Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
21 Savage & Metro Boomin’ – Savage mode 2
We hebben er verdraaid lang moeten op wachten. ‘Savage mode’, de eerste installatie, dateert al van 2016 en was het begin van de carrière van 21 Savage. Metro Boomin’ bevestigde toen wat we al allemaal wisten: dat hij een halfgod is achter de knoppen. Na jarenlange beloftes en geruchten is de opvolger er nu eindelijk. Beide heren zijn in de loop der jaren enkel maar gegroeid in hun kunnen. En hoewel Metro Boomin’ de laatste jaren iets spaarzamer is geworden met zijn output, blijft hij keer op keer knallers scoren. De kans dat het hier fout loopt is dan ook bijzonder klein. Verwacht je aan trapbeats, de verslavende “shredder” adlibs van 21 Savage en laat je verrassen door de enige echte Morgan Freeman die je warm maakt in de trailer. Boss move van het duo. (Bert)
Briqueville – Quelle
Vanaf vandaag kan je je opnieuw laten geselen door de brute riffs van Briqueville. De derde worp van dit intrigerende gezelschap uit het Oost-Vlaamse Steendorp is ingedeeld in acht aktes, goed voor bijna een uur aan spannende muziek. (Martijn)
Eartheater – Phoenix: Flames are dew upon my skin
Na weken van vrijwillige isolatie in Zaragoza, Spanje, heeft de New Yorkse Alexandra Drewchin haar nieuwste album als Eartheater klaar. Op ‘Phoenix: Flames are dew upon my skin’ laat ze terug meer akoestische instrumenten toe in de donkere, elektronische klankwereld. Geen wonder dat ze in het land van Albéniz en flamenco de gitaar herontdekte. Het resultaat is een sublieme symbiose tussen elektronische en orkestrale klanken waarboven haar stem de vleugels spreidt als een herrezen feniks. (Guillaume)
Faces On TV – Keep me close ep
Twee jaar na z’n goed ontvangen langspeeldebuut is muzikale duizendpoot Jasper Maekelberg aka Faces On TV terug met een gloednieuwe ep. Met ‘Keep me close’ demonstreert hij opnieuw z’n skills als songwriter en producer en levert hierdoor een selectie aan verfijnde popsongs af. (Martijn)
Frankie And The Witch Fingers – Monsters eating people eating monsters
Frankie And The Witch Fingers verfijnt z’n vette sound verder op ‘Monsters eating people eating monsters’. De band uit LA maakt pretentieloze psychedelische rock’n’roll met invloeden uit garage, funk en stonerrock. Na het uitstekende album ‘Zam’ uit 2019 komen ze nu met hun vierde langspeler. (Jonas VDA)
Gabriel Garzón-Montano – Agüita
Ooit stond hij bekend als singer-songwriter en vervolgens ging hij meer de soul/r&b-kant op, maar met ‘Agüita’ doet Gabriel Garzón-Montano genre-grenzen nog verder vervagen. Gehuld in een moderne productie, transformeert deze in New York gebaseerde multi-instrumentalist in een ware popster. Met de titeltrack laat hij alvast een glanzend visitekaartje achter. (Martijn)
Ian Clement – See me in synchronicity
Het interview over het totstandkomen van z’n nieuwste soloplaat kon je enkele dagen geleden al lezen op onze site, en nu kan je ook naar het album in kwestie luisteren. Intimiteit treedt op de voorgrond op ‘See me in synchronicity’, een immens verschil met het luidere werk dat Ian Clement in Wallace Vanborn verricht. (Martijn)
Jónsi – Shiver
De frontman en tevens toch een beetje de belichaming van Sigur Rós heeft sinds de release van ‘Kveikur’ – de laatste échte plaat van de band uit 2013 – zo’n beetje van alles gedaan. Hij verzorgde soundtracks en maakte (al dan niet mét de band) een aantal ambient en sound collage-albums die al bij al weinig noemenswaardig waren. Deze lagen vooral in het verlengde van de weidse esthetiek van de band. Op de mans eerste soloplaat in tien jaar slaat Jónsi een compleet andere weg in en verrast hij met AG Cook op productie en met features van onder meer Robyn en Elizabeth Fraser van Cocteau Twins. (Yannick)
Kurt Vile – Speed, sound, lonely KV ep
Kurt Vile zag een jongensdroom in vervulling gaan door samen te kunnen werken met zijn held John Prine – “how lucky” zou je haast denken. De ep bestaat uit een duet met Prine, die eerder dit jaar overleed, en is een mix van eigen nummers en covers. (Jonas VDA)
Loraine James – Nothing ep
Loraine James volgt haar vorig jaar uitgebrachte album op met een ep die verder gaat op de verknipte poptronica van ‘For you and I’, waarin we onder meer features terugvinden van Tardast en Jonnine Standish. (Martijn)
Lucas Schreel – We’re never afraid of getting up every morning
Gentse multi-instrumentalist Lucas Schreel passeerde deze week al op onze website als lid van Kloothommel, en vandaag zetten we hem graag opnieuw in de kijker met zijn eerste soloplaat. De kleine maar meticuleus in elkaar gepuzzelde liedjes doen mede dankzij Schreels stem en dynamiek in z’n spelen aan de slaapkamerindie van Alex G, en ook bij Duyster pikten ze single ‘Anifares’ al op. (Mattias)
Róisín Murphy – Róisín machine
Met haar nieuwste langspeler brengt de Ierse zangeres Róisín Murphy (ex-Moloko) een hommage aan haar roots. De muziek draagt invloeden van zowel Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire en Donna Summer, maar klinkt vooral als een onvervalste disco-plaat. Heel wat tracks zoals ‘Jealousy’ en ‘Incapable’ zwierven al jaren rond op het internet en hebben nu ook eindelijk een thuis gevonden op ‘Róisín machine’. (Martijn)
Shamir – Shamir
De 25-jarige singer-songwriter Shamir brengt vandaag zijn tweede worp van 2020 uit, na het in maart uitgekomen ‘Cataclysm’. De uit Las Vegas afkomstige muzikant vernoemde het album naar zichzelf, aangezien het om zijn meest persoonlijke werk tot nu toe zou gaan. (Tadhg)
Spinvis – 7.6.9.6
Het was geen zes jaar lang wachten op de nieuwe ‘Spinvis’. ‘7.6.9.6.’ was nog lang niet af, maar toen eind maart het beestje genaamd coronavirus het land helemaal lam legde, zag Erik De Jong de kans om zich op te sluiten in zijn studio. Tijdens zijn “prachtige isolatie”, zoals de Nederlander het zelf noemt, produceerde hij in een vingerknip genoeg materiaal voor een album. Te veel zelfs: ‘De dag dat Richard Krajicek Wimbledon won’, een fijne single met wat bescheiden radiosucces, heeft ‘7.6.9.6.’ niet gehaald. EP-teasers als ‘Scherven van jou’ wisten niet honderd procent te overtuigen, maar de door de omstandigheden afgedwongen verlossing van druk en verwachtingen bleek uiteindelijk wel een gevarieerde plaat voort te brengen. Spinvis verblijdt ons al bijna twintig jaar met poëtische melancholie en dat is op ‘7.6.9.6.’ niet anders, al loert er soms ook onbezonnen vrolijkheid om de hoek. (Nina)
The Nude Party – Midnight manor
Door onder meer het voorprogramma te verzorgen van Jack Black en Arctic Monkeys kon dit Amerikaanse gezelschap al heel wat faam verwerven. Hun tweede plaat werd volledig ingeblikt op tape, compleet in lijn met hun ouderwetse rocksound. Wie al eens graag blijft hangen in de jaren 70, gaat hier veel plezier aan beleven. (Martijn)
Working Men’s Club – Working Men’s Club
De debuutplaat van deze Britse indieband bestaat uit tien songs waarin onder andere invloeden van zowel Soft Cell als The Fall te horen zijn en waarop al eens gedanst mag worden. We zijn benieuwd of ze hun brute podium-energie ook naar het albumformaat kunnen vertalen. (Martijn)
YG – My life 4hunnid
YG, de rapper uit Compton, Los Angeles, is al lang geen groentje meer. Met ‘My life 4Hunnid’ is hij al aan zijn vijfde studioalbum toe. Een weinig verrassende titel, want zoals de fans al weten, schreeuwt hij te pas en te onpas ‘4Hunnid’ aan het begin van zijn nummers. Een beetje zijn persoonlijke ‘tag’ zo je wil. De excentrieke rapper, hier vooral bekend van zijn hit ‘FDT’ met het refrein “Fuck Donald Trump”, gooit het hier over een andere boer. Tenminste, dat zegt hij toch. ‘My life 4hunnid’ kondigt zichzelf aan als zijn ‘donkerste en meest kwetsbare werk tot nu toe’ en zou geïnspireerd zijn op de huidige tijden en 2Pac. Tracks als ‘FTP’ (Fuck the police) doen alvast een lichtjes politiek geïnspireerd album vermoeden. Benieuwd hoe namen als Lil Wayne, Chris Brown, Gunna en Lil Mosey in het verhaal en de boeiende wereld van YG zullen passen. (Bert)