De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotify-lijst. Klik, lees, luister, volg, enjoy!
Met single ‘Boys’ wisten ze zich enkele maanden geleden plots in de markt te zetten als de frisse erfgenamen van zowél Parquet Courts als Talking Heads, al durfden we wel vermoeden dat Danny Blue And The Old Socks heus niet uit dat vaatje zou blijven tappen. En effectief: alvorens ze hun tweede ep droppen, lost de band met ‘I don’t mind’ nog ‘ns zo’n goeie doordachte slackersong. Histige hoekigheid maakt erop plaats voor melodische nonchalance – Glockenspiel incluis! – maar denk daarom niet dat er geen schurende raarheid doorheen die sound sluimert. Zoals? Zoals oogbollen, bananen, akoestische klankjes een een pittige portie noise.
Als Frankie Traandruppel haalde Belgisch garagerock-coryfee Lee Swinnen (zie ook Double Veterans en Tubelight) eerder al z’n meest pure lofi zelve boven: “ergens tussen freaky country, nonchalante punk en dronken garagepop in schuren en kraken de songs op een heel boeiende manier”, schreven we in maart over debuut-ep ‘Life inside a rocket’. Nog geen jaar later komt de muzikant met een tweede plaatje naar buiten, ‘Valley-Ay!’ gedoopt. Het vijfdelige geheel rammelt weer lekker weg, al laat Frankie evengoed in z’n rauwe folkziel en bizarre synth-experimenten kijken. Onze aanrader? Consumeren als totaalpakket en de trip losjes laten binnenglijden!
Nadat haar debuutsingle in oktober al gretig werd opgepikt – wij loofden haar zo om die dromerige vibe en de knipogen richting FKA Twigs – neemt MEYY met ‘Common love’ nog een laatste aanloopje naar de release van haar debuut-ep, volgende week. De Brusselse nestelt zich nog wat dieper op dat warme raakvlak tussen hiphop en soulvolle pop: de druppelende keys, fluwelen baslijn en sobere beat vangen MEYY’s kristallen, fluisterachtige vocals in een broeierige urban-gloed, afgekruid met een enigmatische Franse stem-sample.
Wat hebben neofolk en babypunk zoal met elkaar gemeen? Nogal weinigzeggende termen, correct, maar ook: door beide genres laat Linde zich naar eigen zeggen inspireren. Linde, dat is in dit geval een band met zangeres Linde Muylaert, gitarist Jeroen Huyzentruyt en percussionist Jef De Smedt in de rangen. Het trio loste in de aanloop naar de release van z’n debuutplaat onlangs derde single ‘With love’, en die doet inderdaad even intrigerend aan als die eerdergenoemde combo van genres. Terwijl nerveuze gitaarriedels het op een hypnotiserende continuïteit houden, doorspekt Linde het nummer met theatrale zang – van ijle Björk-uithalen tot intens gekreun – en lichte vocale hysterie. Rond dat alles figureert op de koop toe een vervormde ballon als percussie-opvulsel. Avant-pop die eigenlijk nergens niét in de plooi valt: straf.
“Willy Organ is een blanke, Vlaamstalige, autochtone cis-man die muziek en bijhorende videoclips maakt voor alle zoogdieren edoch de Homo Sapiens in het bijzonder.” Geen woord van gelogen, en toch schiet z’n eigen bio tekort. Want Willy Organ omschrijf je niet, Willy Organ ondergá je. De fijngevoelige teksten van de man laten zich begeleiden door synthesizers, drumcomputers en hier en daar zelfs een Van Halen-esk solootje. Een hommage aan de jaren ‘80, of een poëtische uiting van de zielenroerselen van een multi-instrumentalist? Wat zou het ook: deze intussen dertiende (?) single van Willy is opnieuw zo droevig dansbaar, kitscherig catchy, absurd grappig én verdomd origineel, dat wij prompt weer in z’n gehele discografie doken.