Zoals gewoonlijk sluiten we de week af met onze Plonsjes. Zowel op muzikaal als op minder muzikaal vlak hebben we een paar turbulente dagen achter de rug en natuurlijk doel ik daarmee vooral op Cohen en Trump. Voor ons was het deze week een moeilijke afweging: moesten we aandacht schenken aan de Amerikaanse verkiezingsuitslag of gewoon verdergaan met onze normale gang van zaken. Uiteindelijk hebben we – afgezien van een verwijzing hier en daar – dat tweede gedaan omdat we een muziekwebsite blijven en moeilijk ineens naar Amerikaanse politiek kunnen uitweiden. We hadden wel clickbait kunnen schrijven over de reacties van onze favoriete muzikanten, maar dat voelde ook zo’n irrelevante bijdrage aan de verkiezingsliteratuur. Eigenlijk voelde elk artikel overbodig in het licht van die recente gebeurtenis, omdat de realiteit het belang van muziekjournalistiek even relatief maakte. Tegelijkertijd is het net nu dat we muziek meer dan ooit nodig hebben. Om de werkelijkheid te verwerken, om weerwerk te bieden, om te mobiliseren. Dat merk je ook in de Plonsjes, waarin de ene band al explicieter dan de andere naar Trumps overwinning refereert. Muziek kan en mag jou ook helpen, want als niet-Amerikaan ga je vermoedelijk ook de gevolgen van deze verkiezingen merken, terwijl de uiting van gevaarlijk rechts populisme herkenbaar voelt. In België hebben we gelukkig (nog?) niet(?) zo’n racistische, misogyne en liegende leiders, al is het belangrijk voor ons muziek nog meer maatschappelijk te kaderen, artiesten te steunen die een verschil kunnen maken in de wereld en onze waarden te onderstrepen en uit te dragen, opdat we misschien met muziekjournalistiek iets, hoe klein ook, kunnen betekenen op politiek en sociaal vlak.
The Flaming Lips – How??
Op 13 januari zullen The Flaming Lips (foto) hun achttiende (!) studioalbum uitbrengen. De boreling zal ‘Oczy mlody’ heten en twaalf nummers wegen. Singles ‘The castle’ en het eergisteren verschenen ‘How??’ geven al een zesde van het album prijs, en als de andere vijf zesden even straf zijn, wordt ‘Oczy mlody’ een kanjer. ‘How??’ is een experimenteel kunststuk dat vijf minuten lang speelt met electronica en timing. De beat bonst als een hartslag doorheen het nummer, terwijl om elke hoek een nieuw geluidje zijn beurt afwacht. Eindigen doet ‘How??’ met een mooi ingevlochten euforische catharsis. Straf hoe Wayne Coyne en co. zoveel toeters en bellen kunnen betrekken zonder overdreven bombastisch te gaan klinken. (Frederik)
Vagabon – Fear & force
Eigenlijk zijn er wel meer van dit soort liedjes tegenwoordig: gevoelige ballads met een echoënde gitaar en elektronische accenten. Het is de stem van Vagabon die dit nummer naar een hoger niveau tilt. Achter dit pareltje schuilt Laetitia Tamko, een New Yorkse met Kameroense roots. Meer van dat graag! (MD)
Bernice – St. Lucia
Bernice is het alter ego van Robin Dann. ‘St. Lucia’ is de eerste single van haar derde album. Ze is dus al een tijdje bezig, maar deze hypnotiserende single toont dat ze meer aandacht verdient. Dit is kwetsbare electropop met brains. De luisteraar wordt een paar keer op het verkeerde been gezet, maar het blijft aanstekelijk. (MD)
The Wrens – At Irish exit
Het is van 2003 geleden dat The Wrens nog een album hebben uitbrachten. ‘The meadowlands’ is ondertussen uitgegroeid tot een absolute cultklassieker. Dus wachten fans al dertien jaar lang op een opvolger. ‘At Irish exit’ zou de demo zijn van het laatste nummer van het album. Dat zou dus betekenen dat dat bijna af is. Dat is reden tot jubel. Net na de Amerikaanse verkiezingen smeten ze deze zes minuten durende jam online vergezeld van een pakkende brief. De kenmerkende, louterende drive van The Wrens is bij deze demo alvast nog intact. Dat belooft. (MD)
Nathan Fake – DEGREELESSNESS (feat. Prurient)
Op ‘DEGREELESSNESS’ ontmoeten twee tegenpolen uit de elektronische wereld elkaar voor een single op Ninja Tune. De samenwerking van Nathan Fake en Prurient mag dan opvallend zijn, ze pakt wel bijzonder goed uit. Fake slaagt er, zoals op al z’n beste werk, in om traditionele electronica een frisse twist te geven, wat hier ondanks de aanwezigheid van een noiseveteraan niet eens betekent dat er aan dansbaarheid wordt ingeboet. Acht minuten lang versieren de heren een sublieme melodie met allerlei vreemde en minder vreemde trucjes, en daardoor verveelt het liedje echt geen seconde. (Thomas)
The xx – On hold
Een eerste single na een langdurige afwezigheid moet aan een zekere bombast voldoen. Althans, dat lijkt toch steeds meer de regel te worden. Hoe rijm je zo’n epische sound met een band als The xx? Minder moeilijk dan verwacht, zo blijkt op het gisteren uitgebrachte ‘On hold’. Op z’n Jamies wordt Hall & Oates’ klassieker ‘I can’t go for that’ slim gesamplet om zo onherkenbaar de sterren in gekatapulteerd te worden over opstijgende, spaced out klanktapijten die nog meer aan ‘In colour’ doen denken. Op die manier komt het drietal in een dansbare groove terecht die nergens moeilijker naar binnen te slokken is dan het comfortfood van de vorige albums, ontegensprekelijk omdat de sound nog steeds zo warm en veilig aanvoelt. De sfeer shift overigens in het nummer van melancholisch maar vertederend naar euforisch maar ingetogen in een vingerknip, dankzij Olivers meant to be-klinkende vocals, slimme gitaartjes en halverwege ook het nodige handgeklap. Slim gedaan hoor. Een nieuwe richting vinden met een vertrouwde sound was best wel noodzakelijk om een stap verder en hoger in hun carrière te zetten en met ‘On hold’ tonen de Britten dat ze in die vier jaar radiostilte een formule hebben gevonden om dat te bolwerken. (Thomas)
SAKIMA – All your secrets
Omdat het niet altijd even serieus moet zijn, heb ik hier een fijn altpophitje van SAKIMA, die al samenwerkte met Ryan Hemsworth. Op ‘All your secrets’ is het de productie die voornamelijk indruk weet te maken. Ze klinkt kleurrijk en avontuurlijk, zonder dat het nummer daardoor te raar gaat klinken. Beeld je de frisse instrumentals in van Justin Biebers meeste recente singles en je weet ongeveer waar deze jongen naartoe gaat. (Thomas)
Childish Gambino – Me and your mama
Het is al van 2013 geleden dat Donald Glover, aka Childish Gambino, nog eens nieuwe muziek uitbracht. Zijn televisieserie ‘Atlanta’ zal daar ongetwijfeld voor iets tussen zitten. Net als de serie, weigert ‘Me and your mama’ zich te houden aan de ongeschreven regels. In plaats van beats, eisen gierende gitaren de aandacht op en op het nummer wordt niet gerapt, maar Anderson. Paak-gewijs gezongen. En als er van trends binnen hiphop gesproken kan worden: hippe gospelelementen zijn aanwezig. Het duurt even voor je de song kan ontwarren, maar dan blijft het wel hangen. (Daan)
Lotic – Formation (Election anxiety/America is over edit)
Voor velen was de uitslag van de verkiezingen in de Verenigde Staten een schok. Zo ook voor Lotic. De naar Berlijn uitgeweken artiest kan de gevolgen van President Trump waarschijnlijk levendig voor zich zien. Als zwarte homoseksuele Texaan is zijn jeugd niet gemakkelijk geweest. Ondanks zijn “moeilijke” muziek, slaagt hij er steeds in om emoties in de brute mix te mengen. Zo ook op zijn remix van ‘Formation’. Béyoncé toonde het militante karakter van de song al tijdens haar Superbowlperformance, maar Lotic haalt die helemaal naar boven. De focus ligt volledig op de trommels die een marsritme slaan, met daartussen dreigende beats en loeiende sirens gemixt. Het ene moment lijken al de angsten van Lotic in het nummer vervat, het andere moment geeft opzwepende karakter aan dat hij (en anderen) niet bij de pakken zullen blijven zitten. (Daan)
Kamixlo – Bloodless Y (Evian Christ remix)
De fijnste ervaringen krijg je wanneer je een stuk muziek niet snapt, maar wel omver geblazen wordt door de compositie en de intensiteit van de gepresenteerde gevoelens. In dat kader zou ik het hier graag hebben over de remix die Evian Christ van Kamixlo’s ‘Bloodless Y’ maakte, een verwarrende edit die de bipolariteit van het bestaan voortdurend lijkt te bevestigen met Burial-achtige moody soundscapes en stuiterende hardcorebeats. De agressie van het origineel blijft behouden en wordt zelfs versterkt, terwijl een erg kwetsbare component z’n intrede doet. Die fragiliteit is al net zo krachtig als de gewelddadige rave en de combinatie van die twee elementen voelt genadeloos. Daardoor wordt ‘Bloodless Y’ in Evian Christs versie overweldigend in al z’n facetten. (Thomas)