In de klassieke retoriek worden heel wat trucjes gebruikt om een argument op te bouwen en een logische conclusie te bereiken. Een voorbeeld daarvan is de deductie, waarbij uit enkele algemene vaststellingen een nieuwe conclusie voortvloeit. Het volgende is een bekend voorbeeld:
- Eerste vaststelling: alle mensen zijn sterfelijk.
- Tweede vaststelling: Socrates is een mens.
- Conclusie: Socrates is sterfelijk!
Sinds de klassieke oudheid is de deductie haar relevantie verre van verloren. Laten we zelf eens proberen om een staaltje retoriek toe te passen:
- Eerste vaststelling: vrijdag is de typische dag van de week waarop veel nieuwe albums het levenslicht zien.
- Tweede vaststelling: 20 mei 2022 is volgens onze kalender een vrijdag.
- Conclusie: vandaag moeten er heel wat nieuwe albums uitgekomen zijn!
Niet overtuigd van onze sluwe pen en ons logisch vernuft? Hieronder een overzicht van nieuwe releases die ons gelijk tóch bewijzen.
Cola – Deep in view
Vorig jaar bereikte het droevige nieuws ons dat de Canadese postpunk-band Ought er de brui aan gaf na drie uitstekende albums. Lang hebben we gelukkig niet moeten treuren, want met Cola pikken Ought-frontman/gitarist Tim Darcy en bassist Ben Stidworthy gewoon de draad weer op. Samen met Evan Cartwright van U.S. Girls achter drums brengen ze nu hun debuutplaat uit, en als we op de singles mogen afgaan, belooft dit een heerlijk tegendraadse postpunkplaat te worden. (Martijn)
Everything Everything – Raw data feel
Voor hun zesde album trokken de mannen van Everything Everything ter inspiratie de technologiewereld in. Even weg van sociale commentaar zocht de band uit Manchester richting zelfreflectie en traumaverwerking een manier om die verschrikkingen te bespreken, zonder ze rechtstreeks in de ogen te kijken. Zo ontwikkelde zanger Jonathan Higgs samen met onderzoeker Mark Hanslip een AI-bot, Kevin genaamd, die rauwe data te eten kreeg om zo teksten of aanzetten daarvan te genereren. Met succes: Ondanks z’n uiteindelijk beperkte invloed op het eindresultaat, verdiende Kevin toch een accreditatie voor z’n songwriting. Al doet de tekst van het stiekeme overpeinzende ‘Pizza boy’ soms anders vermoeden. (Sarah)
Flume – Palaces
Nadat de Aussie z’n roots terug had gevonden op de mixtape ‘Hi, this is Flume‘, keert ie terug naar album formaat. Net als op voorganger ‘Skin‘ horen we op ‘Palace’ weer een karrevracht aan samenwerkingen. Zo prijken onder meer oklou, Caroline Polachek en Damon Albarn op de tracklisting. Of dat ook een mooie plaat oplevert, is nog maar de vraag, en gezien de omvang van ‘Palaces’ durven we geen antwoord te voorspellen. (Yannick)
Gone Icon – Tru spirit
Gone Icon blijft de beste schemerpop van het land maken. Ook op zijn nieuwe ep ‘Tru spirit’ kan je vier nummers vinden die even mooi als ongrijpbaar klinken. Alsof je door een wazig landschap wandelt waar af en toe wat schoonheid doorheen de mist komt flitsen.
Harry Styles – Harry’s house
Naar verluidt is de derde langspeler van boybandlid turned rockster z’n meest intieme tot nog toe. Laat de met strepen disco, funk en neo-soul beladen pop(rock)songs je dus niet misleiden. Harry Styles lucht in z’n eigen coconnetje z’n hart over de dingen des levens. Soms hoeft het echt niet moeilijk te zijn. (Yannick)
Lykke Li – Eyeyes
Ken je Lykke Li nog? Inderdaad, die van ‘I follow rivers’, maar zulke meezingers moet je op haar nieuwe album niet verwachten. In interviews kondigde ze aan dat haar nieuwere werk trager en donkerder zou worden. Nu ‘Eyeyes’ het levenslicht ziet, kunnen we bevestigen dat dat geen loze belofte was.
Matmos – Regards / Ukłony dla bogusław schaeffer
Matmos zou Matmos niet zijn als er geen bizar concept achter z’n nieuwe plaat zat. Zo produceerde het duo al een volledig album met behulp van een wasmachine, of bestond ‘Plastic anniversary’ uit talloze samples van kreukelend, slippend, krioelend plastic. In dat opzicht valt ‘Regards / Ukłony dla bogusław schaeffer’ wel nog mee qua gekkigheid. Dit keer is elk nummer opgebouwd rond samples van Bugoslaw Schaeffer, een Poolse avant-gardemuzikant tot wiens archief de heren van Matmos toegang kregen. Een menselijk uitgangspunt, al zouden we het resultaat ook geen easy listening willen noemen.
Porridge Radio – Waterslide, diving board, ladder to the sky
‘Waterslide, diving board, ladder to the sky’ bevat alle elementen die doorbraakplaat ‘Every bad’ tot zo’n topper maakten, maar toch herhalen deze indierockers zichzelf niet. Op ‘Waterslide’ klinkt het viertal uit Brighton ingetogener en tegelijkertijd meer gevarieerd. (Martijn) Lees hier onze recensie van de plaat.
Soak – If i never know you like this again
Het waren bewogen jaren voor Bridie Monds-Watson. Hun debuutalbum ‘Before we forgot how to dream’ werd genomineerd voor de Mercury Prize. Daarop volgde het ambitieuze ‘Grim town’, een conceptalbum over een (tjah) grimmige stad waar dromen en hoopvolle gedachten hun laatste adem uitblazen. Hun succes als Soak bracht heel wat stress met zich mee, zeker wanneer er een opvolger van die twee platen moest volgen. Op haast ironische wijze countert ze de verwachtingen met ‘If i never know you like this again’, een plaat waarop Monds-Watson de grote emoties in de kast laat zitten en schoonheid vindt in het triviale.
Tessa Dixson – Unspoken
We hopen dat deze ep niet onbesproken blijft in muzikale kringen, want Tessa Dixson laat horen dat ze een van de interessantste popsterren van ons land is. Van de zwoel-neerslachtige r&b op ‘Creep’, dat ze schreef met PC Music-groep Planet 1999, tot de melancholische dance op ‘Forget u’: voor alle hippe popliefhebbers wat wils.
Whitearmor – In the abyss: music for weddings
Whitearmor kennen we vooral als producer van Yung Lean en het Drain Gang-collectief. Al die artiesten lijken de laatste tijd wat hoopvollere muziek te maken, dus het is verleidelijk om een titel als ‘Music for weddings’ ook meteen als oprechte liefdesmuziek te interpreteren. ‘In the abyss’, het eerste deel van de albumtitel, staat daar echter niet zomaar. Via melancholische bruiloftsnummers verkent Whitearmor het volledige spectrum van de liefde, van euforie tot rouw.