Elke vrijdag pingt de release-radar van menig muziekliefhebber als een op iPhone met constante notificaties. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie met veel bravoure in een lijstje gegoten.
Bonobo – Fragments
Bonobo brengt met ‘Fragments’ een zevende studioplaat uit. De van oorsprong britse producer en DJ brengt downtempo elektronica met een veelheid van invloeden. De jongste single ‘From you’ met vocals van Joji nestelt zich zeer snel in je hersenpan. Ook ‘Shadows’ met de stem van Jordan Rakei zet aan tot dansen en mijmeren tegelijkertijd. Niet veel artiesten brengen succesvol zo’n spagaat.
Cordae – From a birds eye view
Er was een tijd dat Cordae bekend stond als YBN Cordae, naast YBN Nahmir en YBN Almighty Jay. Kleine jongens worden echter groot en Cordae liet de young boss nigga vallen. Enter Cordae. In 2019 brak de vriend van tennisster Naomi Osaka definitief door met ‘The lost boy’ en nu is hij terug met een nieuw album onder de arm. En dat belooft weer heel wat lekkers te bevatten. Zo mogen we ons aan verzen van Freddie Gibbs, Nas, Eminem en Stevie Wonder verwachten en komen Hit Boy en Lil Wayne samen op een track. Wat een sterrencast. Is dit het album dat Cordae definitief tussen de groten brengt? Kans zit er serieus in. (Bert)
Earl Sweatshirt – Sick!
Na drie recente singles is de Amerikaanse rapper Earl Sweatshirt volledig terug. Zijn nieuwste album ‘Sick!’ is de opvolger van ‘Feet of clay’, een ep die al meer dan twee jaar geleden is uitgebracht. Vergeleken met zijn gekende kille en textuurvolle stijl, voorspellen singles als ‘2010’ en ‘Titanic’ een meer scherpe en heldere aanpak. (Ismael)
FKA Twigs – Caprisongs
Voor de release van ‘Caprisongs’ benadrukte FKA twigs meermaals dat het het niet gaat om een nieuw album, maar een mixtape. Nu het album uit is, is het duidelijk waarom dat verschil zo belangrijk was. Verwacht geen nieuw artpopmonument als ‘Magdalene’: ‘Caprisongs’ is een veel luchtigere verzameling nummers, waarop de engelachtige stem van Twigs uiteraard ongedeerd blijft, maar waar die ingezet wordt op toegankelijkere instrumental die veel inspiratie putten uit dancehall en de betere popmuziek. Naar eigen zeggen is deze lichtere sound er gekomen omdat Twigs het beu was om zichzelf als gebroken persoon aan de wereld te presenteren, en sinds ‘Magdalene’ weer heeft leren lachen en genieten van het leven. Wij dansen graag mee en genieten van de zon, al is Twigs’ typerende melancholie zeker niet volledig afwezig. (Tobias)
Molly Nilsson – Extreme
Molly Nilsson is een Zweedse muzikante die Berlijn haar thuis noemt. ‘Extreme’ is de tiende plaat van de 37-jarige Nilsson, daarop brengt ze een begeesterende mix van genres waar elektronica en lofi indie hand in hand gaan met hevigere drumpartijen en dromerige synthescapades. Dat de video’s bij haar nummers er ietwat gekunsteld uitzien is ofwel deel van het geheel, ofwel gewoon omdat het kan. Hoe dan ook versterkt het het diy-imago en de uniekheid van Nilsson.
Sea Girls – Homesick
De zeemeiden hebben heimwee. Nochtans zitten er geen meiden in de band, maar komt hun naam van een verkeerd geïnterpreteerde liedjestekst van Nick Cave. De band brengt poppy indie anthems die niet zouden misstaan in de soundtrack van een tienerfilm.
The Wombats – Fix yourself, not the world
Slecht nieuws voor mensen die denken even alle wereldproblematieken op te lossen, volgens de Wombats kijk je beter eerst even in eigen boezem. Als je net als ik menig maal meegekweeld hebt met ‘Let’s dance to Joy Division’ dan denk je misschien “tiens, maken die nog muziek”. Het antwoord is dus volmondig ja. Aan de sound is weinig veranderd en of dat positief of negatief is, maak je voor jezelf uit. Aan mistroostige titels geen gebrek, luister hieronder naar ‘Everything I love is going to die’.
Trentemøller – No more kissing in the rain
Slecht nieuws voor wie even dacht in de regen te gaan muilen. Volgens Trentemøller mag of kan het niet meer. ‘No more kissing in the rain’ is een soort single/ep, we weten het eigenlijk zelf ook niet goed. Wat we wel weten is dat er vier interessante nummers op staan. ‘Dead or alive’ is een donkere new wave song die bij momenten klinkt als Molchat Doma. Daarnaast prijkt er op de ep/single ook dromerige indiepop met een snuifje shoegaze.
Wiegedood – There’s always blood at the end of the road
Slecht nieuws voor wie in een doodlopende straat woont. Althans volgens de mannen van Wiegedood, want volgens hen is er altijd bloed aan het einde van de weg. ‘There’s always blood at the end of the road’ is de vierde langspeler van de blackmetalband. Single ‘Nuages’ klinkt beenhard maar erg verfijnd. Omdat het ook niet altijd gezellig moet zijn gaat de jongste langspeler van het trio over de vuilste en meest weerzinwekkende kantjes van maatschappij en natuur. Specifieker nog over het smerige kantje dat in elk van ons schuilt.