Op het kantoor van het platenlabel Fake in het centrum van Gent werd ik door Brihang ontvangen. Met een goed glaasje water erbij (rappers zijn zo cool en decadent!) hadden we een gesprek over kunst en inspiratie, maar natuurlijk ook over zijn eerste plaat ‘zolangmogelijk’, die hij op 16 november zal voorstellen in Gent en op 18 november overal in de rekken zal liggen. Boudy Verleye, de man achter Brihang, wil vooral zijn eigen ding doen, dat moet zowat de rode draad doorheen het verhaal zijn.
Tegenover mij zit een tevreden man. Na twee ep’s ligt nu z’n eerste full album bijna in de winkelrekken. Naar zijn eigen gevoel is die plaat verschillend van z’n ouder werk. Dat komt onder meer door z’n samenwerkingen met andere producers, terwijl hij voorheen alles zelf deed. “Op een of andere manier daagde mij dat uit, om anders te gaan schrijven of mijn stem anders te gaan gebruiken. In dat opzicht denk ik wel dat ik een evolutie heb doormaakt, dat ik iets minder braaf ben geweest dan op mijn vorig werk. Er blijft nog altijd een zoektocht naar wat ik echt wil doen.” Een van die producers is Moodprint, een jonge Leuvenaar die onder meer al de eerste single ‘Balanceren’ producete, niet geheel toevallig een nummer dat anders klinkt dan de rest van het album. Variatie in geluid was dan ook belangrijk voor de rapper: “Als alle nummers dezelfde sfeer uitstralen, is het uiteindelijk ook maar een beetje saai. Nu klinken de songs ofwel extreem rustig of extreem luid.”
Muzikaal gezien werd Verleye beïnvloed door drie zeer uiteenlopende figuren. Als voorname bronnen van inspiratie haalt hij Kendrick Lamar, Spinvis en Nick Cave aan. Nogmaals een bewijs van het eclecticisme dat in ‘zolangmogelijk’ vervat zit. Wie goed luistert hoort die invloeden effectief weerklinken doorheen de plaat. Zo is ‘Slag 13’ een erg Spinvis-achtig nummer, terwijl Brihang elders af en toe zijn beste Nick Cave-timbre naar boven haalt.
“Eigenlijk ben ik bang om dood te gaan. Ik wil dingen nalaten.”
Daarnaast vindt de Knokkenaar ideeën buiten muziek. Hij volgde bijvoorbeeld een opleiding beeldhouwkunst. Het zoeken, dat wikken en wegen om iets te maken, zit ook vervat in deze plaat: “Eigenlijk ben ik bang om dood te gaan. Vandaar bestaat misschien die drang om dingen te maken of te doen. Ik wil dingen nalaten. Mijn inspiratie komt zeker niet uit de hiphop alleen. Een caissière die fucking graag haar job doet kan me inspireren om een mopje te maken. Uit kunst haal ik natuurlijk ook inspiratie. Ik heb op een kunstschool gezeten, dus is het evident dat ik daarover spreek. Ik ben niet de grootste kenner, maar kunst kan me wel enorm raken. Daarom verwerk ik graag wat verwijzingen in m’n teksten.”
Ondanks de vraag van grotere labels koos Brihang toch voor het Genste platenlabel Fake Records om z’n debuut te releasen. Een zeer bewuste keuze: “Ik vind Fake een heel cool label, de gasten erachter zijn ondertussen maten geworden. Ze hebben de beste bedoeling met mij en met wat ik doe. Ik krijg daar een enorme vrijheid. Bijvoorbeeld een week in de studio zitten zonder relevant resultaat, dat zou allemaal iets minder evident zijn bij een groter platenlabel. Na het nieuws dat de show in de Minnardschouwburg uitverkocht was, stonden de grote labels daar. Maar ik denk dat het heel belangrijk is voor jonge muzikanten om fouten te kunnen maken en zo te groeien. Op die manier kunnen we misschien ook van Fake een gezond label maken.” Het is duidelijk dat Brihang de tijd neemt om zich te ontwikkelen en vooral zijn eigen verhaal schrijft, op zijn eigen tempo werkt en zonder al te veel beïnvloeding van buitenaf muziek maakt.
Je zou het tegendraads of eigenzinnig kunnen noemen, maar die termen hebben een eerder negatieve connotatie. Brihang doet gewoon z’n ding. Vanuit die redenering snap je ook dat hij ‘Balanceren’ eerst naar buiten bracht, een nummer dat geen echte single is als we door de ogen van radiomensen kijken. Net om dat stramien van verwachtingen, gecreëerd door het winnen van De Nieuwe Lichting, te doorbreken. ‘Te groot’, het eerste nummer op ‘zolangmogelijk’, gaat over die verwachtingen.“Zeker na die winst werd verwacht dat ik meteen een plaat zou maken. Ik zou snel muziek moeten aanleveren”, zegt hij nu. “De vraag is dan of dat muziek moet zijn die op de radio kan komen. Ik vond opeens dat ik muziek moest maken die veel meer mensen goed zouden moeten vinden, iets wat blokkerend werkte. Ik heb dat dan ook meteen losgelaten en gewoon gedaan wat ik dacht dat ik moest doen: ermee klungelen.”
“Alles is gewoon een spel.”
Brihangs eigenzinnigheid uit zich op verschillende manieren. Bijzonder is dat Brihang nog steeds muziek opneemt in z’n eigen slaapkamer. Wat hem opnieuw heel wat vrijheid bezorgt. Tot de dag voor de mastering paste hij dingen aan, zoals bijvoorbeeld het laatste woord van de plaat. Nu is dat ‘hallo’, wat veel zegt over de ironie en humor die in de muziek van Brihang sluipt. Wie zijn werk een beetje kent, zal merken dat er regelmatig woordspelingen te horen zijn. “Alles is gewoon een spel. Hoe je twee objecten naast elkaar plaatst, dat is een spel, een zoektocht. In de taal is dat een beetje hetzelfde. Ik heb nooit veel gelezen maar dankzij poëzie ging er een nieuwe wereld voor me open. Ik kreeg liefde voor taal. Spelen met woorden is daar dus een logisch gevolg van. Ik werk nooit met een thema. Als ik een nummer maak, begin ik nooit met een vast omlijnd onderwerp. Er zijn constant vertakkingen die overlopen. Ik geef de mensen een idee, om daarop verder te werken. Niet per se van: dáár gaat het over. Laat de mensen dat maar zelf invullen.”
Eenzelfde ambiguïteit duikt op met betrekking tot de hiphopwereld. Probeer maar eens een etiket te plakken op de muziek die Boudy maakt. Een album dat spot met clichés in een hokje duwen is dan ook de omgekeerde wereld.“Waar plaats je dat? Ja, op iTunes staat het onder hiphop. Dat is misschien een beetje jammer, want het dat klinkt, letterlijk als je het uitspreekt, soms een beetje vuil. Toch heb ik een supergrote liefde voor hiphop. Geef me dan maar ‘alternatieve hiphop’ of ‘wannabe hiphop’.” Then again, waar staat hiphop zelf in de hedendaagse muziekwereld? Op mondiaal vlak gaat er steeds meer aandacht naar, België lijkt voorlopig die trein nog wat gemist te hebben. Dat is de muzikant ook niet ontgaan: “Of hiphop genoeg gewaardeerd wordt in België? Ik denk dat we daar wel naartoe gaan. Kijk naar Nederland. Het is zot wat er daar allemaal kan, hoe hiphop als genre geapprecieerd wordt, hoe het een popprijs kan winnen. Artiesten daar zijn groter dan bepaalde kranten. Die hebben dus eigenlijk hun eigen media, terwijl wij in België een moeilijke relatie met media hebben, waardoor er automatisch een moeilijkere relatie met het grote publiek is. Dat heeft natuurlijk ook met die accenten en de taal te maken, het is gewoon een moeilijk huwelijk. Volgens mij is het iets ouds. West-Vlamingen zijn te trots op wat ze doen, Antwerpenaren zijn dat ook. Ze appreciëren elkaar nog te moeilijk. Misschien kan een pop-band als Bazart ook wel wat betekenen voor de Nederlandstalige hiphop.”
“Mijn ambitie is om beeldhouwkunst en optreden samen te brengen.”
Brihang heeft ten slotte ontiegelijk veel zin om z’n album aan het publiek voor te stellen. Het publiek lijkt op zijn beurt even enthousiast: met twee uitverkochte shows in Gent en Roeselare heeft hij zijn start niet gemist. Live wil de West-Vlaming dan ook een extra dimensie aan de plaat meegeven: “Ik denk dat ik optreden misschien wel het boeiendste vind. Ik kan energie kwijt op het podium die ik niet kwijt kan tijdens het maken van de plaat. Mijn ambitie is om beeldhouwkunst en optreden samen te brengen. Naar mijn aanvoelen – alsook dat van mijn lief – is het nu nog te braaf. Het is nog altijd een optreden. Ik kan nog veel richtingen uit, maar wat ik nu ga tonen in de Minnardschouwburg in Gent is een eerste experiment. Het zal een zittend concert zijn. Als ik zelf naar een optreden ga wil ik altijd zitten. Als je neerzit en luistert dan komt alles beter binnen en kan je dat makkelijk verwerken. Ik vind het spannend en grappig om komaf te maken met de clichés van een hiphopshow. Het mag gewoon eens op het gemak zijn.”