Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Áslaug – Áslaug ep
Het alternatieve Nederlandse popplatform 3voor12 tipte de IJslands-Nederlandse artiest Áslaug als één van de twaalf meest belovende acts van 2020. De twintiger schrijft en producet haar eigen nummers waarin ze ook nog eens de ziektekiemen van haar generatie ontleedt. (Eva G)
Borokov Borokov – Enkel duetten
“Mochten we Borokov Borokov proberen beschrijven, dan zou het iets in de trend van “eclectische beats met een goede dosis humor” zijn. Op het nieuwe album bevinden ze zich echter op een geheel onbeschrijfelijk niveau. Op ‘Enkel Duetten’ werkt het viertal voor ieder nummer samen met andere kleppers, telkens in een ander genre. Waarschuwing: de slappe lach die je ongetwijfeld zal krijgen nadat je Mathieu Terryn de zin: ““Daar loopt een spits met de bal!” hoort exclameren, kan ettelijke uren duren.” Lees hier de uitgebreide recensie.
J Balvin – Colores
De kroonprins van de reggaeton is na een korte samenwerkingsproject met Bad Bunny weer helemaal terug met een nieuw project vol opzwepende poppy dembow-deunen en vrolijke raps. In tegenstelling tot ‘Vibras’ blijven features beperkt en krijgen we op dit nieuwe album alle kleuren te zien van de Colombiaan ondanks de relatief korte lengte. (Yannick)
Låpsley – Through water
Een minimale productie, maar een maximale sfeer – dat is waar de Britse Låpsley voor gaat op haar tweede langspeler. Haar debuut wist ons nog niet volledig te overtuigen, misschien dat ‘Through water’ dat wel doet. (Martijn)
Linde – Cold sore
‘Cold sore’ is een louter akoestische bekentenis van Linde Muylaert in eigenzinnige songs zonder blad voor de mond. Aangevuld door Jef De Smet op percussie en Jeroen Huyzentruyt op gitaar levert het Gentse trio Linde een bijzonder debuut af. Met passages van een Russische balalaika, Aziatische fluit en Mongolische zangtechnieken wordt je verwachtingspatroon geleidelijk aan doorprikt en verscheurd. (Guillaume)
Mintzkov – Oh paradise
3-5-7, getallen met betekenis in de wereld van Mintzkov anno 2020. Zeven jaar geleden is het dat de band een plaat op de wereld losliet. In die periode gingen ze van vijf naar drie bandleden. Aan de kenmerkende sound en dynamiek is er gelukkig weinig gesleuteld. Franjeloze gitaarmuziek met een ongeremde drive. Echt veel is er in al die jaren nog niet veranderd. (Jonas)
Moaning – Uneasy laughter
‘Veelbelovend’ – maar dan in het Engels – was een veelgebruikt woord in de persteksten rond het debuut van postpunkband Moaning, zo’n twee jaar geleden. Die eerste plaat van de jonge Amerikanen viel tegen; te veel wannabe, te weinig origineel. Trekt ‘Uneasy laughter’ die vroege slipper recht, of luidt hij een vroegtijdig heengaan in? De titel voorspelt alvast niet veel goed. Hehe. (Frederik)
The Weeknd – After hours
Het is alweer van 2016 geleden dat The Weeknd een volwaardige langspeler uitbracht. Met ‘Starboy’ week hij af van zijn gewoonlijke formule en koos hij voor een poppy sound. Voorsmaakjes ‘Heartless’, maar vooral ‘Blinding lights’, ‘After hours’ en de live-performance ‘Scared to live’ sluiten alvast veel nauwer aan bij Abels grimmige r&b, weliswaar in een eighties jasje. (Jasper)