Tien nummers waarin we het niet over Het Grootste Circus Ter Wereld hebben. Keken afgelopen week niet meerdere uren naar een grasmat op hun scherm: Guillaume, Mattias, Pascal en Zeno. Onderaan vind je onze Spotifyplaylist waarin we onze wekelijkse vondsten bundelen.
LVL UP – Orchard
Triest nieuws deze week, want het Amerikaanse LVL UP houdt er na zeven jaar mee op. In die tijd kregen we drie rammelende albums, en het geweldige ‘Return to love’ blijkt nu het laatste te worden. ‘Orchard’ is de zwanenzang, al hebben de verschillende bandleden wel allemaal nog andere projecten lopen, zoals Cende en Trace Mountain die je ook al in deze rubriek voorbij hoorde komen. (Mattias)
Flying Lotus – Heroes pt. 5
Flying Lotus is gestorven, of hij vertoeft alleszins nog in het hiernamaals dat hij glorieus betrad op zijn laatste album ‘You’re dead’. Op de losse single ‘Heroes pt. 5’, uitgebracht voor Adult Swim, glijdt hij als een rubberbootje in een jazzy aquapark opnieuw het glow-in-the-dark universum binnen met Thundercat achterop. Aarde aan FlyLo, wij snakken naar een nieuw album. (Zeno)
oso oso – gb / ol h / nf
Een palindroom als groepsnaam is zeldzaam. Een titel die achterstevoren evenveel betekenis heeft als dat je ‘m normaal leest is dat ook. Dit nummer is tof en leuk. (Mattias)
Nao – Another lifetime
Nao kennen we vooral als prime leverancier van warme en springerige oorwurmpjes. Dat deze nieuwe single een ballad is, was enigszins een verrassing, maar een Nao-ballad is gelukkig nooit zomaar een ballad. Op ‘Another lifetime’ klinkt de Britse futuristische-soulrevelatie kwetsbaarder dan ooit te voren, maar zonder aan de catchiness van haar debuut in te boeten. (Pascal)
Tom Odell – If you wanna love somebody
Twee jaar na zijn tweede langspeler ‘Wrong crowd’ is Tom Odell er terug met nieuwe muziek. ‘If you wanna love somebody’ van het tot nu toe naamloze derde album bevat de gekende elementen van de Britse hartenbreker: oprechte teksten, rijke pianoakkoorden, handgeklap en een backingkoor. Het refrein zal je ongetwijfeld al bij de tweede keer kunnen meezingen. Voorlopig staan enkel een exclusieve show in Londen en enkele festivals gepland, maar hopelijk volgt er snel meer nieuws en vooral muziek. (Guillaume)
ORB – Space between the planet
Psych- en hardrock doet het goed bij de Aussies, en in het kielzog van King Gizzard & The Lizard Wizard is ook ORB zich gaandeweg in de schijnwerpers aan het spelen. Vorig jaar brachten ze een eerste album uit, en dit jaar mogen we al een nieuwe plaat verwachten. ‘Space between the planet’ is het titelnummer, en daarin kun je een willekeurige greep uit je vaders platenkast terugvinden. (Mattias)
Villagers – Trick of the light
De stem van Conor O’Brien heeft hetzelfde effect op onze trommelvliezen als zo’n metalen massage-arm op je hoofd. De Ier met de fluwelen folkzang brengt deze zomer een nieuwe plaat uit, en ‘Trick of the light’ geeft aan dat die in lijn zal liggen met het wonderlijke ‘Darling arithmetic’. Vandaag werd ook een show in La Madeleine aangekondigd op donderdag 1 november. (Mattias)
Dinamarca – Dino
Met ‘Sol de mi vida’ bracht Dinamarca deze week een nieuwe ep uit. Waar de Staycore-labelbaas tot nu toe vooral bekend staat om zijn mix van alternatieve clubmuziek met trance en hardstyle, gaat het er op zijn recentste iets minder stevig aan toe. ‘Dino’ hakt er niet zo geweldig in als pakweg ‘Holy’, maar heeft wel nog steeds die immer aanstekelijke euforie in zich. Dat verpakt de producer in een sensueel jasje waardoor de repeatknop alweer danig op de proef wordt gesteld. (Pascal)
Fever Ray – Wanna sip (Olof Dreijer Remix)
Fever Ray is al even bezig met remixes uit te brengen van verschillende nummers uit haar laatste plaat ‘Plunge’. Daarvoor mochten vooruitstrevende namen als Faka, Tzusing en DJ Marfox al hun interpretaties etaleren. Voor een remix van ‘Wanna sip’ kan Karin Dreijer rekenen op haar broer om het beenharde nummer om te bouwen tot iets dat meer werkt op de heupen, met instrumentatie die nostalgisch doet terugdenken aan ‘Shaking the habitual’-tijden. (Pascal)
Low – Dancing and blood
En plots zijn daar drie nieuwe Low-nummers en de aankondiging van een nieuw album – hoogdagen voor wie graag met open ogen in z’n eigen gitzwarte innerlijke leegte kijkt. Los van alle overdreven pathetiek is ‘Dancing and blood’ behoorlijk sinister en daardoor des te meeslepender, al draagt die dansende oude man daar ook wel toe bij. (Mattias)