De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Onder Verse Vangst serveren we wekelijks een handvol nieuwe Belgische nummers die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. Support your local scene!
Zo’n vijftien jaar moet het intussen ongeveer zijn; zo lang is BRZZVLL intussen al bezig in de scene. Vincent Brijs en co vonden het hoog tijd om zichzelf her uit te vinden en met een schone lei aan iets nieuws te beginnen. De band gaat vanaf nu door als Lucid Lucia, vernoemd naar de frontmans oudste dochter. Verder onderging de line-up van de band evenwel enkele veranderingen. Mede-saxofonist Andrew Claes en gitarist Geert Hellings verlieten de band. Bart Borremans neemt de plaats in van de eerste, terwijl Dries Verhulst nu gitaar op zich zal nemen. Voorts breidde de groep uit met de toevoeging van James Williams die mee drums en percussie voor z’n rekening zal nemen, naast Stijn Cools.
De band had altijd al een gewiekst klankenarsenaal, maar met de nieuwe single ‘Stuck in the wall’ lijkt de groep in hun Davis’ electric era te zijn gestapt. Er lijkt een pak meer funky elektronica in de bands sound te zijn geïntegreerd. De kleine vocale samples die door de vocoder zijn gehaald in combinatie met de twinkelende synthlagen als Laheye’s zinderende baslijnen zetten je hoofd meteen aan het knikken. De trippy videoclip werkt dat psychedelische gevoel bovendien helemaal in de hand. Uitkijken naar 8 oktober wanneer de eerste ep van de band verschijnt.
Na een kransje aan fluwelen bordeaux popbangers, krijgen we met ‘Shangri-la’ het allerlaatste voorsmaakje van het langverwachte debuutalbum van Sylvie Kreusch. Het nummer kenmerkt de bijna karakteristieke bitterzoete sound van Kreusch onder instrumentatie die een klein beetje doet denken aan de trippy vluchten van Khruangbin. Het iets tragere nummer lijkt ons te willen leiden naar Kreusch’s shangri-la. Ofte het fictieve aardse paradijs dat James Hilton in z’n boek ‘Lost Horizons’ besprak.
Een sfeertje scheppen kunnen ze bovenste best, de vrouwen en mannen van N∆BOU. De band rond de internationaal geprezen Brusselse tromboniste Nabou Claerhout zet dat in de verf op hun nieuwe single. ‘Black light’ hint naar flikkerende aftandse neonlichten in achterafstraatjes dankzij de gesmeerde samenwerking van Claerhout met de rollende contrabas van Trui Amerlinck, het frivole gitaarspel van Roeland Celis en het verleidelijke ritme van Mathias Vercammen. Wie de band (snel) live aan het werk wil zien kan aanstaande vrijdag, 3 september, naar het Cultuurcentrum Hasselt afzakken. (Jonas Vda)
Op het nieuwste album van Douglas Firs ‘Heart of a mother’ is het bij momenten moeilijk de tranen te bedwingen. Gertjan Van Hellemont puurde er namelijk zijn hart uit in de nasleep van enkele sleutelmomenten die in zijn leven in een periode van enkele maanden plots samen kwamen. De plaat slingert van gelukzaligheid in ‘I could fall in love with you’ waar hij de perikelen van de geboorte van z’n zoontje neerpent. Elders legt hij z’n hartzeer bloot op het titelnummer of het breekbare ‘Until you won’t’ over het verliezen van zijn moeder en grootmoeder. De blazers maken daarbij telkens zo’n groot verschil.
Naast de hartverscheurende plaat beluisteren, kun je evenwel kijken hoe het album tot stand is gekomen in de documentaire die hij daarnaast online gooide. We krijgen gestripte passages te horen waarbij Van Hellemont zittend bij een meer, in een log-kabine vergezeld door talloze vogelsoorten of gewoon in de babykamer aan het opnemen is. Het geeft de luisterbeurten van de plaat nadien een extra dimensie – zeker door de interacties met zijn vader.
De videoclip voor ‘Monsters’ doet qua kleurenspel en belichting schijnbaar denken aan ‘Mandy’, de psychedelische horrorfilm met een glansrol weggelegd voor Nicolas Cage. De clip maakte ze samen met haar partner Jérôme Vandewattyne tijdens de lockdown. Gelukkig lijkt de Brusselse Valkø niet het monster te zijn, evenmin is ze het slachtoffer. Het zijn de kleine duiveltjes van haar persoonlijkheid die haar soms parten kunnen spelen, maar evenwel kwetsbaar kunnen maken. “If you tell me your name / I will show you my heart“, zucht ze bij het begin van het nummer. Voor wie Charlotte Gainsbourg graag nog iéts melancholischer heeft.