Julianna Barwick is op zijn zachtst uitgedrukt bijzonder. Haar muziek vindt nauwelijks referentiepunten en klinkt op heel wat momenten als een Gregoriaans kerkkoor. Het is in de vooravond dat Barwick, helemaal in het zwart gekleed, aankomt in het AB Café. Een hectische dag met taxistakingen en een opnamesessie op de VRT hebben alles in het honderd doen lopen. Genietend van wat kaas en olijven in combinatie met een sterk bier kregen we de kans om een heel klein beetje in haar (muzikale) ziel te kruipen.
Indiestyle: Eind augustus is er de release van jouw nieuwe plaat ‘Nepenthe’, op welke manier verschilt deze van al het vorige dat je reeds maakte?
J.B.: Wel, ik maakte reeds drie platen hiervoor en deed dat telkens op mijn eentje in mijn slaapkamer in Brooklyn. Voor deze ben ik naar IJsland getrokken, ik kreeg er hulp van producer Alex Somers. Ik verbleef er wekenlang en werkte er samen met een groep strijkers en ook een gitarist.
Indiestyle: Het was de eerste keer dat er sprake was van enige samenwerking?
J.B.: Voor één van mijn eigen platen wel ja, nooit eerder had ik een producer of überhaupt iemand die in dezelfde kamer was op het moment waarop ik mijn muziek maakte. Dat was een compleet nieuwe ervaring.
Indiestyle: Is het iets dat je fijn vond, dat je opnieuw zou doen?
J.B.: Zeker en vast! Ik zou zeker nog op mijn eentje iets willen maken, maar het was een fenomenale ervaring.
Indiestyle: Jouw muziek klinkt heel atypisch. Het is erg moeilijk om er een label op te plakken. Ergens doet het ver weg wat denken aan pakweg Sigur Rós. Waar komt de idee om dergelijke muziek te maken vandaan?
J.B.: Mijn muziek is hyperpersoonlijk, weet je, het komt heel natuurlijk uit mij. Ik denk er echt niet veel bij na, het komt vaak gewoon en is hoe dan ook sterk beïnvloed door wat in mijn omgeving gebeurt. Vaak zijn het gewoon losse ideeën die op een bepaald moment samen vallen en in een song passen.
Indiestyle: Het lijkt wel alsof je een soort schetsboek maakt waarin van alles staat, en dat dit plots een geheel gaat vormen.
J.B.: Wel bij deze plaat vertrok ik ‘s morgens naar Alex (Somers, producer), ik ging naar boven om in de studio te werken, hij bleef beneden en wilde dat ik piano ging spelen, met mijn stem en het loopstation experimenteerde. Ik verdween voor meer dan een uur en kwam dan met iets nieuws. Alex gaf zijn bedenkingen en zei wat hij goed vond en daar gingen we op verder.
Indiestyle: Het is vrij vreemd om muziek te maken waarbij de stem het belangrijkste element is, maar er tegelijk toch geen lyrics zijn. Ook de titels van nummers, waar komen die dan plots vandaan?
J.B.: Titels komen echt pas helemaal op het einde tot stand.
Indiestyle: Het gaat dus niet om zaken die je op voorhand in gedachten hebt, een thema, een gedachte?
J.B.: Over het algemeen niet, voor 95 procent is dat niet het geval. Ze zijn echt het allerlaatste en vooral iets dat ik, om eerlijk te zijn, moeilijk vind en liever niet doe. Het is iets dat het label wil, artwork, titels. Gewoonlijk luister ik naar mijn nummers en geef de song een titel die er voor mij wel bij past.
(foto door Shawn Brackbill)
Indiestyle: ‘t is dus echt een ‘must-do’?
J.B.: Ja. Op mijn eerste plaat werkte ik met ‘untitled 1’, ‘untitled 2’. Dat is echt omdat mijn muziek vaak voelt als een soort oefening, zeker in het begin. Pas als alle puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen denk ik aan een titel.
Indiestyle: Je bent bij een breder publiek vooral bekend omwille van samenwerkingen met andere artiesten. Is er iemand waarbij je denkt, daar zou ik verdorie bijzonder graag eens de studio mee in duiken?
J.B.: Dat zijn er een hele hoop, met soundtrackmuzikanten, zoals John Williams, die is echt één van mijn favorieten. Ook de frontman van Perfume Genius, ik ben gek van die zijn stem.
De kwaliteit van de stem is echt van levensbelang voor mij
Indiestyle: Ook hier staat de stem echt centraal.
J.B.: Ja, zeker en vast, de kwaliteit van de stem is echt van levensbelang voor mij.
Indiestyle: Zijn deze mensen dan ook een vorm van inspiratie?
J.B.: Het is moeilijk om te zeggen wat mij echt inspireert. Alles dat zich rond mij afspeelt heeft een rol in het proces van mijn muziek, ik laat me nooit echt rechtstreeks inspireren door een bepaalde artiest, ik laat me nooit helemaal onderdompelen om dan een soort rip-off te maken. Uiteraard hebben die mensen een invloed, maar die is eerder onderhuids.
Indiestyle: Met de nieuwe plaat trok je dus naar IJsland, zijn er andere plaatsen waar je bijzonder graag aan een nieuw project zou werken?
J.B.: Hoe meer avontuur hoe beter. Ik zou bijzonder graag eens naar Argentinië gaan of naar Japan, of Nieuw-Zeeland. Ik zou echt graag overal zijn (lacht).
Indiestyle: Van unieke locaties gesproken, je speelde een tijd terug ook in het Guggenheim museum in New York, hoe was dat?
J.B.: Dat was ongelofelijk, het was als een droom die uit kwam. Ik leef nu ruim twaalf jaar in New York en ik had nooit gedacht dat me zoiets zou overkomen. De curator wilde me absoluut, net zoals hij ook Rumer er graag bij wilde. We worden vaak in dezelfde categorie ondergebracht: single, vrouwelijk… Rumer is ook echt iemand van mijn absolute lievelingsartiesten.
Indiestyle: Is het iets heel typisch voor Julianna Barwick dat ze een soort cross-over maakt, tussen enerzijds muziek en anderzijds performancekunst? Om ergens een brug te slaan?
J.B.: Dat weet ik niet echt, ik speel bijzonder graag op ongewone locaties en ik ben gek van plaatsen als het Guggenheim. Ze zijn bijzonder arty en ik ben er werkelijk heel erg graag.
ik zing voortdurend, mensen rond me worden vaak horendol
Indiestyle: Het is dus geen droom om in grote concertzalen à la l’Olympia of de Royal Albert Hall te spelen?
J.B.: Nee, helemaal niet. Wat ik wil is een PA-systeem waarmee ik kan reizen, dan kan ik me in een grot, kelder of zelfs parkeergarage zetten. Het is op geen enkel moment de bedoeling om in zo’n zalen te belanden. Ik hou gewoon heel erg van zingen, ik zing voortdurend, mensen rond me worden vaak horendol. Ik hou echt van het maken van muziek.
Indiestyle: Moest de kans voor het oprapen liggen, je zou er in een bocht aan voorbij gaan?
J.B.: Bedoel je dan de miljoenen dollars? Ja ik denk het wel. De soundtrack van een film maken zou ik geweldig vinden. Ik maak muziek en geniet van een soort bohemersbestaan. Het rondtrekken van land naar land, genieten van traditioneel eten en kennismaken met mensen. Het is werkelijk nooit mijn bedoeling om de Rolling Stones achterna te gaan (lacht).
Indiestyle: Als er nu een vliegtuig klaarstond en je kon kiezen waarheen, waar zou het je heen brengen?
J.B.: (heel snel en doordacht) Japan. Alles aan dat land fascineert me. Het eten, de cultuur, het landschap. Japan, absoluut.
Nepenthe komt op 20 augustus uit bij Konkurrent.
Julianna Barwick staat de komende maanden een aantal maal in België en Nederland, op de Feeërieën in Brussel (28.08), alsook in Utrecht (05.09) en in Amsterdam (06.09), telkens op de Night of the unexpected festival.