Twee jaar geleden maakte het grote publiek voor het eerst kennis met Maya’s Moving Castle toen ze de finale van Humo’s Rock Rally haalden. Nu zijn de droomwerelden vol melancholie eindelijk gebundeld op de pas verschenen debuutplaat. Een week na de release sprak Indiestyle met frontvrouw Ann-Sophie Claeys.
Indiestyle: Hoe is het nu je debuut verscheen?
Ann-Sophie Claeys (AC): Heel spannend, maar ook heel druk met al die interviews, sessies enzovoort. De reviews zijn alvast meer dan goed. Wat ik allemaal mag verwachten? Geen idee, het is niet te voorspellen hoe alles zal lopen. Zolang de concerten maar volgen. We moeten wel nog groeien, zo bekend zijn we nog niet onder het volk.
Indiestyle: Wat vind je zelf van de plaat?
AC: Ik sta er volledig achter. Al had ik sommige zaken achteraf anders willen zien. Zo had ik graag meer tijd doorgebracht met de muzikanten in de studio – een werkpunt voor de volgende plaat.
Indiestyle: Je nummers zijn nogal donker getint. Past dat het best bij je persoonlijkheid?
AC: Redelijk wel, al was ik vroeger nog veel zwartmoediger. Nu ben ik wat opgeklaard (lacht). De donkere sfeer gaat er hoe dan ook altijd inzitten, want ik kan geen muziek schrijven zonder melancholie. Een nummer is pas een nummer als er diepgang in zit. Je zal er niet depressief van worden, zoals bij Soap And Skin, ik heb nog steeds een vrolijk kantje.
Indiestyle: Vanwaar de naam Maya’s Moving Castle?
AC: Die komt van de film ‘Howl’s Moving Castle’ van Hayao Miyazaki. En in een vorig project noemde ik mijzelf Maya, wat gewoon een mooie naam is.
Er moet een verhaal achter de song schuilen. Wat is een lied waard als je niets te zeggen hebt?
Indiestyle: Op de videoclip van ‘Next life’ lijk je net Björk?
AC: Velen zeggen dat, al was dat helemaal niet de bedoeling. We bekijken veel videoclips om ideeën op te doen, maar qua idee of voorstelling zijn er geen grote gelijkenissen met clips van Björk. Ik moet wel toegeven dat de sfeer gelijkaardig is, maar dat is dan eerder toevallig.
Indiestyle: Door welke artiesten word je wel geïnspireerd?
AC: We kopiëren nooit, al raakt iedereen natuurlijk wel geïnspireerd. In mijn jeugd waren vooral The Cure, Tom Waits en Jeff Buckley mijn grote helden. Nu zijn dat The Knife en Fever Ray geworden, maar ook Robyn of Lykke Li. Toevallig zijn dat allemaal Scandinavische bands. Elektronica is erg belangrijk omdat je er alles mee kan doen wat je wilt. Zo kan je een gitaar laten klinken als eender welk instrument. Live moeten er wel echte drums zijn voor een geloofwaardige dynamiek.
Indiestyle: Probeer je te experimenteren?
AC: Ik denk niet dat het vandaag de dag nog mogelijk is iets nieuws te brengen. Het belangrijkste is de zoektocht naar je eigen geluid en voor mij moet er een verhaal achter de song schuilen. Wat is een lied waard als je niets te zeggen hebt? Miyazaki’s films zijn ook een vorm van inspiratie, niet voor de absurditeit, maar voor het contrast tussen goed en kwaad. Die indeling is in Japan niet zo duidelijk als bij ons. Wij hebben een held en een slechterik, maar bij hen wordt dat allemaal door elkaar gehaald. Dat maakt alles wel interessant.
Indiestyle: Hoe ga je te werk bij het schrijven?
AC: Zoals in de single ‘Next life’ ga ik niet bepaald op zoek naar beats of zo, ik bekijk gewoon wat er past en wat niet. Voor de lyrics hou ik wel een boekje bij om te onthouden wat er in mij opkomt. Ik vertrek meestal vanuit de muziek – een simpele piano – om vervolgens met mijn stem de melodie te zoeken en dan kijk ik in het boekje voor een gepaste tekst.
Indiestyle: Twee jaar geleden speelden jullie de finale van Humo’s Rock Rally, maar nu pas komt het debuut er?
AC: Je kan ons niet vergelijken met toen. MMC is nu een heel andere band, ik ben zowat solo gegaan. Het waren mijn nummers die ik live probeerde te brengen, maar dat ging toen niet goed, want iedereen wou teveel zijn inbreng hebben. Nu is dat ook zo, maar de muzikanten weten dat de eindbeslissing bij mij ligt. Ik heb de plaat dan ook volledig alleen gemaakt en nadien zijn de muzikanten erbij gekomen. Het vergt wel tijd, ook om de juiste mensen te vinden.
Indiestyle: Wat verwacht je van de toekomst?
AC: We hebben geen bepaalde verwachtingen of dromen voor de toekomst, we laten alles op ons afkomen. Het is momenteel zo druk dat ik niet aan dromen toekom. Ik hoop gewoon mensen te bereiken en hen een boodschap bij te brengen.
Maya’s Moving Castle live zien kan binnenkort in Diksmuide (4AD, 24.11, info & tickets), Brussel (AB, 27.11, info & tickets), en Gent (Charlatan via democrazy, 28.11, info & tickets).
Album verdeeld door N.E.W.S