Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Alanis Morissette – Such pretty forks in the road
Met dank aan onvergetelijke hits als ‘Ironic’ en ‘Thank you’ behoorde de Alanis Morisette tot de groten van de jaren 90. Toch heeft ze op album nooit echt volledig kunnen overtuigen. Met ‘ Such pretty forks in the road’ – haar eerste langspeler in acht jaar – geven we haar alvast een nieuwe kans. (Martijn)
Beyoncé – Black is king
Wie herinnert er zich de rollout van ‘Lemonde’ niet? Het album werd vergezeld van wat we een visual album kunnen noemen en blijkbaar heeft dat zaadje nog meer wortels laten schieten in Beyoncé haar brein. Enter ‘Black is king’, dat aangekondigd wordt als een visual album dat op Disney te horen en te zien zal zijn. Wat we er van kunnen verwachten? Geen idee. De trailer doet aan als een ware blockbusterfilm, dochter Blue Ivy schijnt een glansrol te hebben en onze muzikale honger werd al gewekt door de single ‘Black parade’. Wij zetten ons geld alvast in op een album dat heel erg ‘2020’ zal zijn, doorspekt met tijdloze thema’s als black lives matter en feminisme die eindelijk hoog op de agenda geraakt zijn. Nu enkel hopen dat Disney niet te lang met het alleenrecht blijft rondlopen. (Bert)
Dizzy – The sun and her scorch
Het Canadese viertal Dizzy volgt z’n geslaagde debuutplaat op met ‘The sun and her scorch’. De band schotelt ons opnieuw dromerige popmuziek voor, echter in een meer uitgekiende vorm en met een hogere dosis aan zelfvertrouwen. (Martijn)
Fontaines D.C. – A hero’s death
Ongeveer een jaar na hun succesvolle ‘Dogrel’ is Fontaines D.C. terug met ‘A hero’s death’. Een vermoeiend jaar waarin de postpunkers eindeloos op tour waren, voor het eerst proefden van de roem en al de ongemakken die daarbij horen. Het resulteerde in een nieuwe plaat waarvan de geloste singles alvast veelbelovend klinken. (Geerhard) Lees hier de uitgebreide recensie.
Land Of Talk – Indistinct conversations
Al jaren vliegt dit gezelschap uit Montreal net onder de radar van menig indie-liefhebber. Misschien dat daar met hun vierde album eindelijk verandering in komt. Talent hebben deze Canadezen alleszins in overvloed, dus daar zal het zeker niet aan liggen. (Martijn)
Liv.e – Couldn’t wait to tell you
Liv.e is een uit Dallas afkomstige r&b singer/songwriter die vandaag haar langspeeldebuut uitbrengt. Op ‘Couldn’t wait to tell you’ smelt ze verschillende genres als hiphop, soul en funk samen tot een broeierig geheel met een lo-fi productie. (Martijn)
Max Richter – Voices
‘Voices’ is opnieuw een ambitieus project van componist Max Richter. Het idee ontstond toen Richter het gevoel kreeg dat het de verkeerde kant uitging met de wereld tijdens de gruwelijkheden in de gevangenis van Guantanamo Bay. Het duurde meer dan tien jaar om het achtdelige muziekstuk te maken. ‘Voices’ omvat stukken van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in meer dan 70 verschillende talen, versmolten tot een muzikaal amalgaam van etherische, bijna bovenmenselijke schoonheid. (Jonas VDA)
Romare – Home
Voor z’n derde worp via het befaamde Ninja Tune-label, stort Archie Fairhurst aka Romare zich opnieuw in elektronische muziek die zowel geschikt is voor op de dansvloer als voor in je luie zetel. De afgelopen jaren werd z’n sound steeds minder sample-gebaseerd en begon hij ook echte instrumenten te integreren in z’n muziek – een stramien dat hij op ‘Home’ verder uitkient. Verwacht dus geen schokkende koerswijziging, maar een verdere verfijning van de typische Romares-sound. (Martijn)
Rival Consoles – Articulation
Wie zich eventjes terug in een zweterige club wil wanen, kan gerust de nieuwe van Rival Consoles een kans geven. Gebruikmakend van analoge apparatuur, creëert de in Londen gevestigde producer Ryan Lee West organische, doordachte elektronica. (Martijn)
Ruby Haunt – Tiebraker
Amerikaanse jeugdvrienden Wyatt Ininns en Victor Pakpour begonnen in 2015 samen muziek te maken en brachten sindsdien elk jaar minstens één album of ep uit. Mistroostige indiefolk komt bij hen blijkbaar vrij moeiteloos naar buiten, en dat is op vijfde album ‘Tiebraker’ niet anders. (Mattias)
The Psychedelic Furs – Made of rain
De comeback-plaat van deze Britse postpunk-iconen mag er best wezen. Uiteraard staat het karakteristieke stemgeluid van Richard Butler na 29 (!) jaar nog steeds centraal, maar ook de rest van de band weet hun klassieke sound te behouden – inclusief die sax – zonder ergens gedateerd te klinken. (Martijn)
Trevor Powers – Capricorn
Als Youth Lagoon maakte Trevor Powers in 2010 één van de meest begeesterende slaapkamerplaten met ‘Year of the hibernation’. Zes jaar en twee albums later besloot hij dat het mooi was geweest en hield Youth Lagoon op te bestaan. In 2018 volgde een eerste album onder zijn eigen naam, en na een ingrijpende paniekaanval en de daaropvolgende afzondering is er nu ‘Capricorn’, een quasi volledig instrumentale ambientplaat. (Mattias)
Wye Oak – No horizon ep
Op deze vijf tracks-tellende ep, klinkt dit indie-duo uit Maryland als vanouds vreemd en catchy tegelijkertijd. Hun vorige platen wisten niet altijd van begin tot einde te boeien, hopelijk kan ‘No horizon’ dat wel met z’n korte speelduur. (Martijn)