Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Alex Lahey – The best of luck club
Op haar tweede album hanteert de 26-jarige songwriter uit Melbourne dezelfde succesformule die haar charmante debuut zo’n succes maakte. Fijne gitaarriffs, grootse refreinen en bloedeerlijke teksten worden afgevuurd als een kogelregen waar geen ontkomen aan is. Wordt 2019 het doorbraakjaar van Alex Lahey? (Martijn)
Carly Rae Jepsen – Dedicated
Met het briljante ‘Emotion’ ontpopte Carly Rae Jepsen zich in 2015 plots van onehitwonder tot stokpaardje van de muzieknerd. Hoewel we ondertussen wel meer gewend zijn aan kwaliteitsvolle popplaten, weet de ‘Call me maybe’-zangeres ook vandaag indruk te maken. ‘Dedicated’ klinkt misschien minder euforisch dan zijn voorganger, maar nog steeds gewoon belachelijk catchy. Dit wordt er vast weer eentje om dagen aan een stuk op repeat te hebben staan. (Liam)
Injury Reserve – Injury Reserve
Na enkele mixtapes en ep’s van hoge kwaliteit maakt hiphoptrio Injury Reserve eindelijk de overstap naar het albumformaat. De vooraf geloste singles laten alvast enkele van hun interessantste beats horen, dus als ze dit niveau over de hele plaat kunnen vasthouden zou dit wel eens de definitieve doorbraak kunnen betekenen voor de Amerikanen. (Tobias)
Interpol – A fine mess ep
Van de grote postpunkgolf die bij het begin van het nieuwe millennium kwam aanspoelen, is Interpol wellicht de band die het meeste sporen naliet. Tal van imitators ontsproten tijdens de twee decennia die passeerden, maar Interpol toont zich na al die tijd nog steeds relevant, getuige het vorig jaar verschenen ‘Marauder’. Tegenwoordig pakt de band rond Paul Banks maar al te graag uit met teruggevonden rauwe energie, en de ‘A fine mess’-ep gaat op dat elan verder. (Martijn)
The National – I am easy to find
Een feestdag vandaag, want de nieuwe van The National kan vanaf vandaag beluisterd worden. Al moet meteen gezegd worden dat feest een relatief begrip is in termen van The National, dat steevast een gezonde dosis tristesse toevoegt aan zijn muziek. Dat levert nu al een album of vier telkens een absoluut meesterwerk op, en de kans zit erin dat ‘I am easy to find’ daarvan de overtreffende trap zal worden. Gewoon meteen beluisteren en genieten. (Kevin)
Operators – Radiant dawn
Hij verdiende z’n strepen al met talloze muzikale projecten – onder meer als een van de twee frontmannen van indierock-gezelschap Wolf Parade en Handsome Furs, het electropunk project dat hij vormde met z’n vrouw – maar met Operators lijkt Dan Boeckner zich helemaal over te geven aan z’n new wave/synthpop fascinatie. ‘Radiant dawn’ is het tweede album van de Canadezen en is een aanrader voor iedereen die niet vies is van ongepolijste, retro electropop. (Martijn)
Palmistry – Afterlife
Benjy Keating aka Palmistry brengt eindelijk een opvolger voor het geweldige ‘Pagan’ uit 2016. Daar gaf de white boy, na een duidelijk intensieve duik in het genre, zijn geheel eigen draai aan dancehall. De gebruikelijke energie en opzwependheid van de muziek werd op zijn kop gezet en ingewisseld voor hazy introspectie en een fikse geut melancholie. Voor zijn tweede album voor Mixpak, ‘Afterlife’, besloot de producer om meer mensen in zijn wereld toe te laten. Zo werden vooruitgeschoven singles ‘Water’ en ‘Rovin’ geproducet door respectievelijk SOPHIE en Mechatok (Staycore). Toch lijkt het er niet op dat Palmistry nu zijn sound volledig overboord gooit. (Daan L)
Slowthai – Nothing great about Britain
Van iemand die z’n artiestennaam te danken heeft aan een vroeger spraakgebrek en verzwakte aandachtsspanne, zou je niet meteen spitsvondige teksten verwachten. Nochtans is dat exact wat Tyron Framption aka SlowThai op z’n debuutplaat etaleert, en ondanks wat de titel doet vermoeden, is ‘Nothing great about Britain’ wel degelijk een soort van eerbetoon aan z’n thuisland. Zeker een aanrader voor wie The Streets mist. (Martijn)
Tyler, The Creator – IGOR
Het lijkt precies gisteren dat de schreeuwerd genaamd Tyler, The Creator samen met zijn Odd Future Wolf Gang Kill Them All de (rap)wereld veroverde. In werkelijkheid is er ondertussen toch al een decennium gepasseerd. Ook Tyler heeft in die tijd niet stil gezeten. ‘IGOR’ is zijn zesde soloplaat en als de voorgangers ons iets leerden, is het dat hij telkenmale weer een andere weg inslaat. En dat honger de beste saus is, heeft Tyler alvast goed begrepen. Geen smakelijke voorgerechtjes in de vorm van singles, maar een doodse stilte en twee verschillende albumcovers. Of hoe buzz te creëren zonder echt veel te doen. Je moet het hem niet leren. (Bert)