Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Autechre – Sign
Het Britse duo Autechre staat ondertussen al dertig jaar garant voor de betere elektronische moeilijkdoenerij. Hun oeuvre even even onbehapbaar als onvatbaar, en net daarom valt ‘Sign’ op. Het is de meest toegankelijke plaat van het duo in tien jaar, en daarmee een ideaal opstapje naar de wondere wereld van ‘Autechre’. (Mattias)
Beabadoobee – Fake it flowers
De slaapkamerpop van Beabadoobee genereerde miljoenen views op Youtube en Tiktok (met onder meer een beetje hulp van Powfu’s ‘Death bed’). Nu is de twintigjarige klaar om zich te lanceren met haar debuutalbum ‘Fake it flowers’. Dat bevat veel meer scheurende gitaren. Zet dit album haar finaal op weg naar melkweg en sterrendom? (Eva G)
Benny The Butcher – Burden of proof
Griselda-alert! Wederom. De trouwe fans van deze rubriek of de hiphpopsectie van Indiestyle zouden al vertrouwd moeten zijn met de crew uit Buffalo. Met ‘Burden of proof’ is het nu aan Benny The Butcher. Ondertussen weet iedereen aan wat ze zich mogen verwachten en de fans zullen hier op hun wenken bediend worden. Hit-Boy verklapte al dat Benny over beats gaat die hij nog had van zijn sessie voor ‘Watch The Throne’ en de guestlist is starstudded tot en met. (Bert)
Black Thought – Streams of thought vol. 3: Cane & Abel
‘Schtijl kunde niet kopen’ naar het schijnt en dat moet je Black Thought niet zeggen. De rapper gaat immer vergezeld van zijn beeldige hoed en coole zonnebril en charisma op overschot. In het dagelijkse leven is hij zanger/rapper van The Roots, de huisband van Jimmy Fallon die zwaar overgekwalificeerd is voor de job. Af en toe steekt hij solo zijn neus door het venster en dit is het resultaat: een flinke plaat met Pusha T, Killer Mike, Rapsody en Schoolboy Q als gasten. Combineer die met de woordkunsten van Black Thought en de dag kan niet meer stuk. (Bert)
Dorian Electra – My agenda
In 2019 bestormde Dorian Electra de hyperpopscene met ‘Flamboyant’, een jaar lijkt de non-binaire shitposter al niet meer weg te denken in het wereldje. Het zorgde ervoor dat die op hun nieuwste album ‘My agenda’ klinkende namen als Rebecca Black, Lil Texas en Village People kon strikken om deel te worden van hun extravagante wereld. (Tobias)
Gianni Marzo – The vessel
Gianni Marzo is het exacte tegenbeeld van de strofe ‘je hoort hem wel maar je ziet hem niet’ uit het bekende Sinterklaasliedje. Je hoort hem namelijk overal maar ziet hem nergens. Tijd om daar dus verandering in te brengen. Als muzikant bij Isbells, Jan Swerts, Marble Sounds, Ansatz Der Machine en nog een hoop anderen is hij al jaren verantwoordelijk voor de betere verstilde belpop. Die insteek is op ‘The vessel’ veel veranderd, zo merken we aan single ‘Last stance’. Chandel Acda en Gaetan Vandewoude van Isbells vinden we terug in de credits en de single belooft veel goeds. Spotten we daar een kleine klassieker in de maak? (Bert)
Golin – Crush
De in Brussel wonende Golin schaaft al een tijdje aan haar feeërieke, futuristische pop, en op de nieuwe ep ‘Crush’ bereikt ze daar een voorlopig hoogtepunt mee. (Tobias) Lees hier de uitgebreide recensie.
Good Bad Happy Sad – Shades
Micachu And The Shapes is niet meer, juister is om de band van Mica Levi voortaan Good Bad Happy Sad te noemen. Vernoemd naar de titel van de vorige plaat (of een knipoog naar deze dikke soulschijf van Al Green?) staat de Britse band nog steeds garant voor nillies indierock die de geest van Animal Collective en Yeasayer in leven houdt. (Mattias)
Helena Deland – Someone new
Na vijf ep’s is voor Canadese singer-songwriter Helena Deland het moment aangebroken om haar debuutalbum wereldkundig te maken. Fluwelen en ingetogen singles als ‘Truth nugget’ en ‘Someone new’ lieten al fijnzinnige en kundig opgebouwde penseelstreken na, die een aanzet lijken te geven tot een gedempt en eerlijk portret. (Sarah)
James Blake – Before
Wereldsterren, ze net zijn als ons. Ook James Blake deed iets funky met zijn haar in de lockdown en miste het clubben. De naar Los Angeles verhuisde Brit komt tegenwoordig meer in de aandacht om zijn productiewerk voor bijvoorbeeld Travis Scott, maar keert nu terug naar het begin van zijn carrière. Het gemis naar de club inspireerde hem om een dansvloer-vriendelijke ep te creëren, zonder de evolutie die hij doorheen zijn ep’s en albums doormaakte naar het achterplan te schuiven. (Daan)
Joeri Chipsvingers – De avonturen van Joeri Chipsvingers
Een klein fragment uit het interview dat we vorige week hadden met Joeri Chipsvingers (die lijkt trouwens verdacht veel op Michiel De Naegel (30.000 Monkeys/Youff): “Vraag: Welke chips moeten verboden worden, en waarom? Antwoord: GROENTECHIPS wegens misdaden tegen alles en iedereen, overal en altijd. Een verzieking van onze samenleving. Een complot van een select, maar intens jaloers clubje groenten. Maar ik laat mij niet doen! Het wordt een lange, bittere strijd, dat zeker. Gelukkig is elke Joeri-liveshow een stap in de goede richting. Laat mij wel even een misverstand uit de wereld helpen: ik heb niets tegen groenten op zich! Wel tegen groenten die het misplaatste lef hebben om zich aan een carrière in de chips te wagen. PASTINAKEN BLIJF BIJ UW WINTERSE LEEST.” (Mattias)
Jonny3snareS – Attack, decay
Helemaal vanuit IDM-hotspot Cornwall brengt Jonny3snareS ‘Attack, decay’ uit op het Gentse Caoutchou label. Verwacht je aan hyperkinetische bliepjes en bloepjes die nooit vergeten dat de D in IDM wel degelijk voor ‘dance’ staat. (Tobias)
Kevin Morby – Sundowner
Kevin Morby is terug met een zesde plaat ‘Sundowner’, iets meer dan een jaar na zijn vorige album ‘Oh my god’. Qua sound en stijl neigt zijn jongste naar zijn eerste drie albums. Morby maakt mijmerende indiefolk van zonneschijn tot regen, met een vette knipoog naar de Amerikaanse Midwest. Opnieuw een resem gitaargedreven indiesongs die sinds ‘Harlem river’ (2013) op dezelfde manier rustig verder meanderen richting Atlantische Oceaan. (Jonas VDA) Lees hier de uitgebreide recensie.
Lous And The Yakuza – Gore
In de aanloop van haar langverwachte debuutalbum dropte ze doordat en ondanks de penibele realiteit al een reeks fraaie singles. Zo schopte ze het al tot op de gerenommeerde COLORS-show op YouTube met ‘Bon acteur’. Het album werd bovendien geproducet door El Guincho, die in een ver verleden vooruitstrevende pop maakte en nu hofleverancier is van onder meer Rosalia. (Yannick)
Matt Berninger – Serpentine prison
Matt Berninger bewees met verschillende samenwerkingen en zijproject El VY al meer te zijn dan “die zanger van The National”. ‘Serpentine prison’ is zijn eerste soloplaat, nadat eerder dit jaar ook andere leden van The National al met solomateriaal naar buiten kwamen. Toch is Berninger niet alleen: producer en jazz/soul-legende Booker T. Jones is met zijn orgeltje en piano hoorbaar aanwezig, naast The National-blazerssectie en bassist Scott Devendorf. Ook Andrew Bird en Gail Ann Dorsey (die te horen was op ‘I am easy to find’) duiken op. Nog steeds niet zo solo dus. (Mattias) Lees hier de uitgebreide recensie.
Osees – Metamorphosed
Nog geen maand na ‘Protean threat’ is Osees al terug met een nieuwe plaat. De verzameling van vijf nummers bestaat uit muziek die werd opgenomen in dezelfde sessie als het vorig jaar verschenen ‘Face stabber’ (toen nog als Oh Sees uitgebracht). Door de logistieke problemen die een globale pandemie met zich meebrengt, verschijnt de plaat pas vandaag. Frontman John Dwyer vindt alvast niet dat deze overdaad aan Osees-muziek schaadt: “Things were starting to grind to a halt, so it was the perfect time to sew it all up. People need some tunes right now and I think the artists community is making a good run of it. So much great shit is seeing light right now”. (Mattias)
Paard. – Zalm ep
Het zwaartepunt van jazz lag de jongste jaren in Londen, maar dankzij bands als het Gentse Paard. verschuift het weer een beetje oostwaarts. Op deze debuut-ep verkent het trio de randjes van het speelveld, met een spannend en veelzijdig geluid als resultaat. (Mattias)
Pauwel – Pauwel ep
Sint-Niklazenaar Pauwel De Meyer timmert al enkele jaren aan de weg. Zowel solo als met zijn band Monster Youth bleef hij altijd net onder de radar van het grote publiek, al leverde het hem wel al voorprogramma’s op voor onder meer The Bony King Of Nowhere en Kevin Morby. Eerder dit jaar werd hij getekend door het Gentse label Unday, en met singles als ‘Waves’, ‘OMG’ en ‘Witches’ (opgepikt door Duyster) zou deze ep wel eens de springplank van z’n carrière kunnen worden. Of trampoline, als hij dat leuker vindt. (Mattias)
Tomberlin – Projections ep
De Amerikaanse singer-songwriter Sarah Beth Tomberlin charmeerde ons twee jaar geleden met haar debuutplaat ‘At weddings’. In afwachting van een volgende plaat lost ze vandaag ep ‘Projections’, geproducet door niemand minder dan Alex G. (Mattias)
Woodkid – S16
Na zeven jaar lang vooral muziek te maken voor modeshows en choreografieën keert Fransman Yoann Lemoine terug met een eigen plaat. ‘S16’ bouwt verder op de symfonische electronica van zijn debuut en schuwt het epische niet. (Mattias)