Ook deze week kostte het ons geen moeite om tien nummers te kiezen die de rest van je werk-, studeer of rondhangweek zullen kleuren. Veel plezier!
Elle Watson – Walls
De Britse popzangeres Elle Watson probeerde het al eens verdienstelijk met een Holy Other-sample, maar scheert toch pas echt hoge toppen op ‘Walls’, een nummer met een productie van Clams Casino (die net als Holy Other al donkere, emotionele electronica uitbracht op Tri Angle). We horen hier een weinig opvallende, maar daarom niet minder goede instrumental die de veelzijdigheid van de geprezen hiphopproducer aantoont, terwijl Watson een gracieuze en doorleefde performance neerzet. Dit is waarschijnlijk een van de betere pogingen om een Sound of 2017-stekje te bemachtigen. (Thomas)
Dawn Richard – Renegades
Gewezen girl band-lid en P. Diddy-protégé Dawn Richard doet meer dan ooit haar eigen ding. Volgende maand verschijnt haar nieuwe album via Local Action, een label dat zich normaal gezien specialiseert in progressieve grime, en voor haar nieuwe single heeft ze wederom de hulp gezocht van Machinedrum. ‘Renegades’ is een ongebruikelijk r&b-nummer dat zich onderscheidt met opzwepende vocals en een productie die EDM-trucjes toepast, maar tegelijkertijd vooral weet te verrassen. Luister maar eens naar die drop. (Thomas)
Dark0 – Forever
Op z’n nieuwe single gaat Dark0 de vergelijkingen met MssingNo niet uit de weg. Net als die andere Londenaar zocht hij immers XL Recordings op om een ep uit te brengen vol gemuteerde grime-golven die baden in verzwelgende bassen en uitpakken met emotionele samples. ‘Forever’ is alvast futuristische pop die all over the place klinkt en liefhebbers van dansvloerdrama op hun wenken bedient. (Thomas)
Soft Hair – In love
Ook de tweede single van Soft Hair, het gezamenlijke project van Connan Mockasin en Sam Dust (LA Priest), doet heel wat verwachten van het album dat de psychpoppers opnamen. De show wordt op dit intiemere nummer gestolen door een moody saxofoon die doorheen de Nieuw-Zeelander zijn soundscapes klieft en de catchy vibes inruilt voor een sfeervol, verrassend ingetogen en zelfs beetje triest geluid. (Thomas)
Hannah Diamond – Fade away
Dat Hannah Diamond de release van haar debuutalbum nog eventjes heeft uitgesteld kunnen we haar wel vergeven na nieuwe single ‘Fade away’. Het is een terugkeer van de Britse PC Music-prinses naar de kwaliteit waarmee ze kwam bovendrijven en A. G. Cooks bende mee in haar slipstream nam. Zoals meer recente liedjes van het label laat ook deze single een minder zorgeloos gelukkige sound horen, zonder het bangergehalte daarvoor drastisch te moeten verlagen. (Thomas)
Oklou – Haku
Tijdens de eerste luisterbeurt van Oklou’s ‘Haku’ ervaarde ik hoe Pharrell Williams zich moet gevoeld hebben toen ie Maggie Rogers’ ‘Alaska’ voor het eerst hoorde (uit het ondertussen wereldberoemde filmpje). De voornaamste emotie is ongeloof, niet volledig gewaar van wat je precies aan ‘t meemaken bent, alsof alles ineens loepzuiver en ontzettend blurry tegelijk is. ‘Haku’ is bijna te goed om waar te zijn; ‘t is een emotionele post-clubsong die deze termen ver overstijgt. Het nummer bengelt constant tussen droomwereld en realiteit en brengt het beste van beide naar boven in een gevecht tussen omhelzen en slaan. Nadat de française eerder in het jaar al vijfsterrensongs ‘Silicum’ en ‘Defeat’ afleverde, waarin ze respectievelijk in haar meer aggressieve als zalvende gedaante verscheen, is ‘Haku’ de hyperdelicate culminatie hiervan en is het tevens een van de mooiste en beste nummers van 2016. (Anthony)
Smerz – Sure
Smerz is een meisjesduo uit Noorwegen dat dit jaar al enkele keren imponeerde met hun door soft techno beladen popmuziek. Het broeierige en elegante ‘Sure’ schakelt een versnelling terug en zet de verschrikkelijk mooie vocals van Henriette en/of Catharina centraal terwijl de productie laagje per laagje meer opbouwt naar een ingetogen emotionele climax. Hun debuutep verschijnt eind oktober en wie op 25 oktober in Parijs vertoeft kan het duo op het avant-gardefeestje spotten van het Pitchfork Music Festival. (Anthony)
Hazel English – Control
Hazel English blijft de aanstekelijke melodieën losjes uit de pols zwieren. Ook ‘Control’ is onweerstaanbaar catchy en doet de beentjes zwierig huppelen. Het belangrijkste aan de muziekjes van Ms. English is dat ze ontzettend vrij en levendig aanvoelen, de nummers ademen natuur uit. Het verklaart waarom je haar songs zo snel mogelijk in je wil opnemen en waarom ze zo verslavend zijn. Sinds twee dagen is haar debuutep ‘Never going home’ eindelijk uit en op 24 november treedt de Australische aan in de Botanique, wij zijn alvast aanwezig. (Anthony)
sperwer – JAGER
Er zijn in België best veel bandjes die je zou kunnen labelen als “post-pop”, en sperwer is een leuke in het rijtje. ‘JAGER’ is zo’n beetje van, ken je het, zo, het wringt een beetje, en er zit zo’n goeie melodie onder die je niet meteen vergeet, en dan, zo van, ja die drums en die drijvende gitaren versterken dat epische gevoel nog wat, en dan, ja, kweeni, goed nummer. (Jens)
Joan of Arc – This must be the placenta
Euhm, Mike Kinsella? Hallo? Het is niet omdat er dit jaar een paar emobandjes wat succes hebben gekend (voor wie niet mee is: Modern Baseball, The Hotelier, Pinegrove) dat jij heel je carrière moet herhalen? Of niet? Ik bedoel. Een soloplaat, ok. American Football terugbrengen oké sava. Joan of Arc ook nog eens terugbrengen oké ja sava dan. Maar! Het is hem allemaal vergeven want: goed nummer en goeie grappige verwijzing naar Talking Heads. ‘This must be the placenta’ hihi. (Jens)