Na reünie-platen en concerten van My Bloody Valentine en Slowdive, kon die derde band van de heilige shoegaze-drievuldigheid natuurlijk niet achter blijven. RIDE kondigde in 2015 aan dat ze een aantal concerten zouden spelen (onder andere op Pukkelpop en Best Kept Secret), de eerste sinds de split van 1996. Enkele maanden geleden volgde het verrassende nieuws dat de band uit Oxford een nieuw album uitbrengt op 16 juni, getiteld ‘Weather diaries’.
Proficiat met jullie nieuw album! Vooraleer we daar op inzoomen willen we graag weten waar het reünieplan vandaan kwam.
Bell : Het idee borrelde al eventjes, maar we hadden het allemaal behoorlijk druk. Laurence heeft bijvoorbeeld een tijdje gedrumd bij The Jesus & Mary Chain, terwijl ikzelf tien jaar van mijn leven besteed heb aan Oasis. Voor de uiteindelijke reünie kregen we al gedurende vijf jaar vele aanbiedingen om nog eens samen op een podium te staan, en die werden alsmaar groter en serieuzer. Uiteindelijk was Mark degene die zei : “als de tijd er rijpt voor is, dan doen we het gewoon”. Vervolgens kregen we een aanbod voor een aantal optredens gedurende drie weken en dat paste in ieders schema, dus besloten we ervoor te gaan. Als het goed uitdraaide – geweldig. Was dat niet het geval dan deden we gewoon voort zoals we bezig waren. Gelukkig werkte het zo goed dat we shows bleven doen.
Maakte het album altijd al deel uit van het reünie-plan?
Bell : Neen, maar aan het einde van de tour beseften we wel dat we een album wilden maken. We hebben er dan uiteindelijk een half jaar aan geschreven en rond oktober zijn we zeventien dagen de opnamestudio ingedoken met Erol Alkan.
Zeventien dagen? Dat is vrij snel.
Bell : We gingen goed voorbereid de studio in : de demo’s waren af en de teksten op enkele na volledig geschreven. Alles werd live ingespeeld, afgezien van wat overdubs en studio-trucjes van Erol. We zijn niet het type band dat het schrijfwerk nog in de studio doet.
Waarom kozen jullie om te werken met electro-grootheid Erol Alkan?
Bell : Als je deel uitmaakt van een rockband en samenwerkt met een rock producer, dan krijg je een rock album. Wanneer je aan de slag gaat met een elektronische producer krijg je een veel interessanter album… Of een shit album (lacht). We wilden vooral een frisse insteek in onze muziek. Erol benaderde ons album zoals een dj-set – zo heeft hij een ingebouwd zesde zintuig om aan te voelen wanneer het publiek interesse zou verliezen, of als het nodig was om van dynamiek te wisselen. Als ik er zo over nadenk, denk ik dat veel dj’s goede producers zouden zijn.
Gardener : Hij is vooral een muziekliefhebber en straalde een zeer goede vibe uit. We wisten ook op voorhand dat hij RIDE wel apprecieerde.
En Alan Moulder mocht weer de finale mix verzorgen?
Gardener : We gingen voor een ‘wijd’ geluid op dit album en van Alan wisten we dat hij songs mooi kan uitbalanceren, zoals hij ook op ‘Going blank again’ deed. Hij heeft bovendien een geweldige studio en was het gewoon tof om hem nog eens te zien (lacht).
Jullie nieuwe album ‘Weather diaries’ voelt meer aan als een logische progressie na ‘Going blank again’ (1992), dan pakweg ‘Carnival of light’ (1994). Is dat een bewuste keuze?
Bell : Grappig dat je dat zegt, want het muzikale vertrekpunt is zeer verschillend van ‘Going blank again’. Er werd echter wél bewust gekozen om terug te gaan naar dezelfde mindset tijdens de opnames van die plaat. We wilden nieuwe dingen proberen en daardoor heeft de muziek wellicht diezelfde energie. We wilden de draad niet gewoon oppikken waar we die in 1996 lieten liggen, want toen bevond de band zich in een zeer slechte staat en amuseerden we ons niet meer, wat uiteindelijk ook tot de split leidde.
Kan je iets over titelnummer ‘Weather diaries’ vertellen, het langste nummer op de plaat?
Bell : Het nummer zelf komt van een instrumentale demo, terwijl de titel gebaseerd is op een tentoonstelling die Steve (bassist) bijwoonde. Vervolgens zocht ik op basis van die titel ‘Weather diaries’ een bijpassende melodie en woorden. Het nummer handelt over de periode toen ik nog jong was – toen betekende ‘mooi weer’ gewoon ‘mooi weer’, terwijl wanneer het nu warm is je jezelf afvraagt af of het al dan niet door de klimaatverandering komt. Je bent wat meer achterdochtig in deze moderne tijden, als in “wanneer dingen goed zijn, is dat dan een slecht teken?”. Op de tweede helft van het nummer wilden we het sonisch equivalent bereiken van een storm – waar vooral Erol zijn studiotechnieken goed van pas kwamen.
Gardener : Omdat dit nummer zo speciaal voor ons was, beslisten we dat het de titel van de plaat moest worden, en ook omdat het de andere nummers thematisch omkadert.
Is er eigenlijk een centraal thema? Jullie refereren vaak naar het weer op een aantal nummers?
Bell : Een thema zit er niet in, al zijn er behoorlijk wat raakvlakken met politiek. Eigenlijk is de plaat vooral een opsomming van liefdesliedjes. En die referenties naar het weer… Tja, we zijn Britten (lacht).
Waar komt het artwork vandaan?
Bell : Het ontwerp werd geïnspireerd door het Franse boek ‘La beauté est dans la rue’ uit 1968, een posterboek waarin Parijse protesten werden gevisualiseerd. Een deel van het artwork in dat boek was anoniem gedaan, dus in theorie kon je het gewoon hergebruiken. Uit respect voor die revolutionaire beweging hebben we echter ons eigen artwork gemaakt dat erop gebaseerd was. Het is een tekening van een vrouw die een projectiel werpt, vermoedelijk een baksteen of een brandbom.
Wat zijn jullie favoriete songs op de plaat?
Bell : ‘Cali’ en het korte instrumentale ambient-nummer ‘Integration tape’, een referentie naar ‘Disintegration loops’ van William Basinki.
Gardener : Voor mij is dat ‘Lannoy point’, al is dat vooral te wijten aan het feit dat mijn dochter iedere keer “daddy song, daddy song” roept wanneer het nummer afspeelt in de auto. Als het nummer al werkt voor een driejarige… (trotste vader-blik)
‘Cali’ en ‘Lannoy point’ zijn toevallig ook mijn favorieten. Misschien wel de meest ‘shoegazey’ nummers op het album. Het nieuwe album is dan ook geen shoegaze-plaat volgens het boekje.
Bell : Er staan misschien een of twee ‘traditionele’ shoegaze-nummers op ‘Weather diaries’. Echter, als je kijkt naar onze eerste plaat ‘Nowhere’, dan valt ook maar de helft van de songs op dat album in die categorie.
Gardener : Inderdaad, het is eerder een mix van stijlen – iets wat RIDE altijd is geweest. Als je het shoegaze-label wegneemt spelen we eigenlijk gewoon rock muziek.
Bell : The Beatles gemixt met My Bloody Valentine – dat is zowat het uitgangspunt van RIDE. Mensen focussen vaak op onze sound, maar eigenlijk gaat het vooral om de songs bij ons.
Dat onderscheidt jullie ook van die andere twee grote shoegaze-grootheden My Bloody Valentine en Slowdive.
Bell : Klopt, wij schrijven onze songs op een rechttoe-rechtaan manier. Ik vermoed dat The Valentines en Slowdive hun muziek op een meer abstracte manier benaderen waarbij het geluid belangrijker is dan het nummer op zich. Ik kan natuurlijk ook mis zijn.
Wat is eigenlijk jullie mening over dat ‘shoegaze’ label? Kevin Shields van My Bloody Valentine heeft er bijvoorbeeld een hekel aan.
Bell : Je moet het natuurlijk ook wat in de tijdsgeest zien. Begin jaren 90 was het een ietwat denigrerende term, maar dezer dagen is het een handige benaming om muziek te beschrijven en we zien het dan ook als een compliment. En als iemand je een compliment geeft, dan moet je daar niet moeilijk over doen. Ik denk bij shoegaze alleszins niet meer aan mijn schoenen, enkel aan het muzikale aspect. (lacht)
Gardener : Het is een genre in een platenwinkel dus… Sommigen gebruiken de term ‘dream pop’, ‘shoegaze’ blijft echter het vaakst terugkomen.
Op 16 juni komt jullie plaat uit. Gaan jullie die ook live voorstellen in België?
Bell : Voorlopig zijn er nog geen concrete plannen, maar aangezien we hier nu in Brussel aan het praten zijn vermoed ik dat we sowieso nog in Brussel gaan spelen!
Gardener : We laten je iets weten wanneer het zover is!
Om af te sluiten – gaat het bij deze plaat blijven, of hebben jullie nog wat achterwege?
Bell : We zien dit zeker als een nieuw hoofdstuk voor de band en zijn dus absoluut van plan door te gaan.
Gardener : Zeker, we hebben opnieuw benzine in onze tank!