Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Black Box Revelation – Tattooed smiles
Het powerduo Jan Paternoster en Dries Van Dijk van Black Box Revelation heeft al jaar en dag geen introductie meer nodig. Al sinds 2007 is het afleveren van hitsingles in eigen land een gedane zaak, wat zelfs toen al voor weerklank zorgde over de oceaan. Drie jaar na het met soul afgetopte ‘Highway cruiser’ komt het tweetal aandraven met successie ‘Tattooed smiles’, waar niemand minder dan Jan Paternoster zelf het producerschap voor zijn rekening neemt. Ondanks hun bescheiden populariteit in de States verkiest het duo om het jongste geesteskind te wijden aan hun eerste grote liefde: het ongetemde Brussel. De rauwe schoonheid van onze hoofdstad wordt op ‘Tattooed smiles’ onderstreept door twee samenwerkingen, waarvan de een wat meer voor de hand liggend is dan de ander. (Jelle)
Boygenius is wat er gebeurt als Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus zeggen dat ze niet aan de deur kopen wanneer sexisme aanklopt bij de studio. Half afgewerkte ideeën werden ongeremd in het rond gegooid en de gezamenlijke afwerking werd een helende vlaag van melancholie. Het drietal geeft weer betekenis aan de uitgeholde term indierock en onderstreept de soms in vraag gestelde relevantie ervan. (Michelle)
Dead High Wire – Pray for us
De jaren ’80 hebben gebeld: ze willen hun postpunk… wel, niet per se terug. Dead High Wire is er namelijk goed mee aan de haal. Het Antwerps-Mechelse trio heeft met een steevast analoge insteek een debuutplaat afgerond en die klinkt snedig, en is overladen met tintelende bas en dito drums. Voor fans van zij die flarden Joy Division en The Fall in hun dagelijkse soundtrack terug willen horen en graag een keertje te bidden willen gaan voor de trieste stand van zaken in de wereld. (Ellen)
Julia Holter – Aviary
Wanneer Julia Holter aankondigt een nieuwe plaat uit te brengen, is het nooit de vraag of er een koerswijziging zal zijn maar eerder hoe radicaal die is. Het in 2015 uitgekomen ‘Have you in my wilderness’ was tot hiertoe haar meest toegankelijke plaat. ‘I shall love 2’ verklapt dat ‘Aviary’ weer terug richting abstractie neigt. (Jens)
Kassei – Muur
King Dick – Mean phase
Royale fallus en alter-ego van Antwerpenaar en multitalent Wim De Busserheeft een nieuwe plaat. ‘Mean phase’ is de opvolger van het eerder dit jaar uitgekomen ‘KDIII’. Als we vooruitgestuurde single ‘Prayer’ mogen geloven, dan wordt het weer een patserige, eclectische trip onder invloed van al wat narcotisch Antwerpen te bieden heeft. Muy bien. (Daan F)
NAO – Saturn
Het prachtigste piepstemmetje van het Verenigd Koninkrijk is klaar om zich andermaal te ontluiken op een kakelverse plaat. NAO heeft een opvolger klaar voor het enthousiast onthaalde, maar net niet baanbrekende ‘For all we know’. Grote vraag is dus: kan ‘Saturn’ de stijlvolle 30-jarige r&b-artieste naar de eerste klasse katapulteren? Op de vooraf geloste singles waagt Neo Jessica Joshua zich alvast aan populaire producties, al doet ze dat gelukkig met genoeg verfijning en eigenheid om onze interesse voor haar tweede worp hoog te houden. (Thomas)
Pill – Soft hell
Er broeit vanalles in New York, en af en duikt een undergroundband ook wereldwijd op de radar. Parquet Courts is een goed recent voorbeeld, en in hun slipstream kregen we recent ook Bodega. Pill frutselt al wat langer in de schaduw van de wolkenkrabbers, en met het tegendraadse ‘Soft hell’ komt daar waarschijnlijk geen verandering in. Wel blijven ze één van de boeiendste DIY-bands uit de scene. (Mattias)
Razorlight – Olympus sleeping
In het begin van de jaren 2000 vielen Britse rockbands als herfstblaadjes uit de lucht. In die explosie van groovy festivalanthems triomfeerde het Londense Razorlight vooral met hun tweede album. Na een tien jaar lange pauze wil Razorlight de huidige leegte opvullen met ‘Olympus sleeping’, een liefdesbrief aan het rockgenre. (Guillaume)
Robyn – Honey
Acht jaar hebben we moeten wachten op nieuw materiaal van onze Zweedse danskoningin. In die tussentijd heeft ze kunnen werken aan een nieuwer geluid zonder haar authenticiteit te verliezen. Sinds 2010 is er heel wat gebeurd zowel in haar persoonlijk leven als in de wereld algemeen en dat komt als thema uitvoerig terug in haar teksten. Robyns typische electropop wordt menselijker en kwetsbaarder, bij ‘Honey’ zullen we onze stevige danspassen toch mogen inruilen voor licht geschuifel. (Naomi)
Shht – Love love love
Shht brengt vanuit eindelijk zijn langverwachte debuutplaat ‘Love love love’ uit. Naast een snoeiharde sound, pakt de band ook uit met relevante maatschappelijke bemerkingen én een gezonde dosis humor. Dit zou wel eens de beste Belgische plaat van het jaar kunnen zijn. Onze volledige recensie lees je hier.
The LVE – Heartbreak hi
Gerrit Van Dyck bezingt op de volgende ep van het Antwerpse The LVE zijn beslommeringen maar zet de deur voor een mooiere toekomst altijd op een kier. Verwacht je aan in melancholie gedrenkte pop met logge en dromerige samenzang en gitaren en synths die een extra kleur aan elke song toevoegen. Of zoals ze hun muziek zelf noemen: “sad, electric and beautiful songs”. (Lowie)
Thom Yorke – Suspiria
Thom Yorke voorstellen hoeft niet meer. ‘Suspiria’ is echter niet ‘s mans derde soloplaat maar wel de soundtrack bij’ Suspirium’, de remake van een Italiaanse horrorfilm uit 1977. Hoeft het gezegd dat dit niet de typische Yorke zal worden? Klinkt de eerst vrijgegeven titelsong nog prachtig en toegankelijk, dan geeft ‘Volk’ al meer een idee van de richting die uitgegaan wordt. (Kevin)
Tom Odell – Jubilee road
Hartenbreker Tom Odell nam zijn derde album ‘Jubilee road’ voornamelijk op in zijn huis in Londen. Wie goed luistert hoort naast Toms tedere zang, de tv van de buurman, het gelach van de buurjongens of de voetstappen van zijn vriendin op het krakende parket. Voor fans van melige, zoete pianoballades. (Guillaume)
Ty Segall – Fudge sandwich
Geloof het of niet, maar het manusje-van-alles Ty Segall heeft alweer een albumproductie klaar om mee uit te pakken, wat het zijn vierde muzikale bijdrage van het jaar maakt. Eerder passeerden solowerkstuk ‘Freedom’s goblin’, het album ‘Joy’ met White Fence en ‘Pre strike sweep’ van zijn band GØGGS al de revue in 2018. Het nieuwe ‘Fudge sandwich’ is in se een coveralbum waar kleppers als Funkadelic, Neil Young, John Lennon en Grateful Dead onder het juk worden gebracht door de curiositeit die Ty Segall heet. Eerdere singles betuigden al dat de muzikale duizendpoot er het zijne mee doet en haast onherkenbaar door het leven gaan onder het mom van Segall’s vervormde gitaren. (Jelle)