De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen we onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo is er altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Zonder oaktree had de nationale electronica-scene er de laatste jaren een stuk minder kleurrijk uitgezien. Met zijn project ontpopte Adriaan de Roover zich van slaapkamerproducer tot spilfiguur van een liveband, en vond hij een eigenzinnig plekje in het landschap door klassieke klanken te vermengen met ambient en IDM. Een paar releases en samenwerkingen later besloot de Antwerpse muzikant om vanaf heden onder eigen naam verder te gaan. Later dit jaar komt hij al met een nieuwe plaat, daarop staat ook dit ‘Liquid / no more’. Bijzonder uitgepuurd, licht onaards en vooral héél knisperend lofi: Adriaans piano neemt je bij de hand en leidt je naar ergens unheimlich maar warm en strelend tegelijk.
Voor gitarist en zanger Brent Vanneste en drummer Joris Casier zijn het drukke maanden: de herrijzenis van STAKE komt nog maar net op gang of daar is nieuwe muziek van Raveyards (foto), het elektronische project van François De Meyer waar de twee al lange tijd deel van uitmaken en dat nog een paar meter dieper in de underground zit. Later dit jaar komt er nog meer nieuwe muziek én een tour door Rusland (!), maar voor nu is er al ‘Glue in the Dark’ en zo hebben ravers weer een dikke schijf erbij voor in de kelder. – Quinten
Kaapte vorig jaar de prijs voor hevigste debuut van het jaar weg: Youff met ‘Et cetera’. Compromisloos, oerduister, beenhard; naar onze mening deed niemand dat het Gentse viertal voor óf na. Alvorens ze weldra hun nieuwe album droppen, via Consouling Sounds, zet de band z’n onnavolgbare karakter nu nog eens in de verf met een nieuwe clip. Noise, post-hardcore, avant-garde, schuurpapieren stembanden: zolang het maar dreigend kan klinken, smijten we het bijeen, moet Youff gedacht hebben. Morgen komen Raketkanon en Cocaine Piss dan misschien wel met nieuwe platen, maar dreigender dan dit ‘Jerking myself to Jesus’ wordt het deze week alvast niet meer.
WZA is geen tot hiertoe onvermeld lid van Wu-Tang Clan – voor de leken: twee boegbeelden binnen die rapformatie heten RZA en GZA – maar wél het soloproject van Warhola-producer en co-songwriter Wouter Souvereyns. In een verder verleden figureerde hij al als frontman bij Polaroid Fiction, maar de noisepop en indierock van dat drietal komt nergens in de buurt van Wouters huidige oriëntatie. WZA doet immers vanalles met gladde r&b en zwoele soul, waarbij glitchy synthesizers samen met z’n hijgende stem de leiding nemen. Volgende week verschijnt tweede ep ‘WIGGA II’, dit ‘Funky tears’ zweeft daarop ook rond. Dat de Anderson. Paaks en Jamiroquais van deze wereld goedkeurend staan mee te knikken, merk je al na enkele seconden.
Het Gentse Coyote Melon draait al even mee in het wereldje. Winst in de Maanrockrally en plekjes in de selectie van Oost.Best en De Nieuwe Lichting leverde de band al de nodige aandacht op. Tijd voor dat stapje hoger nog en daarom werkt de band de laatste tijd aan een tweede ep die ‘Casablanca’ zal gaan heten. ‘Sebastian’ is daaruit de tweede single en is een persoonlijke popsong over innerlijke demonen en zelfreflectie. Een zwaarmoedig bleitnummer zou je dan denken, maar niets is minder waar. Coyote Melon serveert namelijk andermaal frisse indiepop met melodieuze gitaren en een catchy refrein. De zomer komt eraan! – Quinten