Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Aponogeton – A place of solace
Naar eigen zeggen is Aponegetons nieuwe plaat ‘A place of solace’ het resultaat van de ambient-producers drang om meer persoonlijke, emotionele muziek te schrijven. Daarnaast vormde ook ‘Stalker’ van Tarkovsky een belangrijke inspiratiebron. Filmliefhebbers weten dat dit Russische meesterwerk dezelfde mysterieuze sfeer heeft die in veel ambientmuziek een hoofdrol speelt, dus deze plaat belooft een meeslepende luisterervaring te worden. (Tobias)
Durand Jones & The Indications – American love call
Charles Bradley is dood, leve Durand Jones! Twee jaar lag het debuutalbum van de uit Louisiana afkomstige Durand Jones stof te vergaren, tot recensent genoeg stof hadden doen opwaaien om de aandacht van label Dead Oceans trokken. Het debuut leverde vergelijkingen met het beste van zowel Daptone als Motown, en nu is er dus een nieuwe ‘American love call’. Eentje voor laat op de avond of vroeg in de ochtend. (Mattias)
Fews – Into red
We zagen Fews zichzelf een eerste keer bewijzen in het voorprogramma van Pixies, en met tweede plaat ‘Into red’ is het aan de Zweden om te bewijzen dat ze in de voetsporen van hun helden kunnen treden. Muzikaal in het rood gaan wordt ten stelligste aanbevolen. (Mattias)
Gary Clark Jr. – This land
Het Amerikaanse gitaarwonder Gary Clark Jr. heeft tegenwoordig geen uitgebreide introductie meer nodig. Wie de titel ‘the future of Texas blues’ draagt, tweemaal als special guest mocht aantreden op de prestigieuze Eric Clapton Tour in Madison Square Garden en wiens gitaarspel wel eens vergeleken wordt met dat van de fabelachtige Jimi Hendrix, gaat en staat simpelweg waar hij wil. Na twee stevige livealbums en evenveel studioplaten laat de levende bluesrocklegende nog eens van zich horen met zijn nieuwste geesteskind ‘This land’. Dat we vier jaar hebben moeten wachten op nieuw materiaal, lijkt geloond te hebben: op de achterzijde pralen maar liefst zeventien nummers en de eerste singles lossen de beloftes met het grootste gemak in. (Jelle)
The Germans – Sexuality
Onbeschaamd prikkelend en te allen tijde een hoekje af, zo mogen we het kwintet The Germans uit Gent en omstreken betitelen. Na zo’n vier jaar komen ze op de proppen met hun nieuwste installatie ‘Sexuality’, dat je scandaleus bij de hand pakt voor een broeierig bedavontuur. De eerste singles ‘That was months ago’ en ‘Willian’ verzekeren alvast dat we alle hoeken van de kamer zullen zien. Die kamer is volgestouwd met rauwe instrumenten, oerklanken en omarmt een dempig sfeertje. Laat je bedwelmen door The Germans zonder dat er enig huidcontact aan te pas komt. (Jelle)
Hand Habits – Placeholder
Als een papieren vliegtuigje dat onverwachts veel verder zweeft dan verwacht, zo voelt de stem van Hand Habits nog het meeste aan. De sessiegitariste van The War On Drugs en compagnon de route van Kevin Morby heeft met ‘Placeholder’ een tweede soloplaat uit (‘Wildly idle’ is verplicht luistervoer voor iedereen die ooit geraakt werd door Joni Mitchell en Julie Byrne). Zowel in Cactus Club als de Botanique kan je haar binnenkort aan het werk zien. (Mattias)
Isbells – Sosei
Gaëtan Vandewoude heeft de grote pech in dezelfde tijdspanne als Justin Vernon te leven. Alleen heeft hij het (on)geluk gehad nog niet in de studio met Kanye West te zijn belandt. Alhoewel: op ‘Sosei’ krijgt electronica een prominente rol en moet je wat langer zoeken naar harmonieuze samenzang of weemoedige gitaren. Nog steeds hartverwarmend, en naar verluidt met bijzonder weinig CO2-uitstoot. (Mattias)
The Japanese House – Good at falling
Na een aantal geslaagde ep’s en een tour met The 1975 (waarvan ze het voorprogramma verzorgde) waagt Amber Bain aka The Japanese House zich aan een eerste langspeler. Verwacht je aan zwoele electropop waar je zowel op kan bewegen als bij wegdromen. Gebaseerd op de sterke singles die eraan voorafgingen, vermoeden we dat het helemaal gaat goedkomen met ‘Good at falling’. (Martijn)
Mathlovsky – Grotesque
Op vrijdagavond te lui om af te zakken naar een oord van verderf in uw buurt? Geen goesting om je tussen een bezwete massa met een verkeerde vrouw-man of man-vrouw verhouding te begeven? Ben je te menslievend om je flirtende medemens teleur te stellen met je non-verbale signalen? Je dansmoves zijn enkel for your eyes only? En toch wil je in je eigen living het gevoel hebben de betere breaks en vinnigste hip hop flows ter uwer oren te krijgen, dan is er vanaf vandaag ‘Grotesque’ van Mathlovsky. Breakcore, hiphop, EDM, jungle, techno en zelfs een gevoelige snaar gebundeld op een plaat die da crib of da club een aantrekkelijk goor karakter kan aanmeten. (Jonas)
Pond – Tasmania
Waar we onlangs goed nieuws kregen uit het kamp van Kevin Parker & co., was het toch een verrassing om te horen dat Pond (cfr. het psychedelische kleine broertje van Tame Impala) ook een nieuw album zou tevoorschijn toveren. Volgens Nick Albrook, de frontman van de band, is ‘Tasmania’ een pré-apocalyptisch feest met een scherp kantje. Tekstgewijs is Pond speels, met wereldvreemde soms dadaïstische scenario’s in de hoofdrol terwijl ze instrumentaal daarentegen heel matuur zijn. Als je een voorliefde hebt voor hypnotiserende rock dan ben je bij Pond dit weekend aan het juiste adres. (Naomi)
Snapped Ankles – Stunning luxury
Ze zien eruit als een mengeling van goed gecamoufleerde snipers en een bosgeest zoals de lechen uit The Witcher, maar ze klinken wél zoals de nijdige gitaarrammende Britten die ze zijn. Gooi daar nog wat krakende synthesizers en een paar koebellen bij, en je hebt onze aandacht voor je tweede album. (Mattias)
Solange – When I get home
Haar grote zus Beyoncé deed het haar al voor, en nu heeft ook Solange schijnbaar uit het niets een album op de wereld losgelaten. ‘When I get home’ is een ode aan haar thuisstad Houston, en je hoort onder meer bijdrages van Tyler, The Creator, Panda Bear, Earl Sweatshirt, Gucci Mane en Pharrell Williams. In haar thuisstad organiseert ze zondag allerlei evenementen, op een nieuwe Belgische passage is het nog even wachten. (Mattias)
Sundara Karma – Ulfila’s alphabet
Ergens in Groot-Brittannië is er een plek waar de indiedisco nooit gesloten is. Sundara Karma woont er op de hoofdstraat, tussen Bombay Bicycle Club en Foals. Indiepop met een flinke scheut drama, dat smaakt soms lekker af. (Mattias)
Sun Kil Moon – I also want to die in New Orleans
Na een ontelbaar aantal uitgebrachte projecten de laatste jaren is Mark Kozelek er ook in 2019 met z’n eerste nieuwe werk. Voor dit Sun Kil Moon-album werkte hij samen met ‘Blackstar’-saxofonist Donny McCaslin en, voor de tweede keer, met drummer Jim White van Dirty Three. Drapeert Kozelek opnieuw onverbloemd zijn stream of consciousness over kabbelende instrumentals? De vluchtige, bijna vaag impressionistische albumcover doet ons alvast denken van wel. Voor wie echt niet genoeg krijgt van de eigenzinnige Amerikaan: er staat al een ander album in de wachtrij. (Lowie)
Westkust – Westkust
Twee keer Zweedse postpunk in een van onze lijstjes, het gebeurt niet vaak. Bij Westkust waait de wind effectief vanuit het westen, want die hese stem van zangeres Julia Bjernelind en breed uitwaaierende gitaren doen je automatisch naar je schoenen staren. (Mattias)
Zwangere Guy – Wie is Guy?
Vier maal in zwangerschapsverlof gaan zou zelfs voor de eeuwig drachtige Zwangere Guy te zot zijn. Vandaar dat we in plaats van volume 4 nu ‘Wie is Guy?’ voorgeschoteld krijgen. Voortbouwend op een onwaarschijnlijk 2018, waarin hij samen met de broeders van Stikstof hoge toppen scheerde, eist Zwangere Guy nu weer zelf de spotlight op. Negentien nummers telt het album en aan de vooruitgestuurde singles viel alvast niet te ontsnappen. Bikkelhard speelt hij niet alleen zijn eigen psycholoog, maar ook die van Brussel en de samenleving. Neem het van ons aan, ‘Wie is Guy?’ zal een overbodige vraag worden door een essentieel album. Niemand die Guy niet kent tegen de eindejaarslijstjes. (Bert)