Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
A$ap Rocky – Live.Love.A$ap
We schrijven het jaar 2011. Ondergetekende zit in de kerstperiode aan zijn bureau, druk te studeren. Geen idee welk vak het weer was, maar wat ik wel weet is dat er twee albums de soundtrack waren van die examenperiode. ‘Section .80’ van Kendrick Lamar en ‘Live.Love.A$AP’ van A$AP Rocky. Beide kwamen eerder dat jaar uit en beide bliezen me van mijn sokken. Unpopular opinion alert : ‘Live.Love.A$AP’ is de betere van de twee. En nu, tien jaar minus twee dagen later, komt die eindelijk op je favoriete streamingsite. Wat een hoogdag. Nooit klonk Rocky beter dan toen, en nooit was Clams Casino beter dan in 2011. (Bert)
Geese – Projector
Wie zijn/haar lijst van beste post-punkplaten van 2021 al gemaakt heeft, is toe aan een hercalculatie. Geese, een New Yorks quintet, attaqueert met debuut ‘Projector’ zwaargewichten zoals ‘Welfare Jazz’ van Viagra Boys. Zoek de schuldige bij het label Partisan Records/PIAS – bekend van Idles en Fontaines D.C. – en verwelkom een nieuwe lichting snelle post-punk ritmes, freejazz en meewarige gitaarmelodieën met single ‘Disco’ (Eva)
Julien Firmin – Hand out the samples
Drie jaar na zijn gesmaakte debuutplaat ‘Spanish melodies’ is Julien Firmin terug met meer. Getuige de volle lange noten uit ‘Hanging on’. Of net terug met minder, het valt te zien hoe je het kleine ingetogen ‘Bird’ wil opvatten, de andere van de reeds geloste singles. In elk geval lijkt het alias van Gentenaar Michael De Busscher op ‘Hand out the samples’ wederom een evenwicht te orkestreren tussen stem en gitaar, duwen en trekken, benadrukken en verdoezelen. (Sarah)
Lone – Always inside your head
Een nieuw album van Lone lijkt op het eerste zicht de perfecte gelegenheid om je Covid Safe Ticket boven te halen en je naar de dansvloer te begeven, maar de producer pakt het op ‘Always inside your head’ anders aan dan gewoonlijk. De muziek is veel etherischer, naar eigen zeggen geïnspireerd door Cocteau Twins en My Bloody Valentine. Ook de samenwerkingen met zangeres Mogane Diet zijn nieuw terrein voor de Brit.
Lotic – Water
Het nieuwe album van Lotic is geïnspireerd door water. Dat mag niet verrassen als je weet dat de betekenis van het Engelse woord ‘Lotic’ luidt: ‘gerelateerd met of levend in bewegend water’. Even vanzelfsprekend is dat de artieste nog steeds tot het spannendste behoort wat de hedendaagse elektronische muziek te bieden heeft, ook op dit intieme nieuwe album.
Marissa Nadler – The path of the clouds
Op haar negende album werd Marissa Nadler geïnspireerd door – wie had het kunnen raden – de pandemie. Normaal gezien bevangen door wanderlust werd ze plots opgesloten in huis, waar ze dan maar naar de pen greep om nummers over liefde, metamorfose en moord te schrijven. Dat laatste onderwerp ontdekte ze door tijdens de lockdowns een obsessie voor onopgeloste moordmysteries te cultiveren.
Megan Thee Stallion – Something for thee hotties
Er is geen ontsnappen meer aan Megan Thee Stallion. We waren hier voor op de hype en tipten ‘Fever’ al in 2019. Ondertussen is ze zowat ontploft tot mogelijks de bekendste vrouwelijke rapster van het moment. Zolang Cardi B niets de wereld in stuurt, is de troon van haar. Met ‘Something for thee hotties’ is er nu een EP’tje en, als we de titel mogen geloven, is die speciaal voor ons gemaakt. Dolletjes dus want, oh boy, wat kan die Megan Thee Stallion een stukje rappen! (Bert)
Mick Jenkins – Elephant in the room
Het album werd slechts drie weken geleden aangekondigd, maar hier is ‘Elephant in the room’ al. Mick Jenkins werpt zich weer op als een elegante rapper die zowel vagere, elektronische beats als het betere jazzwerk meester kan.
Namasenda – Unlimited ammo
Er moet toch eens dringend onderzocht worden wat de Zweden in hun water doen om muzikaal talent te cultiveren. Nieuwste exploot van dit kweekprogramma is de PC Music-affiliate Namasenda. Gedubd door sommigen tot de ‘Eurobeat Archangel’, brengt ze suikerzoete (pop)bangers à la Charli XCX met stevige inspiratie uit alles wat je tegenwoordig in iedere zichzelf respecterende club kan horen. De single ‘Banana clip’ is een amalgaam van hardcore kickdrums, jerseyclub-ritmes en klokjesmelodieën zoals grootmeesters SOPHIE & A.G. Cook ze voorschotel(d)en. Het zet alvast de toon voor wat een album vol plezier kan worden. (Anton)
Ólafur Arnalds – Invisible ep
De muziek van Ólafur Arnalds wordt vaak als ‘filmisch’ beschreven. Op zijn nieuwe ep ‘Invisible’ mag je dat vrij letterlijk nemen, want het gaat om muziek die de Scandinavische componist in 2012 schreef voor de film ‘The invisible front’. De kans dat je die gezien hebt is bijzonder klein, maar ook zonder beelden spreken de weemoedige klanken voor zich.
Ransom & Rome Streetz – Coup de grace
Hier zijn we er weer mee! Rome Streetz is sinds kort de nieuwste boy on the block van de Griselda crew en als die mannen iets releasen, dan hoor je het hier voor het eerst. Want, damn, wat brengen ze lekkere hiphop uit. Rome Streetz dus, samen met Ransom! Voor Ransom is het al het vierde project van het jaar (voorlopige topper: ‘Heavy is the head’, geïnspireerd door Game of Thrones), voor Rome Streetz is het eveneens het vierde project van 2021. Bezige baasjes dus, en zo hebben we het graag. De single ‘Pray for the weak’, met The Game, doet ons alvast watertanden. (Bert)
Sematary – Screaming forest
In april wist Sematary ons nog te overweldigen met zijn verschroeiende mengeling van Trap, witch house en black metal. Op nieuwe mixtape ‘Screaming forest’ blijven de gitaren grotendeels aan de haak hangen, maar dat wil niet zeggen dat dit niet het perfecte Halloweenalbum kan zijn, met z’n mengeling van ijzige synths, agressieve bassen en vervormde vocals.
The War on Drugs – I don’t live here anymore
‘I don’t live here anymore’ is de eerste nieuwe plaat van The war on drugs sinds hun enthousiast onthaalde ‘A deeper understanding’ uit 2017. Lead single ‘Living Proof’, waar we invloeden van David Bowie tot Bruce springsteen op horen, belooft alvast stadionrock van het hoogste niveau. (Ewout)