er echt. Ik ga bewust het woord ‘heropvoeding’ niet gebruiken, want ik denk niet dat we over twee jaar met een generatie kunnen zitten waarvan iedereen The Clash en The Sex Pistols kent. Hier is dat onmogelijk, maar in Engeland is dat wel degelijk het geval. Ga vrijdag eens naar de Koko in Londen. Er zal een stuk of 2000 man zitten en wanneer The Clash gespeeld wordt, zal iedereen elke noot meezingen. Iedereen, dus ook meisjes van 16 tot 20. Dat is iets dat we onmogelijk nog kunnen creëren in België.
Langs de andere kant ben ik ook niet de persoon om te zeggen dat vroeger alles veel beter was. Er is nog altijd veel goede muziek, en bands als The Kooks, Arctic Monkeys, Klaxons, Kings of Leon en Kaiser Chiefs – al ben ik daar zelf minder fan van – spreken wél aan tot de jongere generatie. Ik zou dus al lang blij zijn moesten ze met die muziek kunnen meezingen, en volgens mij kunnen ze dat ook. Daar willen we een platform aan geven.
Om echt die rockcultuur in België te krijgen, is het te laat. Dat is nu eenmaal zo. Ik ken mijn klassiekers wel en jij waarschijnlijk ook, maar dat heeft dan vooral te maken met wat je van je ouders meekrijgt of met mensen die je op jonge leeftijd hebt leren kennen en die je ingewijd hebben in die muziekscène.
Indiestyle: Dat klopt. Hoe ben jij er in gerold?
In mijn geval heeft mijn vader een grote rol gespeeld. Die was zot van de Beatles, de Beatles en nog eens de Beatles.
Toen kwam ik op het college terecht in het eerste of tweede middelbaar, waar iedereen Nirvana t-shirts droeg en depressief was omwille van de dood van Kurt Cobain. Ik vond die muziek niet slecht, maar ik had er geen zin in om depressief rond te lopen met lang haar en een lange zwarte t-shirt met Cobains overlijdensdatum erop. Ondertussen luisterde ik nog altijd naar de Beatles, wat ik eigenlijk betere muziek vond, maar dat kon ik niet zeggen.
Dan plotseling, in het tweede middelbaar, was Oasis daar. Die hadden dezelfde kapsels als de Beatles en waren zelf zot van de Beatles. Iedereen zei steeds dat ze ook klónken als de Beatles, maar dat heb ik eigenlijk nooit gevonden. Af en toe hoor je wel de invloeden, vooral op de laatste cd waar ze wat meer de psychedelische kant op gaan. ‘What’s The Story, Morning Glory’ was een popplaat en ‘Definitely Maybe’ was een punkalbum, en ik hoorde daar bitter weinig Beatles in. Maar ze waren dus wel gek van de Beatles en toen heb ik de klik kunnen maken en geleerd dat het dan toch cool kon zijn om de Beatles goed te vinden.
Vanaf dan ben ik met Oasis vertrokken en van daaruit heb ik ook Stone Roses leren kennen en alles wat achteraf gevolgd is in Engeland. Af en toe maakte ik een zijsprong naar Amerika – bijvoorbeeld met de opkomst van The Strokes – maar eigenlijk is het altijd heel Brits voor mij geweest.
Indiestyle: Naar welke nieuwe groepen luister je het liefst?
Ik vind de nieuwe cd van Kings of Leon geweldig. Echt super.
In Engeland heb je momenteel twee richtingen die worden uitgegaan. Enerzijds de generatie die voortkomt uit The Libertines, met natuurlijk Arctic Monkeys maar ook nog zovele andere indiebandjes zoals Dirty Pretty Things, bijvoorbeeld.
Langs de andere kant was er plots ook Klaxons, en ik denk dat er ook daaruit enorm veel goede muziek voortvloeit. Nochtans vond ik Klaxons de eerste keer dat ik hen live zag – in het voorprogramma van Arctic Monkeys in Londen – vooral een ontzettende chaos. Je voelde wel dat er iets in zat. Op hun cd werd alles goed geproduceerd en er staan ook een aantal bijzonder poppy nummers op, zoals ‘Gravity’s Rainbow’ en ‘Golden Skans’.
Ik heb nu wel de indruk dat de beste bands al zijn voortgekomen uit Libertines, Arctic Monkeys enerzijds en Klaxons anderzijds. Van bands als Foals en Vampire Weekend ben ik niet zo’n fan, ik vind dat er niet voldoende drive in zit.
Indiestyle: Ik had bij het optreden van Vampire Weekend een beetje het gevoel dat het pure enthousiasme ontbrak. Alles klonk krak hetzelfde als op cd, wat het optreden er natuurlijk niet spannender op maakt.
Dat gevoel heb ik ook. Ook bij Foals. Mystery Jets. Pas op, dat is muziek die we wel gaan spelen op Hindu Nights, ik heb het nu gewoon over mijn persoonlijke smaak. Ik heb liever iets waar wat meer energie achter steekt, iets wat ik wel heel erg voelde bij Arctic Monkeys toen die eerste cd uitkwam. Maar nu bij Crystal Castles, Kaiser Chiefs, Foals, Vampire Weekend, Mystery Jets… mis ik dat.
Indiestyle: Het originele idee lijkt wat uitgemelkt te worden. Is dat niet de normale gang van zaken, totdat er een nieuwe band met dat enthousiasme van bijvoorbeeld The Libertines opstaat?
Ja, klopt. Iedereen is momenteel gek op Late of the Pier. Ik vind dat niet slecht, maar heb er nu ook niet dat ultieme wauw-gevoel bij. Pas op, het is echt een goeie band en ik koop hun cd ook.
Misschien mogen we niet altijd wachten op een nieuwe Libertines of Arctic Monkeys of Oasis.
Ik dénk ook niet dat er ooit nog een nieuwe Oasis komt.
Enerzijds hadden zij die ‘chemistry’ tussen Noel en Liam, hetgeen puur toevallig was. Twee broers met legendarische ruzies, iets wat ze zelf niet in de hand gewerkt hadden, maar dat wel tot de verbeelding sprak. Langs de andere kant schreef Noel die eerste twee geweldige platen en dan ook nog eens ‘The Masterplan’, waarvan de B-kantjes misschien zelfs nog beter waren dan de A-kantjes. Ik denk niet dat we zoiets ooit nog gaan tegenkomen.
Even had ik het gevoel bij Arctic Monkeys. Die eerste cd was super en ook op de tweede zit het nog steeds heel erg goed. Last Shadow Puppets vind ik ook niet slecht, maar misschien toch iets minder dan Arctic Monkeys. Hetzelfde met The Rascals.
Bij veel bands vind ik sommige nummers wel goed, maar daar tegenover staan dan ook weer mindere dingen. Dat heb ik dan weer niet bij Kings of Leon, die maken een cd met zes steengoede nummers – en dat is dan hun tweede cd op evenveel jaar tijd.
Indiestyle: Hoe zou je een typische nacht in de Make-Up Club omschrijven?
Moeilijke vraag. Eigenlijk moet ik dat aan jou vragen, want jij bent al naar een aantal van de feestjes geweest. Je mag daar eerlijk in zijn, ook al zeg je dat je al duizenden van die feestjes kent.
Indiestyle: Helemaal niet. Zowel mijn vriendinnen als ikzelf hadden nooit eerder zo’n feestje meegemaakt in België. We waren heel blij om eindelijk feestjes te vinden waarop we nummer na nummer goed vonden en waarop we eens goed konden dansen.
Zo zou ik het zelf ook omschrijven. Of mensen nu echt naar indie luisteren of niet, ze zullen de muziek op ‘Hindu Nights’ en ‘I bet that…’ kennen. Ok, misschien niet de mensen die godganse dagen naar Donna luisteren, maar het volstaat naar Studio Brussel te luisteren om de muziek op ‘Hindu Nights’ te kennen, of je nu uitgaat op die muziek of niet.
Wat mij betreft is er een grote paradox. Wij zijn totaal nieuw en doen iets wat anderen niet doen, maar toch zijn we veel poppier dan heel wat feestjes waar wel massa’s volk heengaat.
Het is een beetje stom om rock ’n roll en indie te vergelijken met techno, maar neem nu ‘I Love Techno’. Daar gaan hopen mensen naartoe die helemaal niets kennen van de muziek die daar aan bod komt. Negentig procent van mijn vrienden die naar ‘I Love Techno’ gaan, hebben geen enkele cd van de artiesten die daar komen optreden. Ze gaan er naartoe omdat iedereen dat doet en ja, ze zullen wel staan dansen, maar moesten ze naar ‘Hindu Nights’ komen, zouden ze zeker 60 à 70 procent van de muziek kennen die daar gespeeld wordt.
Dat vind ik het leukste aan ‘Hindu Nights’. Dat je jezelf kan afvragen wat het volgende nummer wordt, want het zal waarschijnlijk wel weer iets zijn dat je kent, dat je de max vindt en waarop je eens stevig kan dansen. Op ‘Hindu Nights’ gaan we dat dus doen met rock ’n roll, op ‘I bet that…’ met indie. Op ‘Sugarpopp’ zullen we ook house spelen, maar dan wel house in de zin van Primal Scream, New Order, Digitalism, Klaxons, dingen die mensen kennen. We willen dat er voeling is.
De club wordt helemaal opnieuw ingericht en zal er echt knap uitzien, maar we willen niet dat mensen hier komen feesten omdat het een mooie club is of omdat er veel hippe mensen over de vloer komen, maar in de eerste plaats omdat ze weten dat er goede muziek gespeeld wordt.
Indiestyle: De muziek die we leuk vinden, maar vreemd genoeg nergens anders horen op feestjes.
Dat is echt wat we willen brengen. Sommige mensen brengen dan aan dat er toch ook Afrekeningsfuiven zijn. Ja, daar wordt voor een stuk goede muziek gedraaid, maar… Dit klinkt misschien pretentieus, maar er is goede muziek en slechte muziek. Ik probeer enkel de goede muziek te brengen.
Populaire muziek valt niet altijd onder de slechte muziek. Ik vind bijvoorbeeld ‘Streetgirls’ van Tocadisco en ‘I Kissed A Girl’ van Katy Perry echt goede nummers. Dat zal niet blijven duren, na twintig keer heb je het ook wel gehoord. Maar als zo’n nummer net uitgekomen is, mag je dat gerust van mij spelen.
Langs de andere kant, als er een dj komt op ‘Hindu Nights’ die Dire Straits of Joe Cocker oplegt, dan heb ik de indruk dat hij het niet echt snapt. Het moet poppy zijn, maar het moet tegelijkertijd ook smaakvol blijven, het mag niet plat gaan. Dat is natuurlijk een kwestie van smaak, en andere mensen zullen er misschien anders over denken, maar ik probeer dat smaakvolle element te behouden. Je mag niet alles draaien. Populair staat niet perse gelijk aan slecht, noch aan goed.
Indiestyle: Make-Up wil dus bewust een eigen stijl profileren.
Zeker. We willen er nooit over gaan, zodat mensen niet hoeven te zeggen dat er wel een aantal goede nummers gespeeld werden, maar dat dan plots ‘Eye of the Tiger’ werd opgelegd. Zoiets doe je best niet.
Soms is het wel moeilijk om de juiste balans te vinden. Zelf vind ik ‘Toxic’ van Britney Spears bijvoorbeeld een geweldig nummer en ik vind het ok dat een dj dat in het midden van zijn set draait. Andere nummers gaan er gewoon over en kan je gerust slecht noemen.
Op ‘I bet that…’ vond ik het heel jammer dat de dj na een hele reeks goede nummers plots ‘In The Summertime’ speelde. Ik dacht echt dat hij snapte wat we wouden doen, maar dan speelde hij dat nummer. Als je een sixtiesnummer wil spelen op een feest, speel dan ‘I Want To Hold Your Hand’ van de Beatles. Op ‘Sugarpopp’ gaan de deuren open om 10 uur en van 10 tot kwart na 11 gaan we – gewoon al om een statement te maken naar het publiek toe dat we niet de zoveelste club zijn die alleen keiharde house of minimal techno draaien – enkel zulke muziek laten horen (zet nummer van Otis Redding op), zodat de mensen zich gaan afvragen wat voor vlees ze in de kuip hebben. Dan kunnen we stilaan overgaan naar dit (speelt Amy Winehouse af) met wat Beatles en Stones ertussen. Later komen de dj’s en zij brengen er wat meer beats bij, maar we willen dus eerst aantonen dat we anders zijn dan de andere clubs.
Goede, herkenbare muziek is dus echt wat we beogen met Make-Up.
Indiestyle: Hoe ga je op zoek naar nieuwe muziek?
MySpace. En vooral goed luisteren. Een meisje gaf me eens een lijstje met bands die ik volgens haar zou moeten programma. Ze raadde me Late of the Pier aan, maar die kunnen we niet meer betalen. In dat geval moest ik eens luisteren naar Kap Bambino. Dat is meer muziek in het genre van Klaxons, maar ik denk niet dat het zou misstaan op ‘Hindu Nights’. Er staat dan een vrouw op het podium die waarschijnlijk niet kan zingen, maar ze straalt wel energie uit en dat zou wel eens kunnen aanspreken.
We hebben nu ook een optie genomen op Filthy Dukes, een dj-duo dat geregeld samen speelt met Erol Alkan, Klaxons en dergelijke.
Qua bandjes willen we graag werken met tips die we krijgen van jonge gasten. Ik ben zelf maar 25, wat nog niet te oud is, maar het is wel zo dat je als achttienjarige toch met nog meer nieuwe bandjes komt aangelopen. Ik heb ook niet meer de tijd om voortdurend NME’s te lezen en alles uit te checken, al ga ik me daar na de opening weer meer mee bezighouden.
Dat is één manier van input om aan nieuwe bandjes te geraken, maar daarnaast heb ik ook het geluk een aantal goede connecties te hebben in Londen, waardoor ik bandjes naar hier kan brengen vooraleer ze getekend hebben bij een major. Je moet natuurlijk hopen dat de jongeren je zullen volgen en dat ze ervan overtuigd raken dat we weten wat we doen. Je kan nu eenmaal niet van ons verwachten dat we een band als The Kooks programmeren, dat is onbetaalbaar én onze club is er ook niet geschikt voor met zijn maximumcapaciteit van 500 man. Ik verwàcht ook niet iedere week duizend man voor onze deur, ik hoop gewoon dat we telkens toch weer goed vol zullen zitten.
Indiestyle: Heb je nog muzikale ambities buiten de Make-Up Club?
Als Make-Up echt goed draait, zouden we in de zomer – wanneer we gesloten zijn – graag evenementen organiseren. In dat geval zouden we bijvoorbeeld feestjes als Hindu Nights en Beatbox meenemen naar evenementenstranden zoals Koksijde en Knokke.
Een andere piste is een festival op het St.Pietersplein hier in Gent, een puur indiefestival gemixt met dj’s die herkenbare, dansbare house brengen. Een beetje ‘I bet that…’ in festivalformaat.
Een derde optie is het organiseren van een festival samen met een andere club in Kroatië. Sinds de invoering van de sluitingsuren in Ibiza, zijn Kroatië en Bulgarije de nieuwe places to be. Daar zouden we eventueel iets willen doen, al kan ik daar nog niet veel over zeggen.
Binnen de Make-Up Club zelf hebben we echter ook nog plannen.
We zouden niet alleen vrijdag en zaterdag, maar ook donderdag graag feestjes willen organiseren. Het enige probleem is dat er voorlopig nog studenten in ons gebouw zitten. We hebben dit gebouw dan wel gekocht, maar omdat hun contracten al getekend waren onder de vorige eigenaar, hebben ze de studenten er nog niet uit kunnen zetten. In het weekend zijn zij naar huis, maar donderdag zouden we hun kunnen storen in hun slaap met onze feestjes. Daarom moeten we daar eerst een oplossing voor vinden.
Waar ik wel al mee bezig ben, is het maandelijks organiseren van optredens. Niks big-budget, gewoon leuke bands uit het Gentse, bijvoorbeeld aangevuld met Studio Brussel-dj’s.
Verder willen we ook graag workshops en andere creatieve mogelijkheden aanbieden: dj-workshops, graffitiworkshops, fotografiewedstrijden… We willen jongeren dus echt graag betrekken.
Op Facebook hebben we al een fotografiewedstrijd uitgeschreven, waarmee we jonge mensen aanmoedigen om hun werk op te sturen. Als we het goed vinden, hangen we hun werk uit in de club en geven we hen ook de kans om onze feestjes op foto of op film vast te leggen. Dat is een veel leukere manier van werken dan wanneer we professionele fotografen moeten inhuren.
Indiestyle: Je wil dus eigenlijk de kloof verkleinen tussen organisator en bezoeker?
Absoluut. De flyers voor de nieuwe ‘Hindu Nights’ en ‘Sugarpopp’ zijn ontworpen door een meisje dat in haar voorlaatste jaar grafische zit. Díe flyer (wijst andere, duidelijk minder originele flyer aan) is ontworpen door een professionele designer. De twee flyers van dat meisje vind ik echt tien keer beter.
Zolang mensen maar met goede ideeën afkomen, maakt het voor ons niet uit hoe oud ze zijn. We staan echt voor alles open, zolang het maar jong en muzikaal is. Ik weet het, dat zijn termen waar iedere club mee gooit. Neem nu Culture Club. Hun openingsfeest heet ‘Do you know where your teenager is at 5 o’clock in the morning?’. Wel, ik kan u zeggen: niet in de Culture Club. Daar zitten geen tieners meer, alleen jonge afgestudeerden met veel te veel geld en dikke BMW’s. Wij willen wél die tieners hebben.
Vandaar bijvoorbeeld het idee van de dj-workshop. Dj’s mogen niet ondergewaardeerd worden – het is een kunst om mensen twee uur aan een stuk te laten dansen – maar ze mogen zeker ook niet overgewaardeerd worden, omdat ze uiteindelijk succes oogsten met muziek van anderen. Voor het dj’en van sommige muziek moet je wel echt gekwalificeerd zijn in het mixen, maar met wat oefening kan ik bijvoorbeeld wel The Kooks, Oasis en Kings of Leon aan elkaar rijgen. We willen jonge mensen dan ook de kans geven om het zelf eens te proberen.
We hebben ook contact met The Blackbox Revelation en zouden een keer aan hun kunnen vragen of ze niet eens een paar drumlessen willen komen geven. Allerlei zaken waardoor me de jongeren muzikaal kunnen betrekken.
Momenteel is alles nog heel druk, dus het doorvoeren van die projecten – afgezien van de fotografiewedstrijd – zal pas voor binnen enkele maanden zijn. Maar er wordt al over gepraat, en dat is goed.
Wat positief is bij ons, is dat we het niet voor het geld doen. Ja, binnenkort ga ik naar Oasis in New York en dat wil ik me graag kunnen veroorloven, maar verder moet ik geen BMW hebben of een huis met een tuin die drie keer zo groot is. Dat interesseert mij, noch Mo. We willen gewoon een enorm leuke club zijn. Misschien dat het anders zal zijn wanneer we veertig zijn, misschien dat we dan vlug veel geld willen verdienen. Wie niet, hé? (lacht)
Dit weekend opent Make-Up Club het nieuwe seizoen met twee geweldige feestjes.
Op vrijdag drie oktober is er Sugarpopp met Tara Rocks (westrocks – london), Mikey Four (club nme – koko – london, razzmatazz – barcelona) en Nadiem Shah (stubru, maxximum).
Op zaterdag vier oktober krijgt Make-Up Reboot (cadenza records, panorama bar, watergate), Yannick Robyns & Markey en Igor & Gols over de vloer.
Dit zijn de leukste feestjes die gepland staan voor de volgende weken:
10 oktober: Partyharders + Ultravid
18 oktober: Hindu Nights
24 oktober: Beat Box
november: I Bet That You Look Good On The Dancefloor