Voortdurend surfen toonaangevende journalisten rond op vi.be op zoek naar nieuw talent. Minstens één keer per maand bespreken ze hun favoriete vi.be van het moment. Uiteraard delen de redacteurs van Indiestyle hun ontdekkingen met jullie. Je vindt hen ook, samen met de uitverkorenen van de andere magazines, terug op de site van Poppunt. Deze maand stellen we je Barely Autumn voor.
Eind april dook Barely Autumn op Indiestyle al eens op als ‘Verse Vangst’, de rubriek waarin we recente Belgische singles in de kijker zetten. Tijdens deze herfstige zomer nodigen zowel de bandnaam als de songs uit om de muziek van Nico Kennes en co wat nauwkeuriger onder de loep te nemen.
De mosterd en de fijne kruiden lijkt het gezelschap te halen aan het einde van de jaren 60 en het begin van de jaren 70, toen mensen als Velvet Underground en Neil Young heel mooie deuntjes uit hun gitaren toverden. Zelfs wie niet echt goed tussen de lijnen kan lezen, weet meteen dat akoestische gitaren en hier en daar wat neurotische psychedelica de dienst uitmaken.
Dit resulteert in fijne melodieën waarin de zang een prominente rol krijgt. Gevoelens worden niet enkel aan het begin van de zin met grote G geschreven. Melancholie gaat erin als benzine in een Hummer. Titels als ‘All my heroes are dead’, ‘Go your way’ en ‘Leave this place’ klinken niet als uitnodigingen voor een plezante party, en dat zijn ze ook niet. Gelukkig bestaat een prachtig schilderij zelden uit fluogeel en roze. Wat Barely Autumn met donkere kleuren en akkoorden doet, is alvast een streling voor het oor.
Wil jij onze volgende vi.be media zijn? Schrijf je dan snel in via deze link, en misschien word je binnenkort wel met lof overgoten op onze pagina’s. Solo-acts zijn uiteraard ook welkom.