Dertien september kwam hun debuutplaat ‘Come and see’ uit. Bijna een maand later, op 14 oktober, stelt Gurriers deze voor aan het Belgische publiek, in de AB Club. Wij spraken met zanger Dan Hoff over de uitdagingen van het Ierse muzieklandschap, de connectie met Tramhaus. Verder zoeken we uit wie het artistieke brein van de band is, de groeiende vraag naar koelkastmagneten en het belang van reviews: “Ze kunnen zeer helpend zijn wanneer ze goed geschreven zijn. En wanneer ze slecht zijn, gaat wellicht niemand ze lezen.“
Voor wie Gurriers nog niet kent en het alsnog tot dit artikel geschopt heeft is dit hoe ze zichzelf omschrijven: “We zijn een Ierse band bestaande uit vijf onstuimige jonge mannen die ervan houden om muziek te maken. Muziek is voor ons een catharsis om het over zaken te hebben die ons verontrusten of irriteren. En daarnaast een manier om de of onze wereld wat op te fleuren.“
De rauwheid die muzikaal vervat zich in ‘Come and see’ komt ook tekstueel terug. Het laat de luisteraar reflecteren over het eigen innerlijk kompas. Toch is het voor Hoff niet belangrijk dat er een dieperliggende boodschap vervat zit in de muziek.: “ik ben een spons als het op inspiratie aankomt. Ik schrijf over de zaken die ik zie en uniek vind, over de dingen die me bezighouden of interesseren. Ik ben niet de persoon die preekt of aanzet zich tegen de regering te verzetten, dat moeten politiekers maar doen.” De thematische voedingsbodem voor ‘Come and see’, die ontstond tijdens de bevreemdende covid-periode, heeft bijgevolg geen voorspellende kracht voor invalshoeken op eventuele volgende platen.
Uit het beluisteren van de plaat en het gesprek met Hoff zouden we kunnen afleiden dat Gurriers zich zowel muzikaal als tekstueel nergens wil aan vastpinnen. Hoff vindt het bizar om na te denken over hoe zaken die vijf jaar onmogelijk werden geacht, nu als het nieuwe normaal worden gezien. De kans bijvoorbeeld dat Trump zomaar opnieuw zou meedingen naar het presidentschap leek wel een slechte mop. Nu zou die zomaar werkelijkheid kunnen worden.
Kleine geheimpjes
Een specifieke eigenschap van een debuutplaat is wellicht het feit dat nummers vaak al enkele jaren een ‘live’ bestaan leiden. In het geval van Gurries bestaan de nummers reeds enkele jaren. De release verandert echter iets aan het bestaansrecht van de nummers. “Het zijn jouw nummers, tot je ze op de wereld loslaat. Je kleine geheimpjes zijn niet meer van jezelf. Het is aan de mensen om er naar te luisteren, ze te ontleden en er mening uit te halen. Mensen worden vanaf dan betrokken op het proces en op de muziek an sich. Ze kunnen de nummers nu (her)kennen op onze optredens, wat dan wellicht ook van invloed zal zijn op de beleving ervan.“, vertelt hij.
‘Come and see’ lijkt in dit opzicht aan te geven dat ze klaar om de feedback van de wereld te ontvangen. Hoff vond zijn inspiratie voor de albumtitel onder andere in zijn liefde voor bizarre en vreemde films. De titel refereert naar de gelijknamige film, een levendige en groteske Russische anti-oorlogsfilm. “Come and see is tevens een religieuze zin die je in de Bijbel terugvindt – Johannes 1, vers 39-46 – wat het geheel extra interessant maakt. Al ben ik zelf niet religieus, ik hou gewoon van de naam. Op een dag werd het de titel van een nummer waarna het onze boodschap werd om de wereld uit te nodigen om ons te ontdekken.“
Wat ons bevalt aan de plaat is dat het muzikale en het thematische elkaar vaak versterken. De schreeuwerige gitaargeluiden passen bijvoorbeeld feilloos bij de thematiek en het woord ‘Nausea’. “Het nummer ontstond toen Ben (O’Neill, gitarist van de band) tijdens een jam plots met het sirene-achtig gitaar geluid kwam aandraven. Het coole was dat het niet het beste geluid ooit was, maar het net een schokkend en bizar karakter had. We hebben dat dan als vertrekpunt genomen waarop ikzelf met het woord nausea kwam aanzetten omdat ik toen net het gelijknamig boek van Jean-Paul Sartre aan het lezen was.“, verhaalt Hoff.
Creatieve impulsen
Toch is er geen vaststaand patroon om tot nieuwe muziek te komen. Een gedicht dat Hoff schreef kan als startpunt dienen. Maar evengoed de ritmes die de band aanbrengt, kunnen dat zijn. O’Neill blijkt vaak met de creatieve impulsen te komen. “Ben is een genie. Hij kan als een soort evil professor thuis zitten om wekenlang songs te schrijven. Om daarna op repetitie te verschijnen met de boodschap: ik heb een volledig album geschreven.“, verklaart hij.
De galm in ‘Prayers’, een nummer over priester die twijfelt over zijn roeping, is niet het gevolg van de samenwerking met producer Alex Greaves (bdrmm, Working men’s Club, Pulled Apart by Horses). Zijn tot studio omgebouwde kerk past dan wel in het verhaal. Het echoënde effect is louter een toevalligheid: “Ben – alweer hij – is echt sterk met klanken en had deze riff eigenlijk al lang voor Gurriers bestond. Achteraf gezien is het grappig, ook gezien de thematiek, dat we dit nummer in een kerk hebben opgenomen.” Greaves hield de band vooral scherp om de lat naar een hoger niveau te tillen: “Er was een zeer goede verstandhouding tussen ons. We konden kritisch zijn naar elkaar omdat er geen ego’s in het spel waren en het maken van een sterke plaat voorop stond.”
Ondanks het etiket post-punk zijn er heel wat andere genres te horen op ‘Come and see’. ‘Approachable’ heeft een stonerrif waar we zelf voor in zwijm vallen. ‘Prayers’ herbergt shoegaze. ‘Des Goblin’ is dan weer elektro met punk invloeden, en ga zo maar door. We vroegen ons echter af welke bands van invloed zijn op de plaat die mogelijks niet meteen in de hoofden van de luisteraars zouden oppoppen? “De rauwheid en over the top vocals van ‘No more photos’ bevat heel wat Black Flag invloeden. Viagra Boys is zeker aanwezig op de plaat, alsook Nick Cave & The Bad Seeds en Gilla Band. Daarnaast zit ‘Electric Relaxation’ van A Tribe Called Quest er zeker in, mede dankzij Mark (gitarist) die een grote hiphop-fan is.“
Massive Attack
Wie deze zomer Massive Attack live aan het werk zag, weet dat muziek veel naast een auditief en visueel schouwspel ook een geweten kan schoppen. Toen we de clip van ‘Approachable’ zagen, moesten we terugdenken aan die avond op De Kaai in Lokeren. Niettegenstaande de beelden een reactie vormen tegen de opmars van extreemrechts in Dublin, wil de band er geen zwaarbeladen thema van maken: “Ben en Mark hebben de clip gemaakt. Voor mij was het belangrijk dat de rechtse beweging als idioten werden afgeschilderd. We kunnen niet voortdurend woede gebruik om ons ongenoegen te uiten. Humor en het compleet belachelijk maken van de ander kan ook een manier zijn om om te gaan met de vreselijke situatie waar we ons in bevinden. Ben en Mark zijn hier geniaal in geslaagd.“, klinkt het.
Alsof dat niet genoeg ode aan Ben was, blijkt ook de hoes van de plaat van zijn hand te komen. De inspiratie ervoor haalde hij bij ‘Guernica’ van Picasso: “Ondanks dat de thematieken van de plaat niet de inspiratiebron waren, zie ik zelf in de karakters op de hoes mensen die ofwel in opstand komen ofwel aan het dansen zijn. Het is onduidelijk wat ze aan het doen zijn en dat vind ik net een interessante positie voor de plaat an sich.”
Kinderdroom
Met de release van een eigen vinylplaat, waar mensen hopelijk naar gaan luisteren, gaat er een kinderdroom van Hoff in vervulling. Niet alleen is hij enthousiast om als lokale band een debuut terecht te zien komen in de platenzaken van Dublin. Hij voelt zich bevoorrecht dat ‘Come and see’ het ook tot het buitenland heeft geschopt: “Het is groter dan ik ooit voor mogelijk achtte dat het zou zijn”. Gurriers kon zich als post-punkband nestelen in de slipstream van stads- en landgenoten als Gilla Band, The Murder Capital en Fontaines D.C.. Al is het maar de vraag of het een zegen of een vloek is dat het publiek dergelijke referentiepunten heeft. Zelf ziet Hoff de scene als invloed en inspiratie om zelf een band te beginnen en je eigen ding te kunnen en mogen doen: “Als zij erin slagen om hun muziek uit te brengen en optredens te spelen in België en Europa. Dan is het ook voor ons mogelijk om die stap te zetten. Deze bands hebben deuren geopend voor Ierse bands en ook getoond dat onze roots en ons accent net troeven kunnen zijn naar de buitenwereld toe.”
Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. In het Verenigd Koninkrijk sloten in 2023 alleen al 125 zogenaamde grassroots venues de deuren. De kleinschalige muziekclubs die broodnodig zijn om bands hun eerste stappen te laten zetten, zijn ondergesubsidieerd. Hierdoor hebben jonge bands het moeilijk om door te groeien. Ook in Ierland hebben jonge bands het niet onder de markt: “Er zijn de voorbije jaren enkele belangrijke venues gestopt waardoor er in Ierland wellicht maar een twintigtal night clubs en venues over blijven. Daarnaast is er een geweldige music scene in Dublin en Galway waarvoor helaas geen gepaste infrastructuur bestaat zodat die scene in ideale omstandigheden kan gedijen. We hebben geen mekka waar alle hippe mensen naar de beste bands kunnen komen kijken. Dus als je als band uit Cork of Galway naar Dublin komt moet je er voor zorgen dat je bij vrienden kan blijven slapen, dat je vervoer voor jezelf en je materiaal moet zien te regelen. Het is helemaal niet evident en duur om als kleine of jonge band je plek te veroveren. Zelf zijn we er goed in geslaagd om ons hierin te navigeren door extreem bankroet te zijn en er nog blij mee te zijn ook.”
De bromance met Tramhaus
Nu hun debuut uit is en Gurriers in oktober een volledige maand doorheen Europa tourt, rijst de vraag waar hun ambitie ligt? “Het zou geweldig zijn mocht de band onze enige prioriteit kunnen zijn. Het is moeilijk om in een creatieve mindset te zitten als je ook nog moet werken om te overleven. Dus mochten we financieel kunnen teren op de band zou ons dat een pak creatieve vrijheid opleveren.” Het winnen van zieltjes om dit doel te bereiken is al enkele jaren ingezet. De eerste shows van Gurriers dateren van oktober 2021. Na hun passage op Absolutely Free Festival (AFF) deze zomer, ontvingen we via Whatsapp berichten over hoe overweldigend de band live is.
Binnen enkele weken staan ze in een uitverkochte AB Club om hun plaat voor te stellen. Dan stelde ons gerust. Hij vindt het vreselijk dat goede muzikanten met goeie nummers soms verveeld op een podium staan. Een band moet het voorbeeld geven van wat ze willen zien van hun publiek: “We geven ons elk optreden 100%. Of het nu voor 10 of voor 10 000 mensen is. We zullen altijd het allerbeste van onszelf geven. We willen plezier maken en zoveel mogelijk bewegen en dansen mét het publiek. Wij zien het als een verplichting om het publiek een uur lang uit te nodigen om helemaal loos te gaan.“
Opvallend deze zomer was het Rotterdamse Tramhaus dat zowel op Best Kept Secret als op AFF het podium kwam bevolken tijdens ‘Approachable’. De Nederlanders hadden tijdens Into The Great Wide Open een grote indruk nagelaten op Gurriers. Naderhand raakten ze kort aan de praat. “Nadat ik Tramhaus enkele maanden later op Left of the Dial tegenkwam, stelde ik, geholpen door bier en whisky, voor dat we de volgende keer hun voorprogramma gingen verzorgen. Ze gingen akkoord en sindsdien zijn we goeie vrienden geworden. We delen dezelfde ideeën als mens en dezelfde energie op podium en het is gewoon tof om vrienden te hebben in het buitenland die je een keer per jaar ziet.”, gaat hij na.
Wanneer we Dan vragen wat het vriendelijkste is dat we voor onze medemens kunnen doen, zelfs wanneer we afkeer voor die persoon voelen, krijgen we een antwoord dat past bij het aimabele karakter van de zanger en de band. Terwijl Hoff nadrukkelijk aangeeft dat hij geen nieuwe John Talbot wil worden. “Heb mededogen voor de ander. De meeste mensen hebben een reden om ofwel neerslachtig of boos te zijn op anderen. Empathie maakt het mogelijk om elkaar beter te begrijpen, in plaats van elkaar naar de keel te grijpen. We leven in tijden waar we boven elkaar willen roepen, terwijl we beter de tijd zouden nemen om zonder oordeel naar elkaar te luisteren.“
Naast deze wijze woorden heeft Hoff nog één verzoek voor de fans die naar hun optredens komen kijken: “breng een koelkastmagneet mee van elke stad waar we spelen!”
We zien elkaar op 14 oktober, in Brussel, mét een koelkastmagneet! (tickets & info)